www.OVERKILL.pl - Oficjalna strona fan klubu zespołu Metallica

Sezamie, otwórz się! Trochę o skarbach z magazynu Larsa "SO WHAT!"

dodane 11.12.2017 00:12:45 przez: Elvis-Król
wyświetleń: 3823

Dan Nykolayko - w otoczeniu Metalliki człowiek niezwykle istotny: koncertowy fotograf zespołu, projektant szaty graficznej koncertów Metalliki dostępnych na livemetallica.com Poza tym Dan to żonaty miłośnik Metalliki i psów.

Po tym, gdy w 2015 roku podziękowano za współpracę Tobyiemu Stapletonowi i MetClub stał się w dużej mierze elektroniczny, zostało ich dwóch: Jeffrey Yeager i właśnie Daniel. Wygląd i zawartość oficjalnych mediów Metalliki to robota tych dwóch kolesi.

Redaktor naczelny działu So What!, Steffan Chirazi, przepytał Dana Nykolayko na okoliczność technicznych spraw związanych z boksem Obey Your Remaster.

Steffan: Blackened Recordings zaprezentowało niedawno box Master Of Puppets. Szybko stało się dla mnie jasne, że głównodowodzący, dyrektor, centralna postać tego projektu, Dan Nykolayko, ma dużo więcej do powiedzenia, niż tylko coś o swojej funkcji. Dan, jak sam przyznaje, jest obsesyjnym fanem Metalliki. Jeśli porównać przedzieranie się przez taśmy i inne zakamarki do archeologii, Dan byłby Howardem Carterem (Carter w 1922 roku odkrył nienaruszony grobowiec faraona Tutanchamona). Dan odkrywa skarby, których fani potrzebują. Uderzyło mnie, gdy czytałem stenogram naszej rozmowy, że istnieje bardzo głęboki poziom szczegółowych informacji, które dla zagorzałych fanów mogą okazać się interesujące pod względem spojrzenia na temat kompletowania zestawu Master of Puppets, i innych zestawów, przy których palce maczał Dan. W związku z tym nasza rozmowa dotyczy początkowych aspektów kompletowania MoP. Miłej lektury.

Steffan Chirazi: Wyjaśnij dokładnie, w jaki sposób doszło do tego, że współtworzyłeś te boksy.

Dan Nykolayko: 25 lat temu handlowałem taśmami i chciałem zebrać wszystkie dema i wszystkie koncerty, by po prostu dowiedzieć się jak najwięcej o tym materiale. Gdy przygotowywano zestawy Kill’em All i Ride the Lighting zespół borykał się z problemem przedzierania się przez materiał. A borykali się wyłącznie dlatego, bo większość rzeczy znajdowała się w skarbcu Larsa i naprawdę nie sądzę, że Lars dopuszczał do niego zbyt wiele osób. Kiedyś odciągnął mnie na bok i powiedział: Chciałbym, żebyś to przejrzał i znalazł wszystko, co dasz radę znaleźć. Mam nadzieję, że wyjdzie świetnie.

Czy w tamtym momencie miałeś jakiekolwiek podejrzenia, że służysz pomocą na poczet przyszłych boksów?

Nie. Uważam, że po pierwszej wyprawie do skarbca na rzecz KEA i RtL wiedziałem, co mam robić, ale zdecydowanie nie byłem tego pewien zaraz po wyjściu z magazynu. W miarę jak projekt postępował, okazało się, że jestem tak samo kontrolującym maniakiem jak Lars i James. Gdy odnalazłem potrzebne rzeczy, zacząłem układać listę utworów, bo trzeba było dokonać podziału. Poszedłem do Blackened Recordings I mówię: W porządku. To jest to, co znalazłem. Tak według mnie to powinno wyglądać. Przejrzyjmy to wspólnie i miejmy nadzieję, że [boxy] będą niesamowite.

Właśnie powiedziałeś, że jesteś maniakiem kontroli. Więc biorąc pod uwagę to, że Lars jest także takim maniakiem, myślisz, że ta współpraca rodzi przyjaźń i zaufanie?

Zdecydowanie uważam, że jest to zaufanie. Gdy wszedłem pierwszy raz do magazynu, wyciągnąłem kilka skarbów, a w czasie prac nad boksami KEA i RtL próbowałem pociągnąć to dalej. Chciałem znaleźć kilka rzeczy związanych z MoP, żeby być przygotowanym. Ponieważ te luksusowe boksy będą powstawać gdzieś do Death Magnetic i kto wie, gdy dotrzemy do Death Magnetic, może nadejdzie czas zremasterowania Hardwired? Mówię to żartobliwie, ale nigdy nic nie wiadomo.

