Vince Neilstein, współzałożyciel serwisu MetalSucks.net i człowiek, który próbuje przepchnąć rygorystyczną zasadę nienoszenia spodni w biurze, pod koniec marca napisał felieton, w którym bezwzględnie rozprawił się z marzeniami o kolejnej Metallice. Tłumaczenie w dalszej części niusa.




Ciągle słyszę jak ludzie z metalowej branży zastanawiają się na głos kto będzie „następną Metalliką”. Zawsze to jest Metallica, nigdy jakiś inny zespół. Słyszałem jak to mówią menadżerowie, agenci, ludzie z wytwórni, dziennikarze, wszyscy. Nawet goście z zespołów. To po prostu wypływa podczas zwyczajnych rozmów:

- Kto będzie następnym wielkim zespołem, który się przebije?
- Czekam, aż coś wypłynie.
- Czy to będzie <wstaw nazwę całkiem popularnej metalowej kapeli>?

Zrozumiałym jest to, dlaczego ci z branży chcą kolejnego ogromnie popularnego metalowego zespołu. Gdy metal dociera do mainstreamu to tworzy pod sobą cały ekonomiczny ekosystem, na dłuższą i krótszą metę. Krótsza: gdy Metallica jedzie w trasę zarabiają różni ludzie spoza zespołu, od menadżerów i agentów do stagehandów, technicznych, firm produkujących merch, organizatorów koncertów, dziennikarzy, blogów takich jak ten (przez reklamę) i tak dalej, aż do pieprzonych sprzedawców piwa i obsługi parkingu. Dłuższa: popularność Metalliki przynosi gatunkowi nowych fanów. Jasne, że niektórzy ludzie zatrzymują się tylko na Metallice i ich flirt z ciężką muzyką się tutaj kończy. Ale tysiące ludzi idzie dalej, sięga coraz głębiej w metal i wydaje na niego góry pieniędzy. Fani również zyskują: więcej pieniędzy w portfelu oznacza, że więcej będzie się inwestowało w promowanie nowych, młodych kapel. Wszyscy na tym korzystają.
No cóż, ktoś musi to powiedzieć. Nigdy nie będzie kolejnego zespołu, tak dużego jak Metallica. Nikt się nawet do tego nie zbliży. Oto dlaczego:

1. Jest zbyt dużo zespołów. Najzwyczajniej w świecie jest za dużo metalowych kapel, które ciągną fanów w milion różnych kierunków jednocześnie. Czasy ogólnego uwielbienia dla jednej kapeli minęły (no może poza Agalloch). To nie jest złe, że jest tyle zespołów... W ogóle nie jest złe. W rzeczywistości to wspaniałe – metal nigdy nie był tak zróżnicowanych i tak artystycznie bogaty jak dziś. Ale to, że jest aż tyle zespołów, a co za tym idzie tyle wyborów, oznacza, że każdy fan metalu ma dużo więcej opcji, gdy przychodzi do wybrania jednego lub kilku, które będzie śledził i na które będzie wydawał pieniądze. Taki proces oczywiście umożliwia nam...


2. Internet; w dwojaki sposób. Owszem pobieranie plików utrudnia muzykom utrzymanie się z grania, to oczywiste. Ale w tym kontekście przywołuję internet jako całościowe narzędzie opierające się na narrowcastingu: każdy fan muzyki może odnaleźć zespół, który trafia DOKŁADNIE w jego gust. Żaden fan muzyki nie jest już ograniczony do broadcastingu – otrzymywania ograniczonego menu w sklepie płytowym lub w radiu i nie jest zmuszany do wybrania z tego swoich ulubieńców. Jest tam wszystko, co tylko chcesz. Spazz/crunk/techno-core? Jakiś zespół to gra. Space/fusion/post-pop? No raczej. Nie ma już powszechnych mianowników, bo po prostu ich nie potrzebujemy do znalezienia muzyki, która nam się podoba. Pomyślmy o muzyce w internecie jak o gigantycznym serwisie randkowym – jeśli Twoim fetyszem są Azjatki z dużymi cyckami, blond włosami i ogolonymi pipkami, to musisz tylko zaznaczyć kilka kratek i jesteś na dobrej drodze, żeby dziś zaliczyć.


