Szósty album Metalliki został wydany 3 czerwca 1996 roku i był do dupy. Ale może fani za szybko ocenili ten album. Czy on naprawdę jest taki do dupy? 20 lata po wydaniu, Jamyz Clements odważnie wziął się za wysłuchanie go 20 razy, by mieć ostateczną opinię na jego temat. Oto jego przemyślenia po 26 godzinach słuchania:






Tekst przetłumaczyli i poniższy artykuł opracowali: Joanna Żmuda-Siryk i Krzysztof Siryk.


W 1996 roku świat był w zupełnie innym miejscu. Na początek, mogłeś zatytułować pierwszy utwór na swojej multiplatynowej płycie „Ain't My Bitch”, a ludzie nic nie mieli przeciwko takiemu idiotyzmowi. Okładka twojej płyty mogła zawierać obraz z mikroskopu mieszanki krwi i nasienia, a ludzie pomyśleli że to było szokujące, a nie po prostu super cholernie dziwne i odrażające.

Tak czy siak, w 1996 roku Metallica nie była jeszcze po prostu głupkami, którzy nie dostali komputerów. 33 letni żywy gnom Lars Ulrich miał fryzurę 53 letniego Christophera Walkena, i nadal potrafił grać na bębnach. James Hetfield nie był szalonym libertynem z brodą, on był szalonym libertynem, który wyglądał jak kowboj, któremu wmówiono że wąsy, które wtedy zapuścił wyglądają fajnie. Urocze kędziorki pudla u podrasowanego eyelinerem Kirka Hammetta zostały ścięte aby nieco później pozwolić im odrosnąć na nowo by osiągnąć szczyt ich glorii. Także Jason Newsted był w Metallice.

Zatem, Metallica miała się dobrze. Od momentu płyty "Metallica" z 1991 roku (Czarny Album, ponieważ każdy uważa że nazywanie go po prostu nazwą zespołu było dziwne) wykatapultowało ich w platynową stratosferę muzyczną i scementowało ich jako największy metalowy band w historii. Nikt nie był większy, nikt nie był bardziej włochaty i nikt tak perfekcyjnie nie podał ciężkiej muzyki w sposób nadający się do radia.

No i wtedy przyszło "Load".

Na wyprodukowanej przez Boba Rocka "Load", Metallica próbowała wybić się na czoło stawki i zawalczyć niezbyt subtelnie o miano już nie tylko Królów Metalu ale i Królów Hard Rocka, zwłaszcza w sytuacji, gdy Axl Rose z Guns'n'Roses totalnie „zAxlował” swój zespół. Wraz z nadejściem ery grunge’u i widmem Pearl Jam jako jednym z największych zespołów w Ameryce na horyzoncie, Metallica ścięła włosy i uznała za stosowne poeksperymentować muzycznie i rozszerzyć zakres swoich gustów. Dodali elementy bluesa, południowego rocka i country by stworzyć coś, co przemawiałoby nie tylko dla zagorzałych wielbicieli metalu ale także każdego kto a) jest Amerykaninem i b) posiada radio.

Płyta sprzedawała się jak szalona (minęło w końcu aż 5 lat od ich ostatniego albumu), ale po początkowej gorączce dało się wyczuć wszechogarniającą dezorientację. I do dnia dzisiejszego "Load" i "Reload" (oryginalnie obie planowane jako podwójny album, ale za długo trwało ich przygotowanie wiec wydano ich oddzielnie), przyprawiają fanów Metalliki o zajebisty ból głowy. Prawdziwi wyznawcy w spranych dżinsowych kurtkach, którzy traktowalicztery pierwsze albumy jak święte tekstyjęczeli już kiedy mainstream przyjął i zaakceptowałCzarny Albumu - wielu nie mogło pogodzić się z ich odejściem od wcześniejszego producenta Flemminga Rasmussena do ugładzonego Boba Rocka, wieszcząc koniec Metalliki którą znali i kochali. Ale, wiecie, przynajmniej przyznali otwarcie, że Czarny Album był dobry.





ODSŁUCHANIA 1-9: Zmieszany, znudzony, rozzłoszczony.


Prosto z mostu; ta krew i nasienie z okładki Andresa Serrano. To dość ciekawe że uznano ją za szokującą, a nie okrzyknięto po prostu dziwacznym sposobem na zwrócenie na siebie uwagi krzycząc "Ale z nas twardziele!”.

Tak czy siak, przy pierwszych paru razach jak wracasz do "Load" zauważasz że jej długość jest czymś co rzuca się na uszy. To produkt uboczny obsesji środka lat 90tych by robić albumy tak długie na jakie tylko pozwala pojemność płyty CD. Płyta przy liczniku 78.59 dosłownie dociera do technologicznego limitu 79 minut. (Po tym jak skrócili o minutę ostatnią piosenkę na płycie 'The Outlaw Torn', co wyjaśnia jej wyciszenie).

