"Oto nadszedł dzień dzisiejszy." - jak to mawiał klasyk. Półki sklepów muzycznych całego świata uginają się już pod ciężarem płyt CD i vinyli najnowszego wydawnictwa Metalliki, zaś my od kilkunastu godzin możemy już zapoznać się z zawartością tego produktu. Pora więc skonfrontować nasze pierwsze wrażenia z opiniami fachowców w świecie muzyki. Na początek recenzja z brytyjskiego Metal Hammera.


Dla wielu fanów Metalliki oczekiwanie na następce, relatywnie dobrze przyjętego Death Magnetic było mieszanką gorączkowego wyczekiwania i ostrożnej nerwowości. Rozciągając okres tworzenia tego albumu na znaczną wiekszość obecnej dekady, Metallica wykazywała niechęć do jednoznacznych deklaracji w którą stornę tym razem pojdzie ich muzyczna podróż. Trzeba dodać, że pojawienie się ociężałego i mocno przydługiego utworu Lords Of Summer w 2014 roku wcale nie dawało powodów do optymizmu. Na szczęście rok A.D. 2016 już okazał się sukcesem dla największej metalowej kapeli wszechczasów i to nie tylko dlatego, że dwa nowe utwory jakie dane nam było usłyszeć tego lata, w obiegowej opini większości zainteresowanych, są lepsze niż co kolwiek co Metallica wydała od Czarnego Albumy. Radosna wieść niesie, że na tym nie koniec, bo oto, chodź daleki od ideału i co najmniej o 30 minut za długi Hardwired... To Self Destruct jest najlepszym albumem jaki Metallica wydała od 25 lat.

Album otwiera utwór tytułowy, złośliwy wybuch thrash metalu w najlepszym wydaniu z wpadającym w ucho refrenem i wystarczająca dawką jadu i siły aby uciszyć każdego kto twierdził, że Metallica (... skończyła się na Kill’em All) jest już za stara na takie charce. W przeciwieństwie do ochydnej produkcji dźwięku i rozciągłości jaką charakteryzowała się większa część Death Magnetic, Hardwired... jest brutalnie precyzyjny. Może Lars w końcu trochę poćwiczył, a może to zasługa jakichś komputerowych sztuczek w studio, ale Metallica w tym utworze zbliżyła się bardziej do dewastującej machiny którą znamy z Master Of Puppets niż kiedy kolwiek przez ostatnie dziesięciolecia. To samo można by powiedzieć o utworze Moth Into Flame, kolejnym monstrualnym kawałku autentycznego heavy metalu, który wykazuje silne powiązania z sukcesami zespołu z lat ’80, ale bez gorzkiego posmaku braku autentyczności i nadmiernego wysiłku żeby nam zaimponować. W zasadzie to prawie cała pierwsza płyta tego albumu utrzymuje wysoki standart z szczególnym wyróżnieniem dla Atlas, Rise! z jego chwytliwymi gitarowymi harmoniami ala Iron Maiden, dużą dawką uwielbienia dla NWOBHM i ognistą solówką Kirka. „Die as you suffer in vain!”- wykrzykuje Heatfield, „Own all the grief and the pain. Die as you hold up the skies. Atlas, rise!” Pomijając już muzykę, jest nadwyraz porywające usłyszeć Papa Het śpiewającego w ten sposób, a nie jak ostatnimi czasy, niezdarnie trajkoczącego. Podobnie, powoli wypalająca trzewia groza w postaci przesyconego wpływem Black Sabbath - Dream No More jest cudownie groteskowa gdy przynosi nam, po raz pierwszy od 1984, roku mitycznego Cthulhu, który jak to obrazowo określa Hetfield „pochłania czarne niebo”.

Minusy tego albumu pojawiają się wraz z jego drugą płytą. Poza wściekłym Spit Out The Bone, który zamyka album, piosenki wykazują ten sam problem, który nęka każdy album Metalliki od Load – tj. nie umiejetność samoedycji. Z wyjątkiem zawartości paru wyśmienitych riffów, wszystko co można powiedzieć o Confusion, Am I Savage? i ManUNkind to tyle, że są za długie i brakuje im wściekłości i dynamiki. Najlepiej z tego grona prezentuje się Here Comes Revenge, a im mniej powiemy na temat ślamazarnego Murder One napisanego w hołdzie Lemmiemu, tym lepiej.



W sumie jednak te negatywy nie mogą przysłonić faktu, że Hardwired... To Self Destruct w znacznej większości jest mocnym, prawdziwie metalowym albumem z fantastycznymi piosenkami i wieloma momentami kiedy będziesz dziko wykrzykiwał „Metallica!!!” podczas jego słychania. Być może nawet zapragniesz usłyszeć niektóre z nich na żywo. Co jednak najważniejsze, po przesłuchaniu albumu, poczujesz ulgę, że te rozdzierające 8 lat czekania było tego warte.

Ocena: 7/10
Autor: Dom Lawson
Źródło: Metal Hammer