Jeśli chodzi o Metallikę, to muszę być ciągle czujny. Jesteśmy bardzo dumni z tego, że staramy się zachować pewien – jak to się mówi – rodzaj energii, który naprawdę rezonuje z naszymi fanami, a oni mogą się przy tym dobrze bawić i my też możemy się tym bawić, więc nikt nie jest znudzony. To świetna zabawa.

Pamiętam, że w 2003 roku największym wyzwaniem było to, że nie wiedziałem, jak będzie danego dnia wyglądała setlista. Wiedziałem tylko plus minus co zagramy. Nie wiem, czy to było celowe, czy Lars nie miał naprawdę czasu, że nie potrafił mi powiedzieć, co zagramy. Musiałem się więc nauczyć natychmiast takich piosenek jak „Phantom Lord”, których od dawna nie grali. Musiałem więc znieść fakt bycia nowym basistą, ale też ciśnienie tego, że kilka godzin wcześniej nauczyłem się kawałka, który zaraz zagramy.

Są takie momenty kiedy zostaję sam z Kirkiem, zdani na siebie - bywa to trochę przerażające. Ale z drugiej strony jest to wyzwanie. Jesteśmy tylko ja i on, więc co będziemy robić? Zaprezentujemy numer, który napisaliśmy dwie godziny temu, instrumentalną, specjalnie dla publiczności w Montrealu czy gdziekolwiek indziej.

W Europie graliśmy utwory, które w danym kraju były klasykami. Byliśmy powiedzmy w Warszawie lub w Moskwie, graliśmy cover artysty, który jest wielką ikoną w tym kraju i musiałem śpiewać w ich języku. To najstraszniejsza rzecz, ale własnie to robiliśmy. Czasami ponosi nas tak, że przekraczamy granice. Myślę, że to jedna z najważniejszych cech tego, kim jesteśmy jako muzycy i co robimy w Metallice.