Namaluj prawdziwy obraz tego, jak dostawałeś się do magazynu, gdy po raz pierwszy wszedłeś do skarbca Ulricha.

Masz na myśli pancerne drzwi z trzech stopów stali i skaner siatkówki oka? Tak to nie wygląda. Przechodzisz przez próg i witają cię trzy czy cztery korytarze z półkami. Te półki to nie tylko Metallica. To jego kolekcja winyli, jego płyty CD, jego stara kolekcja taśm. Są tam niesamowite rzeczy. Pamiętam jak oglądałem taśmę ze wstępną wersją albumu Symbol of Salvation od Armored Saint i kilka takich przypadkowych rzeczy, które Lars zapewne dostał od Q Prime przez te wszystkie lata.

Jaka jest najdziwniejsza rzecz, którą tam zobaczyłeś?

Boże... Trixter. Pierwszy album Trixtera na kasecie. Taką samą kasetę kupiłem, gdy byłem w szóstej klasie. Jego egzemplarz był zafoliowany, więc domyślam się, że jest to wersja promocyjna, którą prawdopodobnie dostał. Wciąż tam jest. Nie wylądowała w śmieciach.

Nigdy go o to nie pytałeś?

Nie staram się zadawać zbyt wielu pytań, ponieważ skończy się to sarkastycznymi zaczepkami, których prawdopodobnie nie chcę doświadczyć.

Więc ile czasu byłeś w magazynie, dwa dni?

Tak. Właściwie przez trzy. Myślę, że trzeciego dnia osiągnąłem wszystko, co chciałem. Po jakimś czasie masz mętlik w głowie. Siedziałem na podłodze z małym magnetofonem i po prostu wyciągałem z półki kilka kaset i zaczynałem słuchać jedną po drugiej. Za pierwszym razem poszedłem tam, by znaleźć najlepsze rzeczy. Coś jak ten koncert z ’85, który brzmi świetnie i był idealny do boksu RtL. Okazało się, że to z Hollywood Palladium. Po przejrzeniu pierwszej partii zanurkowałem głębiej. Było wówczas mniej słuchania i więcej wymagającego grupowania: Okej, tu jest stempel z rokiem 1984 i 1985. Zaniósłbym taśmy Kentowi [Matcke – inżynierowi dźwieku] do HQ i Kent przetransferowałby to do Pro Tools. Tak zbieraliśmy materiał.

Czy był choć jeden telefon do ciebie od Larsa, Branta [Brant Wiel – Q Prime i Blackened Recordings] i Marca [Marc Reiter – Blackened Recordings] na temat materiału?

Nie. Chodzi mi o to, że w dwie pierwsze reedycje weszliśmy z ustalonymi datami wydania. Było: Robimy dwa. Pamiętam, że pomyślałem: Czy ty, kurwa, oszalałeś?

Jak ciężko było ci dokonywać uważnej i krytycznej analizy materiału? Jesteś przecież wielkim fanem Metalliki.

Kiedy rozmawiałem o tym z moją mamą, ona zażartowała: Wyobraź sobie, że mógłbyś wrócić do czasów, gdy miałeś szesnaście lat i mógłbyś to robić. Dan siedzący na podłodze w sypialni, kopiował taśmy, słuchał i starał się wchłonąć tyle wiedzy, ile tylko mógł, aby być większym fanem. I to był sposób! Wróciłem myślami do mojej sypialni w Midwestern, do 1993 roku i siedząc na podłodze magazynu Larsa, przedzierałem się przez jego kasety.

Mówiąc mu o tym, co myślisz, że musi być zrobione.

Tak i w zasadzie miksowałem taśmy. Pod koniec dnia robiłem miks sporej ilości taśm. I jeśli mam to zrobić w sposób uporządkowany, to: Hej, robiąc Motorbreath, weźmy go w całości, ponieważ inżynier dźwięku odzywa się na początku, albo trzeba wybrać, które koncerty brzmią najlepiej. Czasami jakość nie zależy od ilości. Ale zastanawiasz się: Czy to jakiś specjalny koncert? Tak. Czy brzmi on dobrze? Tak. Więc czy wykorzystujesz go, bo jest wyjątkowy, czy zostawiasz, ponieważ brzmi gównianie? Czasami dodawaliśmy nagrania, w których jakość dźwięku pozostawia sporo do życzenia, ale są to nagrania historyczne.