Cóż, "Load" zaczyna się od okropnie głupiego 'Ain't My Bitch', które w czasach gdy świat jeszcze nie słyszał o Eminemie i jego mega mizoginicznym rzucaniu mięsem na prawo i lewo (Hetfield zarzeka się, że ich bitch to o 'problemie', nie o 'damie'), w kategorii otwieracza albumów, z łatwością można uznać za ich najgorszy. Blisko mu do 'Battery' albo 'Fight Fire With Fire" jak Mercedesowi blisko do „malucha”. Solo Hammetta jest fajne, ale oprócz tego oraz outro, utwór jest z typu tych dłużących się w średnim tempie. Nawet Hetfield brzmi nie przekonująco w 'Out of my way/ out of my day.

Blues-metalowe podrygi w '2x4' z solo naśladującym Pearl Jam wijącym się minutami i potem ciężki 'The House That Jack Built' były w istocie klarownym sygnałem tego co zamierzała zrobić Metallica. Krok pierwszy: dodać bluesowy południowy groove do metalu. Krok drugi: napisać piosenki (zbyt wiele, zbyt długich). Krok trzeci: przekonać zniechęcony biały lud że to lubi. Krok czwarty: zarobić na tym.

"The House That Jack Built" z intro, które się powtarza w refrenie (w 3'00" i 3'30", potem w 5'10" i 5'22") jest naprawdę fajne, ale reszta piosenki to śmieć. To dziwny, wydłużony jam który nic nie wnosi. Do otwarcia i refrenu w 'Until It Sleeps' (Hetfield odnosi się do raka ojca) można konkretnie pokiwać głową, ale końcu powtarza się schematem w swoim wartym ziewnięcia średnim tempie, dodając jedynie całkiem fajny mostek z solo Hammetta (2'56").

Więc, jeśli liczysz, "Load" jak dotąd ma w sobie z grubsza dwa fajne kawałki. A reszta połowy ciągnie się i jest robi się chaotyczna: znowu, po prostu album jest za długi ze zbyt wieloma meandrującymi piosenkami które są pełne anonimowych riffów które, no cóż, nie są za dobre.

Na przykład, najlepszą częścią 'Bleeding Me' jest refren który zasługuje na delikatną jedynie pochwałę, ponieważ tuż za nim pojawia się kolejne osiem minut cholernej piosenki która wpada głęboko w przeciętność. 'Cure' wydaje się być dziwnym cieniem 'King Nothing'. To tak jakby próbowali zrobić The Unforgiven 1 oraz 2 na tej samej płycie i za późno zorientowali się, że 'Cure' nie była zbyt dobra. Ale nie odważyli się jej wywalić ponieważ jej mostek (3'25" i dalej) jest jednym najbardziej warczących momentów na płycie... i w całym 1996 roku. Hetfield widocznie myślał że growle są przerażające lub kozackie czy cokolwiek on sobie tam myślał...

Bagienny blues metal w 'Poor Twisted Me' - z gitarą slide (!!) i zniekształconymi (!!) wokalami Hetfielda - miał być kolosem, ale zamiast tego wychodzi na to jakby słuchali za dużo Down i Corrosion Of Conformity. A co do 'Wasting My Hate'… jeśli chcesz usłyszeć dorosłego człowieka śpiewającego teksty ze swojego pamiętnika gdy miał 14 lat, to proszę bardzo.

Przy wysłuchaniu piątym lub szóstym płyty 'Load' w roku 2016, jesteś właściwie zaskoczony tym że 'Mama Said' - ten mityczny muzyczny jednorożec metallikowej ballady w stylu przerysowanego country - nie jest oficjalną czarną plamą na honorze Metalliki, biorąc pod uwagę to że to piosenka która złamała serca niezliczonym metalowcom. A jest do dupy i to strasznie. 'Thorn Within' ma jeden z najlepszych riffów na płycie i pasowała by do płyty Metalliki, ale quasi-religijny refren Hetfielda ('forgive me father for I havesinned) brzmi wyjątkowo archaicznie, jakby żywcem wyjęte z czasów gdy nawiązania do Biblii i rozpracowywanie swoich problemów z rodzicami wydawało się zupełnie na miejscu. W 2016 roku bierzesz i po prostu ukrywasz posty swojej matki na Facebooku.

Ostatnie dwie piosenki na 'Load' to: „blues-śluz” 'Ronnie' który wydaje się jakby był odrzucony ze ścieżki dźwiękowej do 'Roadhouse' (a mógłby zabrzmieć lepiej niż piosenka Toma Cochrane'a), oraz blady cień epickich zamykaczy Metalliki 'The Outlaw Torn'. Ale kiedy czadowe świszczące coraz głośniej solo Hammetta nareszcie wchodzi (6'32") dochodzisz do wniosku, że w końcu przebrnąłeś przez - tak - sześć i pół minuty przerośniętej/nadętej Metalliki. Co, naprawdę, podsumowuje całą drugą połowę albumu.





