Pojechałem do nich i zagrali mi numer zatytułowany Hit The Lights, a napisał go gość o imieniu Lloyd Grant. Metallica nie napisała tej piosenki. Napisał ją Lloyd Grant. Przyjaźnił się z Larsem, a Lars przedstawił go Jamesowi i zaczęli grać Hit The Lights. To była pierwsza piosenka, którą usłyszałem od nich.

Na obronę Dave’a, nie było go tam, gdy powstał „Hit The Lights”. Myli się. Lloyda Granta też nie było tam, gdy powstał „Hit The Lights”. Larsa też tam nie było. „Hit The Lights” to numer zespołu Leather Charm. Jamesem, Troyem Jamesem, Jimem Mulliganem i ja.

Było zacnie, ciemno i utwierdzam się, że nie można zasnąć przy muzyce nawet jak są wygodne fotele, ale doświadczenie inne. Z pewnością czuć, że dźwięk poprawiony.

Bardzo pozytywne. Dźwięk jednak robi swoje, ciekawie było posłuchać tej płyty w takich warunkach.

Prawdopodobnie wciąż tworzyłbym muzykę. Uwielbiam pisanie utworów. Zawsze coś piszę, nawet dla zabawy. Może zostałbym niezależnym autorem piosenek i zajął się produkcją.

Moja pierwsza praca była w budownictwie. Zawsze myślałem, że może zostanę wykonawcą budowlanym. Moje umiejętności jako organizatora i koordynatora mogłyby pomóc. Nie mogę już podnosić ciężkich rzeczy, ale kiedyś mogłem bez problemu wynieść kilka arkuszy płyt gipsowo-kartonowych po trzech piętrach schodów. Przez długi czas zajmowałem się płytami gipsowo-kartonowymi i podłogami z twardego drewna.

Pewnie nadal próbowałbym założyć Metallikę... Prawdopodobnie nadal szukałbym Larsa. Byłbym bardziej zaangażowany w zespoły. Pracowałbym jako roadie lub w studiu i jakoś pomagałbym tworzyć muzykę.

Uwielbiam również projektowanie graficzne. Uwielbiam grafikę, uwielbiam sztukę. Uwielbiam też robić rzeczy z drewnem, metalem, budową. Z tego też mogłoby coś być.

Wszystko zaczęło się od naszego przyjaciela, Jima Breuera, który jest komikiem i otwierał nasze koncerty podczas arenowej trasy. Dużo podróżował razem z naszymi fanami. Poznał ich, nocował z nimi w mieszkaniach Airbnb. Powiedział mi "James, musisz posłuchać tych wszystkich szalonych historii. Są niewiarygodne, historie skąd pochodzą ludzie, jak zaczęli słuchać muzyki. On zainspirował nas do tego, do zrobienia tego filmu.

Bardzo dużo się dowiedziałem. Tak jak wspomniał James, byliśmy ciekawi jacy są nasi fani, a dzięki temu filmowi poznałem ich lepiej. Było to dla mnie bardzo wyjątkowe doświadczenie.

Widzisz te twarze, które są już znajome. To twoi przyjaciele, przyjaciele poprzez muzykę. Ci ludzie to przyjaciele, zjednoczeni tymi co robimy, naszą sztuką, ale również całym doświadczeniem, które idzie za tym, chcieliśmy właśnie usłyszeć te historie. Chcieliśmy się dowiedzieć dlaczego to doświadczenie powoduje w nich poruszenie. Dlaczego ciągle ich widujemy? Dlaczego są tacy szczęśliwi? O tym właśnie jest ten film. Nie jest on o nas. Ten film to hołd. Każdego wieczora patrzymy im w oczy i widzimy to połączenie.

Miałam ogromny problem z menadżerem jednego z zespołów. I to było prawdopodobnie najgorsze doświadczenie, jakie miałam od lat. I nie obchodzi mnie, co ta osoba o mnie mówi, co o tym myśli, bo mnie nie zna. A teraz krąży i wymyśla bzdury, bo wyrzuciłem jego zespół z listy.