Ale tam właśnie jest emocja. Emocje tych wyjątkowych chwil nie zawsze uchwycone są w tej doskonałej jakości.

Przy Obey Your Remaster twierdziłem, że bardzo ważne jest to, by dołożyć do zestawu ostatni koncert Cliffa. Nie ma nagrania ze stołu mikserskiego. Lars w swoim skarbcu ma ten koncert, ale jest to nagranie z publiczności i ma bardzo pogłosowy charakter, jakby było nagrywane w łazience na tyłach Solnahallen.

Prawdopodobnie tak właśnie było nagrywane.

Prawdopodobnie. Udałem się do mojego starego przyjaciela z branży taśmowej. Ma na imię Jeff. Miał on w swojej kolekcji egzemplarz, który według mojej oceny nadawał się do słuchania. Dałem nagranie Kentowi i powiedziałem: Kent, wykorzystamy nagranie mojego kolegi, Jeffa, które niektórzy prawdopodobnie słyszeli, ale brakuje w nim ostatniego utworu „Fight Fire With Fire”, który nie był nigdy dostępny w świecie handlu taśmami. Chcę, żebyś „Fight...” wziął z taśmy Larsa i w miksował do nagrania Jeffa. Naprawdę pomocne było posiadanie dwóch źródeł nagrania. Strona B zaczynała się od „Fade to Black”, ale brakowało początku utworu. Kent był w stanie wyciąć kawałek „Fade...” z taśmy Larsa i w miksować go. Dzięki temu masz kompletny utwór! I to z tego samego koncertu, co jest najważniejsze.

Racja. Jednak emocje danej chwili nie zawsze są uchwycone z najwyższą jakością.

Dokładnie. Bez względu na to, w jaki sposób zostało nagrane ostatnie solo Cliffa, jest ono ważne.

Jak to było, kiedy musiałeś powiedzieć Larsowi o tym, jakiego klucza użyłeś do skompletowania tych nagrań?

Kilka razy wspomniałem mu, że „Są bardzo ważne, żeby je uwzględnić”. Popatrz, ten facet jest gościem, którego kręciły wszystkie te rzeczy. Sądzę, że bardziej by się martwił, gdybyśmy wykorzystali zbyt mało nagrań. Dotarliśmy do punktu MoP, gdzie koszt boksu wyniósłby 200 dolarów. Musieliśmy podjąć trudną decyzję, który materiał odłożyć. I był akurat ten, w który Lars był zaangażowany, ale Marc Reiter przyszedł do mnie i zapytał: Czy jest tu coś, co można odrzucić? No i zacząłem tłumaczyć: Ten koncert jest tu z tego powodu, następny live jest z tego powodu. Jest koncert z Chicago, który dołożyliśmy na winylu. Jest świetny! Mieliśmy zamiar dołączyć jeszcze live z Wisconsin, który grali jakiś tydzień przed Chicago. Ten sam etap trasy, prawie identyczna setlista: więc OK., z tego możemy zrezygnować. Na DVD mamy japoński koncert z Nagoi, który jest czwartym występem Jasona i zamierzaliśmy go zamieścić na CD. Dosłownie to ten przed Osaką. Osaka była w dniu urodzin Kirka. I zdajesz sobie sprawę: Dobra, musimy coś wybrać i odrzucić po to, żeby ludzie nie doznali szoku na widok naklejki z ceną 200$. Patrząc na cenę, w pewnym momencie kupią coś innego.

Czy wiedząc wszystko o archiwach Metalliki nadal uważasz, że są obszary, w których jeszcze nie byłeś?

Myślę, że zdecydowanie brakuje niektórych rzeczy. Nie masz pojęcia, co kryje się w czyjejś szafie.

Zgadza się. Nawet, jeśli spędziłeś tyle czasu w tym magazynie.

Jasne. Spędziłem dużo czasu w skarbcu Larsa a Master of Puppets jest tego doskonałym przykładem, ponieważ box MoP miał się ukazać w zeszłym roku. Listopad 2016: taki był plan. Pojawiła się taka drobna sprawa jak Hardwired To-Self Destruct, która nagle została wydana i stała się codziennością. Box MoP miał być dołączony do książki Back to the Front. Plan był ważny, ale Hardwired był ważniejszy. MoP jest spoko, ale musiał poczekać. Cieszę się, że tak zrobiliśmy, ponieważ jak wiedzą fani, będący na koncertach w strefie CID Enhanced Experiences, na tej wystawie są przeróżne półki pełne pamiątek. Dwie z nich totalnie rozpieprzyły mi umysł, bo w ogóle nie wiedziałem, że istnieją. Chodzi o kasety Jamesa Hetfielda!

