Są w życiu takie momenty, kiedy trzeba głośno powiedzieć prawdę. Wydaje mi się przechodzić przez nie coraz częściej, niż bym chciał, kiedy Metallica pojawia się w ogólnej rozmowie. W takich sytuacjach staram się przeczekać w ukryciu i być w przysłowiowym pogotowiu, nie wspominając o tym, że się organizuję, co pozwala mi w ten sposób słuchać swobodnie.

Artykuł autorstwa Steffana Chirazi, zamieszczony w cyfrowej wersji magazynu "So What!". Tłumaczenie przygotował dla nas Paddy - wielkie podziękowania!


Gdy po raz pierwszy ukazał się w 2003 roku, jeśli dostawałbym centa za każdą osobę, która rzucała kamieniem w album St. Anger, mógłbym zbudować drugi Wielki Mur Chiński i mieć trochę poważnych pieniędzy w banku. Było karmienie szaleństwem narzekań, wiele z nich początkowo oparte było na zwykłych hakach - „produkcja” czy „brzmienie perkusji”, a potem na ogólnym wachlarzu jęczenia od „niechlujnych nieprzyjemnych dla ucha piosenek” po „brzmienie jak demo”, po „ci kolesie oczywiście mieli to w dupie”. Nawet niektórzy w obozie cicho ubolewali nad faktem, że tylko dwa utwory ukształtowały się poniżej siedmiu minut - nieprzyjazne radiowym przełącznikom, nawet tym w zasięgu edycji - i tu przez chwilę wydawało się, że przyznanie się do lubienia St. Anger było jak przyznanie się do pracy w swoim salonie z filmami Richarda Simmonsa mając na sobie różową lycrę.



Uwielbiam St. Anger i zawsze będę. Mam bardzo głęboką więź z [tą] epoką. Nigdy nie nosiłem różowej lycry i nie oglądałem filmów Richarda Simmonsa.

Przede wszystkim, widziałem moich braci wychodzących z absolutnie trudnego okresu, takiego, który zrujnowałby wiele rodzin. Widziałem ich, jak wiele pracy włożyli w tę walkę, osobno i potem znów razem jako zespół, i widziałem jak walczyli o każdą pojedynczą cholerną nutę, którą wyczarowali. Widziałem jak ciężko i długo walczyli ze sobą, aby zrobić album, i widziałem ofiary w każdym zakątku twórczej ulicy (brak solówek, Kirk Hammett unikający jego typowych ścieżek dźwiękowych, szukający drogi ucieczki). Widziałem ich przedzierających się przez gąszcze zakłóceń, i widziałem ich robiących płytę razem bez basisty-członka zespołu. Poza tym wszystkim widziałem pewne wsparcie ze strony zarówno managementu, jak i Boba Rocka, i w końcu widziałem ich, jak wyłonili się z kokonu osobistych i studyjnych konfliktów i odosobnienia, aby wrócić do rozsadzania światowych scen z Robertem Trujillo na stanowisku basisty, jako nowym członkiem zespołu. Byłem w Europie na tych pierwszych letnich występach. Widziałem festiwale i trzy [koncerty] w ciągu jednego dnia w Paryżu [11 czerwca 2003] (w tym niezapomniany ciężki set w The Mighty Bataclan) i widziałem werwę i ogień, które były zarówno surowe, jak i cholernie ekscytujące. Metallica powróciła i była szybko zmieniająca się, niebezpieczna! A potem całe krytyczne beczenie runęło i stało się popularne…



Podobnie jak w przypadku większości wydawnictw Metalliki, jeśli od razu nie wpadnie wam w uszy, do głowy, serca, duszy, po prostu powinniście poczekać, ponieważ w końcu wam to WPADNIE (to dotyczy także Lulu, nawiasem mówiąc), ale być może bardziej niż jakikolwiek inny album Metalliki, jaki kiedykolwiek nagrali, St. Anger był ich „wyprzedzającym swój czas” dziełem. Podobnie jak Angel Dust, Faith No More był czczony przez niewielu z nas po jego pierwszym wydaniu w 1992 roku, jako prawdopodobnie [zrobiony] dekadę przed jego czasem, więc St. Anger był taki sam. Dziwnym trafem, było to około 2012-2013 roku, zacząłem słyszeć ludzi ryzykujących i przyznających się publicznie, że „lubili” St. Anger (choć na początku szeptem). Dziesięć lat później.

W porządku.

