RHCP na stadionie Cracovii czyli najmilsze zaskoczenie koncertowe w życiu.
Gdy zobaczyłem informację, że Red Hot Chili Pepers będą grać w mym rodzinnym mieście targnęły mną sprzeczne uczucia: z jednej strony znowu (to czwarty koncert w PL) nadarza się okazja na zespół, który mocno wpłynął na mą muzyczną drogę i którego płytę „Blood Sugar Sex Magik” wielbię od pierwszego odsłuchu po dziś dzień, z drugiej - miałem wątpliwą przyjemność usłyszeć nagrania z Chorzowa i… i długo nie mogłem zdecydować się, by posłuchać Papryczek na żywo. Bo bardzo nie chciałem by zawodzenie Anthon’ego Kiedis’a (wokal) i absolutny brak „gry zespołowej” (każdy z muzyków grał w taki sposób, jakby to były występy solo, a nie koncert zespołu rockowego) zabiły we mnie ciepłe uczucia do Kalifornijczyków. Ale skoro są w Krakowie, skoro Chad Smith (perkusja) w wywiadach zapowiada koniec koncertowania, to kiedy mam ich zobaczyć jak nie w lipcowy wieczór?
A zatem decyzja zapadła i zacząłem przygotowania do koncertu - w odtwarzaczu znów zagościły płytki zespołu, rzucałem okiem i uchem na to co dzieje się w paprykowym świecie. A tu niedawno pojawiła się 11 płyta, o której „branża” pisze w samych superlatywach. Znaczy się powinno być dobrze - bo choć miałem nadzieję (jak się okazało wcale niepłonną) na „listę przebojów”, to nawet gdyby mieli promować głównie najnowsze wydawnictwo, to i tak nie powinno bardzo boleć. Niestety co do bólu - wybaczcie, że słowa nie napiszę o suporcie. Zwykle chodzę na występy „rozgrzewaczy”, bo lubię posłuchać czegoś nowego, a może kiedyś będę mógł powiedzieć, że byłem na narodzinach gwiazdy? Tym razem jednak nie dałem rady - zwykle robię rozpoznanie przed koncertem tak, by wiedzieć czego się spodziewać, więc i tym razem Spotify zostało odpytane o Knower i bardzo Was przepraszam, ale to tak „nie moja bajka”, że nie potrafiłem się zmusić do wysłuchania ich na żywo.
Na płycie krakowskiego stadionu pojawiłem się więc chwilę po 20, po przebiciu się przez tłum ludzi ubranych w redhotowe koszulki. To co mnie zaskoczyło to ogromna ilość obcokrajowców. Nie jestem poliglotą, więc nie powiem jakie języki usłyszałem, ale było ich naprawdę wiele. Z wolna udałem się w okolice tzw. „focha” czyli stołu mikserskiego. Dlaczego tam? Bo życie uczy, że pan akustyk kręci gałkami tak, by najlepszy dźwięk „składał się” właśnie w okolicach jego uszu. Z wolna zapadał zmrok i nagle na scenie pojawili się Michael Peter Balzary – Flea (bas) i Josh Klinghoffer (git.), a ze sceny popłynęły dźwięki prawie jazzowego jamowania przechodząc po chwili w Around the World. I w tym momencie powiedziałem sobie: „jest NAPRAWDĘ dobrze”- bo rzeczywiście tak było: Anthony śpiewał czysto, chłopaki łoiły aż miło i na 100% cieszyło ich to co robili. Żal mi się tylko nieco zrobiło starego image zespołu, bo choć Pchła (Flea) przyzwyczaił mnie do swych kreacji, to jednak widok Kiedis’a w sweterku z wąsem à la Pan Józek nieco wstrząsną mym jestestwem. Ale to nie było istotne, istotna była muzyka, a tu same „złote przeboje” w tym Dani California, Scar Tissue, Californication. Wszystko zagrane z ogniem i pasją. Ale też z dużym dystansem do siebie czego najlepszym przykładem (prócz wspomnianych wąsów) było wykonanie Pea przez Flea. Ale to jeszcze nic, bo chwilę później był mój prywatny koncert życzeń: Aeroplane (z - moim zdaniem - najbardziej niedocenianego krążka zespołu „One Hot Minute”), Blood Sugar Sex Magik (odśpiewany przez cały stadion tak, że aż ciary szły po plecach), Under the Bridge, By the Way i… i nagle zapadła ciemność. Jak to, to już koniec? Przecież dopiero co zaczęli… Z tysięcy gardeł popłynęło „Red Hot, Red Hot” i na szczęście znowu rozjarzyły się telebimy, a na scenę wbiegła szalona czwórka. Goodbye Angels i ponownie odśpiewane przez cały stadion:
„What I've got you've got to give it to your mama
What I've got you've got to give it to your pappa
What I've got you've got to give it to your daughter
You do a little dance and then you drink a little water
What I've got you've got to get it put it in you
What I've got you've got to get it put it in you
What I've got you've got to get it put it in you
Reeling with the feeling don't stop continue”
Niestety po Give it Away nastąpił stop. A nawet full stop. Zostały tylko podziękowania od zespołu, pałeczki rzucane w publikę przez Chad’a i to był koniec. Koniec „show podwyższonego ryzyka”, które mogło zabić moją szczenięcą fascynację, a zamiast tego ugruntowało podziw i uwielbienie dla tych muzyków. Dla Flea, bo to on robił tu za mistrza ceremonii, on pozdrawiał publikę, skakał, miotał się po scenie, robił show, dla Smith’a który pokazywał, że gary to coś co potrafi perfekcyjnie obić, dla Kiedis’a, który wkładał całego siebie w śpiew i choć czasami nie wychodziło to najczyściej, to ten żar i energia sprawiały, że te papryczki tej nocy były naprawdę ogniste. Słowa uznania należą się też dla Josh’a Klinghoffer’a- niełatwo wejść w buty wielkiego gitarzysty jakim niewątpliwie jest John Frusciante. I zachowanie Josh’a wskazywało na duży respekt do miejsca, które obecnie po nim zajął. Zwykle głowa spuszczona, pełne skupienie, by riffy zabrzmiały tak jak trzeba (a bez dwóch zdań brzmiały), choć czasami i on ulegał szaleństwu, które niosła muzyka zespołu.
Jeśli mam podsumować koncert jednym słowem, to będzie nim „rewelacja”. Może to sentyment, może magia tego wieczoru, może… Ale ja jestem prawie pewien, że to raczej właściwe określenie na występ RHCP w Krakowie.
Wybaczcie mi proszę lekki chaos w tej relacji, wybaczcie „podjarkę” jak u 16 letniego dzieciaka, ale nawet nie wiecie jak się cieszę, że kolejna legenda (a tych ostatnio do PL przyjechało kilka) nie straciła w moich oczach. I jeszcze jedne przeprosiny- za jakość zdjęć. Nie dostaliśmy akredytacji foto, więc zamiast lustrzanki musiałem użyć tego, co wnieść pozwolił organizator.
Piotr „Bobas” Kuhny
Poniżej lista utworów zagranych tej nocy:
1. Intro Jam
2. Around the World
3. Dani California
4. Scar Tissue
5. Dark Necessities
6. Pea
7. Wet Sand
8. Search and Destroy (cover Iggy & The Stooges)
9. Go Robot
10. Californication
11. Aeroplane
12. Blood Sugar Sex Magik
13. Sick Love
14. Suck My Kiss
15. Under the Bridge
16. By the Way
Bis:
17. Goodbye Angels
18. Give it Away