ODSŁUCHANIA 10-16: NIEUZASADNIONA, OSTROŻNA AKCEPTACJA

Po jakimś 15 tym wysłuchaniu, wmawiasz sobie że refren w 'Until It Sleep' i zniekształcone wokale w 'The House That Jack Built', refren w 'Bleeding Me' a nawet skaczący riff w '2x4' nie są takie złe!
I byłbyś w cholernym błędzie. To po prostu metallikowy sztokholmski syndrom. Ale jeszcze nie omówiliśmy dwóch najlepszych momentów na płycie które nadal cholernie dobrze brzmią w 2016 roku.

Pierwszy, 'King Nothing'. Pozostaje on taki lanserski, że masz poczucie że i za 50 lat może być używany do wprowadzania na ring zawodników wrestlingu albo kolesie będą się przy tym bujać przy stołach bilardowych. Wprowadzenie refrenu w punktowanym warczeniem 'Where's your crown King Nothing? ' wprowadzający ikoniczny turlający się riff jest od razu wydaje się ponadczasowy i tak doskonale pasuje do roku 1996 jak finałowy odcinek 'Księcia z Bel Air'.

Drugim jest 'Hero Of The Day'. Muszę się do czegoś przyznać: 'Hero...' być może jest moją ulubioną piosenką Metalliki. No… jest co najmniej w pierwszej trójce. To jej ciche echo akustycznego intro, to jak narasta i narasta i narasta aż do załamania (2'18"), to jak kończy się, meandrującą solówką (2'58") – to wszystko jest w pewnym sensie perfekcyjne. Łapie cię za gardło, buduje wszystko a potem burzy, łagodzi nieco uderzenie by potem ostatecznie skopać tyłek. Hetfield próbuje wymieszać miarkowanie, moc i subtelność naraz w tym w jak różnoraki sposób śpiewa jedną frazę - 'scuse me while I tend to how I feel' - w różnych momentach, i to działa. Za każdym razem gdy to słyszę, nie mogę oprzeć się wrażeniu że jestem w 1996 roku i to miejsce taśmy jest wytarte od przewijania i słuchania tego na okrągło na moim walkmanie. Ale w 2016 roku, wydaje się to być ciut zbyt idealnym połączeniem montażu sportowego i metalu, a może po prostu to jest właśnie ten Patient Zero odpowiedzialny za sukces Nickelback i Creed.





OSŁUCHANIA 17-20: Aaa… teraz jarzę.


Tak czy siak, pytanie brzmi, czy "Load" nadal jest do dupy po 20 wysłuchaniach 20 lat po jej wydaniu?

Taa… I nawet nie było mu blisko do bycia dobrym, więc nie pozwólcie jakimś metallikowym apologetom wmówić wam że jest inaczej. Jest i nadęty i ciągnie się niezmiernie, ze zbyt wieloma piosenkami do ziewania w średnim tempie. Odchodząc od naturalnego środowiska, Metallica nie sprzedała się tak bardzo. Nie ma problem z wybraniem jak rozszerzyć swoje spektrum kreatywności, ale gdy jesteś Metalliką, 'Mama Said' jest dowodem na to jak małymi kroczkami to zrobić. Zasadniczo za bardzo się rozciągnęli i przecenili swoje kreatywne możliwości, gdy zwykła pycha i brak perspektywy którą mieli - po pobycie w bańce Czarnego Albumu - walcząc z wytwórnią o prawa i pracując nad boxem przed napisaniem "Load" - nadal jest w stanie sprawić że opadnie ci szczęka.

Tak jak powiedziałem, odetnij całą drugą połowę, zredukuj liczbę piosenek do dziesięciu, dodaj 'The Memory Remains' i 'Fuel' do "Load", odrzuć "Reload" zupełnie i jak czas całości będzie sensowny to wtedy "Load" mógłby być świetnym albumem Metalliki ze środka jej kariery.

Oraz, taa… na całe to jęczenie długowłosych i wyznawców „Metallica moim życiem” - "Load" prawdopodobnie był przełomem dla zespołu i zapoczątkował dla nich okres chaosu, z którego udało im się wykaraskać dopiero po dobrych dziesięciu latach. Odeszli od swojej tożsamości i zapragnęli rozstać się z Newstedem, wydać tragiczne "St. Anger" (który nadal jest okropny - pieprzcie każdego kto gada głupotę typu "Właściwie to mi się podoba") i "Lulu", oraz zostać pośmiewiskiem muzycznego świata pokazując się w "Some Kind Of Monster".

Dopiero w 2008, czyli w momencie wydania ich w miarę przyzwoitego albumu "DeathMagnetic"(będącego jednak pastiszem dawnej Metalliki) oraz powrotu na dobre do bezpiecznej przystani koncertów granychdla tłumów na arenach całego świata… dopiero wtedy powróciła Metallica,która znamy i która jest (w pewnym sensie) kochana. Cały ten proces zaczął się od "Load".

Zatem taaak, "Load" nadal jest do dupy.

Joanna Żmuda-Siryk & Krzysztof Siryk
Overkill.pl