Kurt powiedział mi, że uwielbiał Ride the Lightning. Jest riff na albumie Bleach, który właśnie przypomina mi Ride the Lightning. Kurt był świetnym gościem. Widać, że był nieśmiały, był bardziej obserwatorem niż uczestnikiem.

Wszedłem za kulisy i powiedziałem Kurtowi, że Nevermind będzie wielkie. Kurt w to wątpił. To samo powiedziałem Kristowi. Nirvana, w tamtym czasie, przed sławą, była świetnym zespołem i mieli bardzo czyste intencje. Po osiągnięciu sławy dało się zauważyć różnicę, głównie w nastawieniu Kurta, które przełożyło się na występy na żywo.

Mam 767 riffów na kolejny album Metalliki. Przedrzeć się przez to wszystko to koszmar. Jestem za to odpowiedzialny i nie mogę się za to zabrać. Nie przewiduę, byśmy zaczęli pracować nad nowym krążkiem jeszcze przynajmniej przez kolejny rok, bo jesteśmy w trakcie trasy 72 Seasons. Gdy już ją w pełni skończymy i odwiedzimy wszystkie zakątki świata, Azję, Australię, Nową Zelandię, najpewniej zrobimy sobie małą przerwę, nie za długą, a potem wrócimy do pracy.

Jestem w trakcie zbierania pomysłów na mój pierwszy długogrający solowy album. Najlepszym jego opisem będzie mieszanina wszystkich stylów muzycznych. Jednego dnia piszę klasyczne progresje, kolejnego dnia coś ciężkiego, a jeszcze innego funkowe rzeczy. Tym razem będzie wokal, bo numery aż się o niego proszą. Kto będzie śpiewał? Nie wiem. Mam nadzieję, że nie ja. Mam instrumentalny utwór, który brzmi jakby miał 2000 lat i nazywa się „The Mysterion”. Opiera się na wszystkich antycznych rzeczach, które czytałem, starożytnych tekstach greckich, i jest dla mnie niesamowity, ponieważ nie miałbym tego instrumentala, gdyby nie te lektury.

Gitarzysta prowadzący w Metallice, Kirk Hammett, nagrał kilka najbardziej pamiętnych solówek w historii rocka. Od „Master of Puppets” przez „One” do „Enter Sandman”, jego szybkie zagrywki, połączone z kaczką, są natychmiast rozpoznawalne. Jednak to solo w utworze Nothing Else Matters, grane przez Jamesa Hetfielda, jest jednym z najlepszych w historii zespołu. Hetfield musiał wiedzieć, że to będzie dobre, bo tuż przed wejściem solo wyje gardłowo Yeah!

Na szczęście Joey kiedyś grał w cover bandzie Metalliki i był bardzo zapoznany z ich nowszymi albumami. Ja znałem pierwsze trzy, do "Master of Puppets". Na początku nie byłem fanem Czarnego Albumu, ale ostatecznie przypadł mi do gustu, jest arcydziełem. Gdy zobaczyłem listę utworów, pomyślałem: Okej, jestem w stanie zagrać The Four Horseman i Battery. Pewnie mógłbym też rozgryźć niektóre pozostałych. Pozwolili mi zagrać te dwa utwory, byłem bardzo wdzięczny. Mam zdjęcie w ramce z tego koncertu.

Próba była bardzo wyjątkową chwilą. Siedzieliśmy w takiej małej, przenośnej sali. Był tam zestaw perkusyjny, wzmacniacze. Widziałem ich ekscytację, gdy próbowaliśmy grać. Przyspieszyłem trochę numery, żeby dać im kopniaka w tyłek. To było zabawne. Potem wyszliśmy na scenę. I oczywiście wkracza tryb zawodowy, naprawdę trzeba się skupić i upewnić, że wszystko jest w porządku i na chwilę dać czadu. Ale to było wyzwanie — ekscytujący, zabawny, wdzięczny moment w historii, który nigdy się nie powtórzy.

Świetne w pracy z Rickiem jest to, że nigdy go nie ma. Powiedziałbym, że to bardzo mocna strona, ponieważ nasza czwórka musiała wziąć na siebie cały ciężar pracy i planowania, które wchodzą w proces pisania piosenek i nagrywania. Oczywiście Rick był tam z nami przez część tego procesu — kiedy nagrywaliśmy perkusję i wokale — ale fakt, że byliśmy odizolowani w naszym studiu, pracując nad utworami sami, zrobił dużą różnicę, ponieważ zachowało to czystość naszego brzmienia. W ten sposób uzyskaliśmy więcej Metalliki niż wcześniej z Bobem Rockiem.

Bob dodawał wiele własnego muzycznego wkładu, a wraz z tym pojawiało się wiele jego własnych wpływów, stylu, jurysdykcji i osobliwości. I ostatecznie wpływało to na nasze brzmienie. Ale z Rickiem, ponieważ go tam nie było, to była niemal w 100 procentach nierozcieńczona Metallica. Przychodził i mówił: „To jest dobre, to nie jest, zmień to”. I musieliśmy to sami rozgryźć. To jest najczystsze brzmienie, jakie słyszeliśmy od dawna.