O Boże, nie. Ozzy darzy szacunkiem chłopaków z Maiden. On nawet nie miał pojęcia o całej tej sytuacji z Brucem.

Wczoraj wieczorem Rob i Kirk zagrali fragment Pull the Plug !! Bardzo się cieszę, liczą się intencje! Naprawdę super!

Lubili nam robić kawały. Na trasie każdy zespół ma tabliczki: Garderoba, Catering, itp… Nagle zobaczyliśmy tabliczkę: ZAKAZ WSTĘPU DUŃCZYKOM. Dziwne, ale to Metallica, niech im będzie. Idąc dalej korytarzem zauważyliśmy kolejną tabliczkę: ZAKAZ MÓWIENIA PO DUŃSKU. Zaczyna robić się dziwnie. Czy zrobiliśmy coś złego? Gdy tak staliśmy, podszedł James i powiedział: Ciekawe, kto je powiesił? I odszedł. Stwierdziliśmy: No dobra, skoro tak gracie…

Pewnego razu mieliśmy garderobę naprzeciwko ich sali prób, zawiesiliśmy im więc tabliczkę napisem: PROSZĘ GRAJCIE CISZEJ ALBO ZAGRAJCIE „RUST IN PEACE”. Rozbawiło ich to. Pod koniec trasy facet odpowiedzialny za drukowanie ich setlist zapytał, czy chcemy im zrobić kawał. Kazał nam ułożyć własną setlistę, a on im ją podsunie. Wybraliśmy ze 20 piosenek, w stylu Holy Diver Dio, kawałki Maidenów, Slayera… Potem mi powiedziano, że gdy Kirk zobaczył na setliście utwór 20 Eyes Misfits stwierdził, że widocznie grają ten kawałek, usiadł więc i zaczął go ćwiczyć. Dopiero inni powiedzieli mu, że to kawał. Zrobiliśmy im też listę zadań, typu: Zawsze noś czarne ubrania, pij dużo wody, rób to, nie rób tamtego, a na koniec napisaliśmy: Cokolwiek się stanie, zagrajcie Enter Sandman a będzie dobrze. Gdy na koniec trasy James przyszedł się pożegnać, powiedział: Patrzcie, jestem ubrany na czarno, piję dużo wody, mogę spadać. Mamy świetne wspomnienia.

Staram się nie mówić, że odszedłem z zespołu, bo chcę, by ludzie wiedzieli, że zostałem niesprawiedliwie wyrzucony, ale mam to gdzieś. Może Megadeth nie jest tak wielki jak Metallica, ale ich największy przebój, Enter Sandman… Sprawdźcie sobie zespół Excel i ich piosenkę z tytułem „Into the Unknown”, albo coś takiego. Dość podobny riff.

Była druga lub trzecia nad ranem, siedziałem w mojej sypialni. Grałem na gitarze i nie miałem nic lepszego do roboty. Wcześniej przez cały dzień słuchałem Soundgarden, uwielbialiśmy ten zespół razem z Jamesem. Starałem się uchwycić ich klimat i wtedy pojawił się ten riff.

W tamtym czasie byłem na nich wściekły. Poprosił ich, aby nie wykorzystywali mojej muzyki, a oni oczywiście to zrobili. Napisałem Ride The Lightning i The Call of Ktulu. Co tam jeszcze było... Phantom Lord, Metal Militia, Jump In The Fire, The Four Horseman. Napisałem też sporą część Leper Messiah. Nie przyznali mi za to autorstwa. Słuchasz tych riffów i wiesz, że to są moje riffy. Napisałem wiele utworów, które wywindowały ich do góry. Napisałem wszystkie solówki na pierwszej ich płycie. Kirk zrobił co mógł.