Na polskim rynku książkowym pojawiło się w ciągu trzech dekad bez mała jakieś trzydzieści tytułów poświęconych Metallice. W ilu książkowych pozycjach poświęconych muzyce metalowej i rockowej delikatnie napomknięto o Metallice - nie sposób dziś zliczyć. Ostatnio trafiłem na tytuł z tej drugiej kategorii.







Legendarne przeboje rocka w polskim tłumaczeniu zostały wydane w 2013 roku. W bardzo solidnej twardej oprawie autor, Nathan Brackett, zawarł krótkie opowiastki o osiemdziesięciu największych singlowych światowych hitach z gatunku muzyki rockowej. Metallice przypadło jedno miejsce, na które autor wybrał petardę z Czarnego Albumu.


tłumaczenie: Patryk Gołębiowski


Wraz z nadejściem lat dziewięćdziesiątych Metallica była gotowa do osiągnięcia niespotykanej wcześniej popularności; niedawno wydali nagrodzony wieloma platynowymi płytami, dziki ...And Justice For All - ich czwarty album i zarazem jeden z największych sukcesów komercyjnych. Ale ich ambicje się na tym nie kończyły. Perkusista Lars Ulrich, nawiązując do ich niszowego statusu, powiedział: To było miłe, ale zarazem nas ograniczało. Zespół pracował nad następnym albumem, kiedy gitarzysta Kirk Hammett wymyślił mroczny, agresywny riff. Wokalista James Hetfield zasugerował, żeby rozbudować go z dwóch taktów na cztery (wiadomo, że powtórzenia pierwszej części riffu zasugerował Lars, ale nie chcę zmieniać oryginalnego tekstu - przyp. Marios); w ten sposób powstała Enter Sandman.

Napisaliśmy ją w ciągu jednego popołudnia - mówi Ulrich. Całe intro, zwrotka, łącznik i refren - wszystko oparte jest na tym samym riffie. Kiedy weszli do studia, producent Bob Rock zrobił z riffu coś, co Hetfield nazwał ścianą gitar, rytm został nałożony na siebie trzy razy. Ulrich mówi, że Sandman "stał się podstawą,, matrycą dla reszty albumu". Ale Hetfield długo pisał tekst utworu.

Uznał, że piosenka ma zbyt komercyjne brzmienie; żeby to zrównoważyć, napisał mroczny utwór o rodzinie, która ma "wielką i straszną tajemnicę". Rock i Ulrich namówili go jednak, żeby zmienił tekst, który w nowej wersji opowiadał o śnie i koszmarach. Hammett położył szczególny nacisk na zawodzącą solówkę; później przyznał: Moim zdaniem to solo samo w sobie jest rewelacyjne. Pasuje idealnie i nadaje muzyce inny wymiar. Utwór stał się najważniejszym singlem Metalliki; doskonałe połączenie potężnych gitar, metalowego klimatu i chwytliwej melodii.

Piosenka trafiła - jako ich pierwszy utwór - do zestawienia Top40, a grupa osiągnęła niespotykaną wcześniej sławę. Przedtem byli garażowym zespołem, który miał do końca życia koncertować i to wszystko - powiedział Lonn Friend, redaktor magazynu metalowego "RIP". Teraz stali się jedną z najpopularniejszych formacji rockowych lat dziewięćdziesiątych.