Nie zawsze można mieć całkowitą rację, i jeśli wasze uszy były zablokowane przez krytyczny skowyt machiny pierwszorzędnie dostarczającej zespół brzmiący przed ’03, to być może ja mogę dać wam małą przepustkę. Ale jeśli wciąż to do was nie trafi, jeśli wciąż będziecie załamywać ręce nad „dźwiękiem” czy „to brzmi jak niedokończone”, to wtedy weźcie pod uwagę kilka następnych akapitów nauki.



Po pierwsze, produkcja. Bob Rock powinien być pasowany na rycerza. Siedział tam, sędziował w waśniach rodzinnych, pośredniczył między braćmi, on kurwa grał na basie I znalazł sposób, aby całkowita elektryczność wszystkich tych surowych emocji zaskwierczała i wypaliła się i TRZASNĘŁA głośno i boleśnie, do tego stopnia, żeby sprawiła ból. I powinna. Czy zamierzasz spróbować powiedzieć mi, że gdy James wyje „some kind of monster, this monster lives” [„coś jakby potwór, ten potwór żyje”], powinien mieć dodatkowy trzywarstwowy niskoemisyjny podmuch i półgłos, aby załagodzić ból? Nie, oczywiście, że nie. Chyba, że lubisz muzykę tak jak lubisz herbatę, bezkofeinową, słabą i mleczno-białą. NIE! NIE NIE I JESZCZE RAZ NIE! To BRZMIAŁO jak grzmiąco ruda, bogata i zadziorna filiżanka herbaty z DODATKOWĄ kofeiną, ponieważ TO JEST takie JAKIE BYĆ POWINNO! Nie lubisz dźwięku werbla, bo jest za głośny? Mógł nie być na tyle głośny! Lars wyzwalając emocje i oddając skumulowane frustracje, ciężko wydobywa bębny z pieprzonego gąszczu jazgotu, czyż nie? Co do gitar, cóż ktoś nie chciał zdjąć łańcuchów z ostrzy, ponieważ wykorzystali każdą okazję, aby rozszarpać słuchacza bez cienia wytchnienia. W zasadzie, trochę wytchnienia, czy coś w tym pieprzonym rodzaju, zostało podane, ponieważ Hammett stał się ostatecznym graczem w tym przypadku, porzucając swoje solówki, aby pomóc napędzać czystym okrucieństwem dalej do przodu z bezpośrednią, gwałtowną riffowością. Taak, sam skok agresji i starcia są naprawdę smaczne, zmysłowo suta uczta prowadzi do samego serca uporządkowania wielu kryzysów, jedynego miejsca, w którym ci ludzie mogą to zrobić - studio.



Od pierwszych nieregularnych werbli „Frantica”, które następnie ustępują temu riffowi (małemu, złemu draniowi, kuzynowi „Frayed Ends Of Sanity”), wiesz, to podróż po kartach, i szybko zrozumiesz przez utwór tytułowy, że to nie jest podróż, którą będziesz w stanie przewidzieć, gdzie części i utwory ryczą tylko w jednym kierunku, aby zatrzymać się, zrobić przejście i poderwać się jeszcze raz. Dowiesz się, że riffy są zabójcze, ale wkrótce poczujesz, że każdy utwór jest swoim własnym mini-światem, prawie „mini-albumem” i być może najbardziej „postępowym” albumem Metalliki od …And Justice For All, który słusznie czuje się mocny i zwarty w porównaniu z St. Anger. Przecież oba są ze sobą całkowicie związane, każdy jest produktem żalu i wściekłości, każdy jest produktem ekstremalnej trudności, każdy jest kanwą bolesnych emocji, na której Lars, James i Kirk mogli je wszystkie wydać.

„Some Kind Of Monster” jest chyba najbardziej spójnym kawałkiem ze wszystkich, ociężałym monstrum, ale potem znowu jest przepięknie niezbalansowany materiał. Karabin maszynowy bębnów wniesiono do „Dirty Window”, w którym werbel dzwoni z warczeniem Duńczyka, inne niemal dziwaczne intro i wędrujące do kilku dewastujących wokali na „Invisible Kid” przed pierwszym z trzech klasyków Metalliki na tym albumie, „My World”, absolutnie grzmiącego ostrzału łomoczącego cię gównem, przed łącznikiem w 3:40 przed jednym z moich ulubionych w ogóle wokali Hetfielda… „God, it feels - like it only rains on me” [„Boże, czuję - jakby deszcz padał tylko na mnie”] on błaga, bezustanne cierpienie w jego głosie, a potem wraca do wyrażania gniewu dla tego ostatniego biegu.



