Sezon ogórkowy w pełni, wiele się nie dzieje, to i ja podzielę się z Wami przemyśleniami o czwórce z San Francisko, ktora teraz przesiaduje w studio nad selekcją najlepszych z 800 riffów na nowy album.







Na początek powiem nieskromnie, że śledzę overkilla od lat wielu (przypomina mi się tutaj rok 2008 i oczekiwanie na album Death Magnetic). Może nie jestem najstarszy stażem overkillowym, są ode mnie więksi wyjadacze, ale powiedzmy, że do młokosów się nie zaliczam. Do czego zmierzam - widziałem już wiele. I chciałbym się tym podzielić.

Kolega Rev pisał o Metallice jako korporacji od 2008 roku - ja również się cofnę do tamtego okresu, jako że jest to początek mojej przygody z tym zespołem. Doskonale pamiętam, jak pierwszy raz usłyszalem Unforgiven III, jak po raz pierwszy włożyłem do odtwarzacza krążek z albumem. Co chcę powiedzieć to fakt, że wtedy wszyscy byli (z tego, co pamiętam) conajmniej zadowoleni. Nie wierzycie? Tam po lewej stronie na górze jest archiwum newsów, można się dogrzebać do wpisów z tamtego roku, tuż po premierze. Wynotowałem sobie z tamtego czasu dwie zasadnicze kwestie:

1. Jak narzekali wszyscy na brzmienie, tak narzekają nadal. Ja też tak samo uważam, że ostatniemu studyjnemu dziecku Metalliki do Loadów (pod tym względem to majstersztyki) brakuje galaktyk i lat świetlnych. Brzmi to równie beznadziejnie jak ostatni album Sabsów "13", ale to inna sprawa. Jednak warto tu poruszyć dwie sprawy:

a) Za brzmienie odpowiada Greg Fidelman. Tak, tylko on. On i tylko on, koniec, kropka. Spieprzył sprawę diametralnie, nie da się zaprzeczyć. To dlaczego obrywa za to zespół? Wynajął go, to prawda, a bardziej Ricka Rubina razem z nim, ale tak naprawdę to w tym zakresie nie mieli wiele do gadania.

b) Druga sprawa to Rubin. Jemu też się dostaje za brzmienie, a nikt nie widzi tego, co zrobił poza tym. Metallica wynajęła go celowo, aby pomógł im powrócić do tego, co najlepiej robią - ale o tym za chwilę.

2. Z drugą sprawą już tak prosto nie jest. W 2008 roku, z tego co zauważyłem, zdecydowana większość mówiła, że DM to świetny album, że Metallica w końcu wróciła do korzeni, jest tam, gdzie być powinna, że same utwory są świetne, super komponują się na koncertach ze starszymi kompozycjami, że jest moc, potęga i generalnie pełen szacun. A teraz? Że wtórne, że shit, że zjadanie własnego ogona. Rzucam w eter: skąd ta zmiana?

Death Magnetic był powrotem do korzeni - tego chcieli wtedy fani, żadnych santangerów, żadnych lołdów czy esendemów. Chcieli drugiego MoP, drugiego Ride, drugiego Kill'em all i to dostali. O ile wtedy im się micha śmiała, tak teraz ma grymas. Nie rozumiem tego, ale widocznie jestem na to za głupi jeszcze.

Po DM i koncercie na Bemowie w ramach Big 4 zaczyło się jojczenie. Kiedy płyta, co teraz, co z 30-leciem itd. Nie minęło dużo czasu i pojawiło się Lulu - projekt tak bardzo trzymany w tajemnicy od 2009 roku. I tutaj też targają mną sprzeczne uczucia wobec tego, jak odebrali go fani. Cofnijmy się do 2011 roku.

"Lulu to gówno", "Lulu to shit", "Lulu to pierdzenie starego faceta, który ma zatwardzenie i siedzi na klopie" - to może nie dosłowne, ale w miarę odzwierciedlające ówczesne opinie cytaty. Rozumiem, nie do każdego to trafia. Do mnie trafiło - po prostu traktuję ten album jako jeden z najbardziej awangardowych i mrocznych, plugawych, cholernie ciężkich krążków, a mogę zapewnić, że miałem styczność z innymi tego typu klimatami. Dla mnie, jako w głównej mierze erpegowca siedzącego w Zewie Cthulhu, Deadlands czy Świecie Mroku to świetny materiał do sesji czy przygód. To tak na marginesie, bo chciałem o czym innym. Mianowicie nie rozumiem tego, co słyszę teraz - wtedy "Lulu to gniot", a teraz "Lulu to ciekawy projekt", ostatnia twórcza rzecz jaką Metallica zrobiła od S&M czy St. Anger. Też rzucam w przestrzeń: skąd ta przemiana?

Ostatnią rzeczą, którą chciałbym tutaj zasygnalizować jest wątek, który już pojawiał się w moich komentarzach. Metallica jest zespołem, który przeszedł do historii muzyki. Są zaliczani do legend heavy metalu, stawiani na równi z Black Sabbath czy Iron Maiden. Jestem się w stanie założyć, że nawet następne i następne pokolenie będzie wiedzieć, kim była Metallica czy inne wielkie kapele. Nikomu nie muszą już niczego udowadniać, zrobili swoje i chwała im za to. Zresztą przecież już od 32 lat powtarzają - to co robimy, robimy dla siebie. Jeśli się komuś to podoba, to super, a jak nie, to pieprz to. Metal up your ass!

Overkill.pl