3. Rockowe radia nie wspierają metalu. Format rockowego radia, wbrew wszelkim możliwościom i zdrowemu rozsądkowi, nie zmienił się nawet o jotę w ciągu ostatnich 15 lat. Spędziłem mnóstwo czasu rozmawiając na ten temat, więc teraz nie będę się nad tym rozwodził. Ale jeśli ma zaistnieć metalowy zespół, który uderzy do mainstreamu, to całkiem cholera ważne jest to, żeby radio (jedno z powszechnie dostępnych mediów, którego słuchają duzi, grubi i głupi Amerykanie w swoich ponurych samochodach) współpracowało. Niestety w rockowym radiu AD 2014 nie ma na to w ogóle szans. Jasne, że Sirius Liquid Metal puszcza metal, ale to płatna usługa i nie ma odpowiednio szerokiego zasięgu; jest zbyt wyspecjalizowana i nawet tak jest reklamowana. Metalowy zespół, który ma przedrzeć się do głównego nurtu, musi być grany w mainstreamowym radiu... crossover jak to mówią. A to staje się coraz trudniejsze z powodu....


4. Krzyku. Krzyczane i growlowane wokale uzyskały nieco akceptacji poza metalowym światkiem (patrz: indie rockowe chłopaczki, które wkręciły się w metal ostatnimi laty przez Pitchfork, Stereogum, NPR itd.), ale reszta świata tego nie chwyta. Ogół gawiedzi słuchającej muzyki lubi melodie w śpiewie i chce rozumieć tekst. Zespoły takie jak All That Remains, Avenged Sevenfold i Five Finger Death Punch, które były grane w radiu, musiały albo przebranżowić się na wyłącznie czysty wokal albo musiały od tego zacząć. Choć trudno w to uwierzyć, przez nas, ludzi którzy na co dzień słuchają dużo więcej ekstremalnej muzyki, te bandy są uważane za nieco irytujące.
Jasne, te kapele od początku nie miały w sobie tyle metalowej wiarygodności, którą miała Metallica w latach 80., ale podgrzejmy trochę atmosferę na mierniku ekstremy. Takie zespoły jak Mastodon i Killswitch Engage były w stanie poszerzyć swoje bazy fanów wcielając więcej śpiewu i melodii oraz popowe struktury piosenek do swojej muzyki. Lamb of God jest wyjątkiem potwierdzającym regułę; o dziwo nigdy nie zaśpiewali nawet jednej czystej nuty. I choć kocham te wszystkie zespoły, po prostu nie zanosi się na to, żeby którykolwiek z nich poszedł dalej niż granie w miejscach dla 3000 – 5000 osób na standardowych trasach (festiwale się nie liczą). To cholernie imponujące i jest to wspaniały sposób na zarabianie na życie, ale te liczby nawet nie zbliżają się do osiągnięć Metalliki.
No i dalej, wielu ludzi uważa Lamb of God za łagodny zespół patrząc na niego przez pryzmat standardów nowoczesnego metalu. Gdy mówimy o metalu, mówimy o rzeczach, które są cięższe w każdym sensie, a nie tylko pod względem wokalu. A mainstreamowa kultura nigdy tego kurwa nie łyknie.


5. Muzyka już nie ma takiego znaczenia jak kiedyś. Sorry, taki mamy klimat. Po prostu nie ma. „Ta dzisiejsza młodzież” ma milion innych sposobów na spędzanie wolnego czasu: Facebook, Instagram, gry komputerowe, seks, narkotyki itp. I szczerze, to nie tylko „dzisiejsza młodzież” (nienawidzę tego wyrażenia, gdy jest używane przez kogoś z branży), to także ja i Ty. Kiedy ostatnio usiadłeś przed swoim sprzętem grającym (jeśli w ogóle masz jakiś porządny poza samochodem!) i posłuchałeś płyty od początku do końca? Bądź szczery. Ten raz, kiedy odpłynąłeś przy „Dark Side of the Moon” po grillu się nie liczy. Muzyka została przez wszystkich (poza kilkoma zatwardziałymi fanami) zepchnięta na drugi plan. To już nie jest główna aktywność.

Składam więc kondolencję, ale taka jest prawda: nigdy nie będzie kolejnego metalowego zespołu tak dużego jak Metallica, ani nawet żaden się do tej wielkości nie zbliży. Obecny stan rzeczy utrzyma się przez dłuższą chwilę, prawdopodobnie na zawsze, jeśli w ogóle pozostanie w tak dobrej formie. Porzućcie nadzieję i bierzcie to co mamy tu i teraz, co jest kurwa całkiem zajebiste, jeśli spytacie mnie o zdanie. Scena metalowa jest bardziej niż zdrowa... Jest kwitnąca. Oby tak dalej.

Rev

overkill.pl