To był wspaniały wieczór z naszymi przyjaciółmi z Finlandii! @apocalypticaofficial to była świetna zabawa, chłopaki, daliście czadu!!!! Zawsze miło spotkać się z pięknymi duszami przy muzyce

Byłem zupełnie zrelaksowany w całej tej sytuacji. Powiedziałem: 'Oczywiście, że będziemy lepsi od Metalliki!'. Ale kocham Metallikę, powiedziałem to, żeby wszystkich wkurzyć, żeby zwracali na nas uwagę. Chcieliśmy po reaktywacji nagrać wyjątkowy album, który nie będzie powtarzaniem banałów. I dzięki Bogu udało się. Brave New World to fantastyczny album.

Nie odbieram Metallice niczego — pozwólcie, że zacznę od tego. Ale mają mnóstwo ballad, mnóstwo powolnych kawałków, które wrzucają do swojego setu. My nie mamy niczego takiego.

Dlatego dla zespołu takiego jak Slayer granie przez godzinę i 45 minut, nawet przez zaledwie 15 minut, ma zupełnie inny klimat.

Nie sądzę, żebyśmy przejmowali się Metalliką tak bardzo, jak ludzie pisali o tym w prasie. Mieliśmy nasz własny zespół, byliśmy własnym bytem. Oczywiście podziwialiśmy Metallikę za ich niesamowitą pracę.

Nie ma wątpliwości, obserwowaliśmy każdy ich ruch, to co robili, czego mogliśmy się od nich nauczyć, co mogliśmy dostosować do naszej sytuacji dzięki ich sukcesowi. Mam na myśli, że oba jesteśmy zespołami heavymetalowymi, a Mustaine był pionierem tego heavymetalowego rytmicznego stylu gry na gitarze, Hetfield również. Obaj byli bardzo, bardzo ważni w kształtowaniu się thrash metalu.

Myślę, że mogliśmy się wszyscy od siebie uczyć. My uczyliśmy się od Metalliki, ale nie było to w stylu nienawiści albo rywalizacji. To dziennikarze stworzyli temat, aby mieć soczysty nagłówek.

Ja Metallikę bardzo szanowałem. Nadal ich szanuję i myślę, że są niesamowitym zespołem i nadal jest wiele do nauczenia się od nich.

Nie sądzę, żeby Metallica nazywała mnie oryginalnym członkiem zespołu, ponieważ w tamtym czasie zespół jeszcze nie istniał. Szukałem kogoś, z kim mógłbym pograć. Mieliśmy czasopismo, które trafiało do sprzedaży w każdy czwartek, a Lars zamieścił ogłoszenie, na które odpowiedziałem. I tak zaczęliśmy jammować.

Pierwsze miejsce zajęła Metallica, która w lipcu 2024 dała dwa koncerty na stadionie PGE Narodowy w Warszawie w ramach trasy promującej album „72 Seasons”. Koncerty odbyły się w formacie „no repeat”, co oznacza, że nie powtórzył się ani jeden utwór. Popularność Metalliki nie dziwi, tym bardziej, że zainteresowanie koncertami metalowymi w Polsce wzrosło w 2024 roku o ponad 100%.

Nie wiedziałem o niej zbyt wiele, w zasadzie to nic o niej nie wiedziałem. Bob Rock pokazał mi jej płyty. Było to trochę awangardowe. Miała ten głos, którego szukaliśmy - wyblakły, pachnący papierosami. Dokładnie tego potrzebowaliśmy do tego fragmentu! Na początku sam śpiewałem "la la la", ale nie brzmiało to dobrze. Marianne dodała niesamowitości i oddała ten vibe filmu 'Bulwar Zachodzącego Słońca', który zainspirował utwór.

Przyjechała do naszego studia z menadżerem, który był francuzem. Wołała do niego: 'Francois, odpal mojego papierosa! Francois, gdzie moje wino?'. Trochę niewiarygodne. Powiedzieliśmy, żeby poczuła się jak w filmie 'Bulwar Zachodzącego Słońca'. Zaczęliśmy nagrywać i chwilę przed jej partią zakaszlała. A Franocis mówi: 'A tak, jej ikoniczny kaszel'. Mamy to na taśmie!

Pamiętam przygotowania, siedzieliśmy tam całe popołudnie, zespół sceniczny miał przygotowany set różnych utworów. Rok wcześniej David Bowie wydał swój ostatni album i pośmiertnie zgarnął wszystkie nagrody.

Nawet, gdy wygrywał, zespół grał utwory The Who i różne rzeczy. Zakładam, że grali rzeczy osób, które w przeszłości wygrywały daną kategorię.

Kto jest najbardziej utytułowanym artystą metalowym w historii Grammy? Na pewno Metallica. Po prostu przejrzeli listę, zobaczyli Metallikę i po prostu zagrali. Raczej nie ma możliwości, aby potrafili od tak zagrać coś od każdego z sześciu nominowanych zespołów.

Nie pamiętam nawet kto był nominowany. Chyba my, Korn, Gojira. To już było kilka lat temu. Nie sądzę, żeby ktokolwiek wziął to do siebie. Było to zabawne. Ironia, że zagrali utwór akurat tego artysty. Ale byliśmy bardzo szczęśliwi, że udało nam się wygrać.