Jak przypuszczam, „Shoot Me Again” jest tak blisko, że poczujesz lekką ulgę, w tym sensie, że tylko klepie cię gumowym młotkiem, zanim „Sweet Amber” zabierze z prędkością światła, znów zespół dosiada riffu jak mistrzowie dżokeje rasowego konia wyścigowego. „The Unnamed Feeling” jest kolejnym klasykiem w moich oczach, jego imponujące wstawki dają kawałek prawdziwych uniesień, a Hetfield kontynuuje śpiewając kilka ze swoich najlepszych i najsurowszych tekstów („It comes alive, it comes alive, it comes alive/And I die a little more”, „I’m frantic in your soothing arms/I cannot sleep in this down-filled world/I’ve found safety in this loneliness/But I cannot stand it anymore”… taak) [„Ono ożywa, ono ożywa, ono ożywa/A ja umieram trochę bardziej”, „Jestem szaleńcem w twych kojących ramionach/Nie mogę spać w tym tak wygodnym świecie/Jestem bezpieczny w tej samotności/Ale nie mogę znieść jej już bardziej”].

Powinieneś odczytać każde pieprzone słowo, jakie napisał na tym albumie, nawiasem mówiąc, ponieważ on wali prosto z mostu i zostawia tak jak jest. „I just wanna get the fuck away from me”? [„Ja tylko chcę kurwa uciec od siebie”] Daj spokój… Hetfield nigdy nie otrzymał lirycznej pochwały, na którą moim zdaniem zasłużył. „Purify” natrafia na masywną małą dziurę na torze jazdy, Lars ustanawia potężną niezbalansowaną ścieżkę perkusyjną, dostarczając ją przez cały czas, przed zamykaczem (i trzecim klasykiem) „All Within My Hands”, który ponownie wyrzuca stukanie werbla, zanim przyczepi się do riffu. Cudownie, po prostu gdy myślisz, że to wszystko się kończy, oni z powrotem kopią przez kolejne dwie minuty absolutnie szaloną thrasherią, a zanim album się skończy potrzebujesz tlenu, ponieważ fonetycznie (i fizycznie) nogi ci z dupy powyrywa.



Czy jest łagodny? Nie. Czy jest spójny w sensie symetrycznym? Nie. Czy ma dynamikę? Mnóstwo. Czy oni masowali delikatnie? Nie, oni pchnęli brutalnie wszędzie tam, gdzie trzeba, finezję poświęcili dla energii, okrzesanie wyrzucili dla emocji. Jeśli kiedykolwiek chciałeś przeczytać autobiografię Metalliki z pomiędzy 2001 a 2003 roku, możesz to zrobić za pomocą uszu i słuchania St. Anger.

Wciąż jednak, niektórzy ludzie, po jęczeniu na Load, jęczeniu na Reload i narzekaniu, notorycznym skarżeniu się na niemal wszystko, co Metallica zrobiła po Justice, znajdują coś do narzekania, mimo że trafili do samego serca prawdziwej ciemności. To prawdopodobnie bardziej świadczy o nich niż o zespole, typy ludzi, którzy skarżą się, kiedy jest za gorąco i skarżą się, gdy jest za zimno i skarżą się na ludzi narzekających cały czas; cóż to czas dla mnie do narzekania z całego serca na nich, i to nie bez powodu. Dlatego, że ich przypuszczalnie ulubiony zespół serwuje swój być może najgłębszy, najmroczniejszy i bezwzględnie najcięższy album, wraz z trzewiami rozrzuconymi wszędzie, a strażnik produkcji miał ścisłe rozkazy zostawić na podłodze plamy, i te głupkowate narzekania!

Jeśli nadal stoisz w rozkroku, posłuchaj i słuchaj dobrze. Załóż na siebie grube ubrania, usiądź i wybierz się w podróż ponownie. Ponieważ w moim głębokim przekonaniu St. Anger nie jest tylko klasycznym albumem Metalliki, jest jednym z ich naj-najlepszych, ze wszystkich wymienionych wyżej powodów. I nie chciałbym widzieć, że straciłeś szansę, nawet, jeśli jesteś spóźniony o 12 lat. Taka jest prawda!

Paddy
Overkill.pl