#1 – Ecstasy of Gold nigdy nie zawodzi, by rozkręcić imprezę

Metallica używa mocnych dźwięków, które przyprawiają o szybsze bicie serca, jako intro od czasów, gdy ich pierwszy menadżer zasugerował by wykorzystać porywający utwór Ennio Morricone, zaczerpnięty ze ścieżki dźwiękowej do klasycznego spaghetti westernu w reżyserii Sergio Leone pt. Dobry, Zły i Brzydki. Do nagrania dołączono fragment owego filmu z 1966 roku, w którym Tuco (w tej roli Eli Wallach) przemierza cmentarz w poszukiwaniu skrzynki ze złotymi monetami. Wszystko to wyświetlane na pięciu gigantycznych ekranach, które tworzą tło dla sceny. Wybierasz się na występ tej trasy? Po prostu zamknij na chwilę oczy i poczuj, jak na twojej szyi pojawia się gęsia skórka na chwilę przed tym, jak osoba za tobą rozleje na ciebie piwo, ulegając podnieceniu. Wsłuchaj się w tłum fanów próbujących nucić jak operowy głos Eddy’ego Dell’Orso. To osobliwy i piękny początek. Jak Nothing Else Matters? Nie aż tak bardzo.

#2 - Nad sceną nie ma dachu

Ubiegłoroczne halowe występy bogate były w wiszące multimedialne kostki i wirujące drony. Aktualne koncerty na świeżym powietrzu oznaczają, że został stworzony spektakl, który zadowoli osoby siedzące nawet w najdalszych zakątkach stadionowych miejscówek. To, co otrzymasz tego lata, to spektakularna struktura sceny, ogromne ekrany i wieże z płomieniami, które podgrzeją twoje piwo, nawet gdy będziesz sto metrów od sceny.

#3 – Enter Night – wspaniałe delicje

Czas na piwo. Gy będziesz wycieńczony i będziesz pragnął nutki ekstrawagancji, będziesz marzył o kropli rześkiego i orzeźwiającego pilsa. Nowe piwo Metalliki zadziała w tej sytuacji. Wypatruj swojego piwopoju w pobliżu, gdzie szykowana jest miejscówka na potrzeby before party z Enter Night Pilsner w roli głównej. Wieczorem.





#4 – Setlista wymiata

Początek trasy to setlista złożona z osiemnastu pozycji z takich krążków jak: Kill ‘Em All, Ride the Lightning, Master of Puppets, …And Justice For All, ReLoad, St. Anger i Hardwired…To Self-Destruct. Warto zwrócić uwagę na Here Comes Revenge, który to numer wskoczył niedawno do setu. Dobrze się wpasowuje między The Unforgiven a Moth Into Flame.

#5 – Metallica wciąż proponuje ciężkie granie

Co powiesz na przejażdżkę pomiędzy Ride the Ligtning a The Thing That Should Not Be? A jak zareagujesz na trójkąt w postaci Master of Puppets, For Whom the Bell Tolls i Creeping Death? Nie ma problemu. Sad But True to wciąż moment w którym Hetfield wbija główkę gitary w scenę i powoli rozstraja instrument, dopóki struny nie zetkną się z podstrunnicą jak szalik z szyją w wietrzne popołudnie.

#6 - Frantic wraca do łask

Przed ową letnią trasą Frantic nie był grany przez ponad dekadę, z wyjątkiem odkurzenia go na potrzeby 30-lecia zespołu w San Francisco w 2011 roku. W 2019 roku brzmi naprawdę srogo.

#7 – Wstawki video wyświetlane na ekranach budzą niepokój w głowie i żołądku

Wszyscy jesteśmy w wielkim centrum handlowym lub w innym dużym sklepie i jeśli masz ochotę, zachwycimy cię rozmiarem największego ekranu z płaskim ekranem. Wyobraź sobie, że ten ekran jest wielkości rzędu domów w zabudowie szeregowej, a Ty jesteś wielkości jamnika z zamiłowaniem do ciężkiej muzy. Takie to jest wielkie. Mamy tam oczywiście na żywo obraz z kamer, ale nie brakuje także grafiki z Hardwired. Ostrość tego wszystkiego jest taka, że można dostrzec szwy w kamizelce Hetfielda. Całemu koncertowi towarzyszą także mini filmy do Ride the Lightning, czy Fade to Black. Zwróćcie uwagę na czaszki narysowane przez Pusheada w czasie animacji do One.





#8 - Zabawne zagrywki Roberta i Kirka

Podczas WorldWired Tour basista Rob Trujillo i gitarzysta Kirk Hammett w połowie koncertu zabawiają publiczność lokalnymi kowerami, często dopasowanymi do miasta, w którym gra Metallica. Sztokholm dostał Dancing Queen Abby, Minneapolis dostało Prince’a When Doves Cry, a Barcelona El Muerto Vivo autorstwa Pereta. Trujillo zaśpiewał po hiszpańsku klasyczną katalońską rumbę przy wtórze tysięcy fanów Metalliki. Jakiś typ na Warszawę?

#9 – Jest też ukłon w stronę Cliffa

W czasie solówki Roberta, pojawia się fragment ManUnKind oraz część Oriona, a na ekranach w tym czasie widać sylwetkę Cliffa Burtona z gigu na Day on the Green z 1985 roku.

#10 – Nadal są na szczycie w muzycznym biznesie

Dzięki wsparciu – najpierw norweskiej Bokassy i później szwedzkiej pop-corowej ekipie Ghost – oraz 140-minutom miażdżących riffów klasycznych metalowych utworów oraz pirotechnicznemu zacięciu, każdy fan, który kupił bilet, musi nastawiać się na ucztę. Za dwa lata Metallica będzie obchodzić czterdziestolecie istnienia. Jaki spektakl wówczas przygotują? Już nie możemy się tego doczekać.