O tak, jasne.

Więc przygotowywaliśmy muzeum CID i Vickie Strate [szefowa MetClubu] przysłała mi kilka zdjęć tych zbiorów i poprosiła mnie o opisanie tych wszystkich rzeczy i ... Rozmowa się na dobre nie skończyła a ja już lądowałem przy dwóch stosach kaset i pytałem: Jasna cholera! Co to jest? Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział pół roku wcześniej? Zanim Jon Michael z CID dopiął wszystko na ostatni guzik, poszedłem mu pomóc i powiedziałem: Pracujemy teraz nad boksem MoP i chciałbym wykorzystać 12 kaset z tej listy. Co też zrobiłem i dlatego w boksie znalazły się riffy Hetfielda i kilka różnych wersji demo. Wiele z tych nagrań dostępnych w muzeum na trasie, Ray [asystent Jamesa] przyniósł ze swojej kolekcji. Naprawdę nie wiem, ile jeszcze kaset może istnieć.

Taśmy z riffami Hetfielda naprawdę dały boksowi MoP jeszcze więcej życia, prawda?

Tak. Miałem kasetę z riffami Kirka, ale zawierała tylko dwa nagrania: „Master of Puppets” i „Disposable Heroes”. Pamiętam, że myślałem: Super. Chciałbym mieć też coś Jamesa i Cliffa, ale wiesz, przynajmniej mamy to. Więc, gdy dostałem Jamesowe rzeczy i dodałem je do zestawu, było fantastycznie. Warto wspomnieć, że były to oryginalne kasety, wykorzystywane w czterościeżkowym magnetofonie Fostex. Kent wypatrzył Fostexa na eBay, kupił go i wysłał wszystko do Tascam, czy jak tam ta firma się dzisiaj nazywa. Wysłał, żeby odnowili te nagrania. To, o czym rozmawiamy, to powrót do źródeł. Fajne, głębokie nurkowanie.

Postarajmy się poświęcić trochę czasu na obliczenia, jeśli możesz. Gdybyś spróbował policzyć, ile godzin spędziłeś nad boksem MoP, to ile by to było?

Cóż, prawdopodobnie przejrzałem około 35 kaset. Jeśli dołożymy to, że każda kaseta to jakieś 60 minut, to wychodzi na to... wyciągnijmy jakiś stary kalkulator... wychodzi 35 godzin.

Ale to tylko czas słuchania taśm.

Tak.

Jest jeszcze czas spędzony na poszukiwaniach tych rzeczy.

Tak. Pomagałem Alexowi [Alex Tenta – odpowiedzialny np. za przygotowanie winylowej wersji singla Lords of Summer - przyp. Marios] przy selekcjonowaniu zdjęć. Zajmowałem się też korektą. Jedną rzeczą, która opóźniała ten projekt było to, że Lars zdecydował o zredukowaniu ilości rzeczy do boksu, aby fani, którzy nie mogą sobie pozwolić na kupno takiego zestawu, może będą zainteresowani, gdy cena spadnie. Niekoniecznie musisz wydawać 175 dolców, żeby kupić coś fajnego. Stało się tak: Zróbmy też edycję nieco rozszerzoną 3CD. A więc złożyłem wszystko do tej wersji w jedno popołudnie. Celem zestawu 3CD było nie tyle włączenie najlepszego materiału, co zaspokojenie różnych gustów. Więc masz tam zremasterowaną wersję MoP, drugi dysk został wypełniony demami i wstępnymi miksami, więc każdy utwór jest tam jakoś reprezentowany: od Battery do Damage Inc. Całość uzupełniłem wcześniej niesłyszanym i niedokończonym kowerem The Money Will Roll Right In zespołu Fang i wczesną wersją The Prince. Płyta nr 3 to koncertowe wersje. Spojrzałem na setlistę z 1986 roku i: Dobra, damy Battery i Mastera z Rutherford, For Whom z Hampton. Wszystko wyselekcjonowaliśmy i oto efekt.

Teraz box jest już na rynku. Czy są jakieś nagrania, które wciąż chcesz, by się w nim znalazły?

Jest lista rzeczy, które chciałbym dodać, ale one po prostu nie istnieją. Wiesz, każdy fan na świecie chciałby profesjonalnie sfilmowany koncert z trasy Puppets, niezależnie od tego, czy będzie to występ z Cliffem, czy z Jasonem. Ale taki występ po prostu nie istnieje. Wielka szkoda, ale tak właśnie jest.

