Bardzo sobie cenię muzyczne niespodzianki, które mnie spotykają. Koncertowe w sumie stawiam nawet trochę wyżej niż płytowe. Dzięki chłopakom z zespołu Aterra, znowu mogłem doświadczyć miłego uczucia, gdy zupełnie nieznany, undergrandowy zespół przyciąga moją uwagę na dłuższy czas i nie pozwala się ruszyć spod sceny. To właśnie ich występ na żywo przekonał mnie do zrecenzowania płyty „All Born in Pain”.




Wyobraźcie sobie, mała knajpa na krakowskim Kazimierzu. Na niewielką scenę wkracza czterech potężnie zbudowanych facetów i od pierwszej do ostatniej nutki są w pełni zaangażowani i dają z siebie wszystko. Liczy się tylko ich muzyka. Tu i teraz.



Twórczość Aterry to prosty metal zagrany niesamowitą, wręcz pierwotną energią. Niech ta prostota Was nie zwiedzie, bo takie podejście do grania na koncertach się sprawdza rewelacyjnie. Po drugie, chłopaki z Aterry całkiem zgrabnie się w tej swojej konwencji poruszają, dzięki czemu kawałki są zróżnicowane, a niektóre są nawet okraszone miłymi dla ucha solówkami. Moimi osobistymi faworytami są tutaj „Empty Rules” i nieco mroczniejszy „Low”. Płyta jest dość konkretnym strzałem, bo trwa niecałe 38 minut, ale w tym wypadku działa to tylko na korzyść. Jeśli musiałbym ją do czegoś porównywać, to najbardziej mi się kojarzy z twórczością Soulfly i Ektomorf.







Zawsze musi być jakieś „ale”, nieprawdaż? Cały czas staram się podkreślić, że siłą tej kapeli są koncerty, bo niestety na płycie na pierwszy plan wychodzą mankamenty, na które na koncercie nie zwraca się aż takiej uwagi. Pierwsze, do czego przypieprzyć, to angielski. Akcent jest tu tak kwadratowy, że aż boli, a wierzcie mi jestem w stanie wiele wybaczyć w tej kwestii. Myślę, że język polski byłby tu dużo lepszym wyborem i jeszcze bardziej podkręciłby energię Aterry.


Druga rzecz, to romans Aterry z elektroniką. Wszystkie numery na płycie poprzeplatane są czymś na kształt intro albo elektronicznych miniaturek, które nic nie wnoszą do całości, a czasami wręcz psują odbiór. Sample wplecione są też w regularne kawałki i efekt przynoszą dokładnie ten sam. Ale na koncertach elektroniki nie ma, więc uznaję to za dobry omen.


Ostatni aspekt, na który pomarudzę, to brzmienie. Otóż jak na muzykę, którą Aterra nam serwuje jest zbyt wygładzone. Moim zdaniem, studyjna surowość i minimalizm wyciągnęłyby z tej kapeli wszystko co najlepsze.







Podsumowując, ja do słuchania Aterry zachęcam, ale jeśli będziecie mogli to zacznijcie od koncertu. Panowie z pewnością zachęcą Was do dzikich pląsów pod sceną, a płytę kupcie sobie po koncercie, żeby odświeżać wspomnienia.