Czy widzisz w sobie kolekcjonera po tym, gdy zobaczyłeś, jak robi to Lars?

Może trochę. W miarę upływu lat, rozluźniam się w tej kwestii. Lars na pewno nie.

Czyli Lars jest fanatykiem w tym względzie?

Zdecydowanie tak. Wiesz, jest tam półka pełna winyli Deep Purple. Są tam różne boksy, zestawy i wiele kopii tego samego materiału. Wchodzisz dalej i masz stosy starych longboksów CD. Widziałem kilka kopii Garage Days w wersji longbox. Zawsze jak patrzę na coś takiego, myślę: To takie fajne. Ale wiedz, że Lars jest dumny ze swojej kariery. Zawsze powtarza, że jest największym fanem Metalliki na świecie.

Myślisz o następnym boksie? Jesteś podekscytowany? Drżysz na myśl o tym?

Czuję strach. Paraliżujący strach.

Jaki strach? Że do sprawy nie podejdziesz sprawiedliwie? Wybacz tę grę słów.

Najbardziej obawiam się natłoku materiału. Z KEA i RtL, a także w mniejszym stopniu z MoP było spoko. Master miał o wiele więcej materiału niż dwa pierwsze remastery. Materiał, z którym pracowaliśmy przy nich, był zamknięty. Justice ma bardziej szeroką dokumentację. Jest dużo materiałów wideo. Era Justice, znajdująca się w skarbcu Larsa, jest dla mnie całkowitą tajemnicą. Nie mam pojęcia, czy koncerty zostały nagrane z pomocą statywu przez fana tylko ze stołu mikserskiego, czy może też z pomocą ekranu: jeśli takie stoły miały w ogóle ekrany w 1989 roku! Nie spodziewam się nie wiadomo czego. Oczekuj najgorszego i miej nadzieję, że będzie najlepsze. Ale patrzę na tę ścianę, rząd po rzędzie na szeregi taśm, a niektóre z nich są nawet niewłaściwie oznakowane! Patrzysz na napis: „Irvine #3. Cóż, więc grali trzy wieczory w Irvine w 1989 roku. Będę musiał się przez to przebić. Materiału jest o wiele więcej. Lars ma tonę i James ma tonę.

Ostatnie pytanie. Czy zrezygnujesz z odrobiny swojej kontroli, aby dokonać wyboru z kimś innym? Z asystentem, że tak powiem?

Przyprowadziłbym asystenta, gdybym doszedł do punktu, gdzie bym takowego potrzebował. Nie wiem jeszcze, czy tak zrobię, ale jestem pewien, że szybko znajdę odpowiedź na to pytanie. Kent pomagałby przy transferze taśm demo i riffów. Do Justice on ma jeszcze dobre 40 taśm. Znów dokonałem napadu na muzeum CID podczas koncertu w San Diego minionego lata i wyciągnąłem kilka rzeczy od Jamesa. On jest w posiadaniu wczesnych miksów i innych wersji demo. Wolę mieć dwie identyczne wersje [od Larsa i Jamesa], na wypadek, gdyby coś nie pasowało.

Czyli Justice nie będzie twoim ulubionym albumem?

Tak. Na pewno będzie interesująco. Właśnie zaczynam robić szkic, żeby zobaczyć, jak to będzie.

KONIEC

Źródło: "SO WHAT!"

Tłumaczenie i opracowanie: Marios

Opublikował: Elvis-Król

Waszym zdaniem

komentarzy: 74

Tylko zalogowani użytkownicy mogą dodawać komentarze.

1 2

20.04	Cassyette, Warszawa
20.04	Armia, Kraków, Zabrze
27.04	PVRIS, Warszawa
08.05	The Kills, Warszawa
13.10	Duff McKagan, Warszawa
21.07	Lenny Kravitz, Kraków, Łódź
11.06	Tool, Kraków
10.04	Fast Animals and Slow Kids, W-wa
06.04	King Nun, Warszawa
30.03	Judas Priest, Saxon, Kraków
27.03	Tom Odell, Warszawa
26.03	Mother Mother, Warszawa
22.03	Normandie, Warszawa
16.03	The Xcerts, Warszawa
15.03	The Rose, Kraków
13.03	The 1975, Warszawa
11.03	The Pineapple Thief, Kraków
11.03	Avatar, Kraków, Poznań
20.02	X Ambassadors, Warszawa
15.02	Black Foxxes, Warszawa