Poniżej wywiad/artykuł z/o Jasonie Newstedzie, jaki ukazał się wczoraj na stronach muzyka.newsweek.pl. Newsted opowiada o czasach spędzonych w Metallice oraz o kulisach odejścia. Opowiada również o tym, jak skończyła by Metallica, gdyby nie zmieniła podejście do tego co i jak robi… zapraszam do poczytania!

Dodajmy, że po pierwszym tygodniu sprzedaży nowego albumu Newsteda, zadebiutował on na miejscu 40-stym top-200 Billboardu. W Usa sprzedało się około 8 tysięcy sztuk albumu.


- Przez lata grałem w zespole-korporacji. Zarabialiśmy milion za godzinę grania – mówi Jason Newsted, były basista Metalliki. W ubiegłym tygodniu ukazał się jego nowy album „Heavy Metal Music”.



Niewysoki facet, z krótkimi włosami zaczesanymi do tyłu, w okularach. Bardzo miły. Podaje mi dłoń i proponuje coś do picia. Z okna pokoju hotelowego, w którym się spotykamy, widać plac Piłsudskiego i Park Saski. Jason Newsted staje na chwilę przy oknie i uśmiecha się do siebie. - Widzisz? To jedna z tych rzeczy, na które wcześniej nie miałem czasu. Zobaczyć widok za oknem – odwraca się do mnie. - Ładny park.

Z Metalliką rozstał się ponad dziesięć lat temu. Dla fanów to był szok, choć z dzisiejszego punktu widzenia moment nie był przypadkowy. Metallica kończyła swoją wielką, trwającą kilkanaście lat epokę. Po premierze słynnego czarnego albumu w 1991 roku byli jednym z najlepiej sprzedających się zespołów rockowych na świecie, grali gigantyczne i bardzo dochodowe trasy koncertowe. Potem złagodzili brzmienie i nagrali kontrowersyjny, choć bardzo udany album „Load” (1996). Fani pamiętający „Master Of Puppets” kręcili nosami, ale Metallice, podobnie jak ukochanym klubom piłkarskim, wybacza się wiele.

Początek kłopotów to rok 1998. Na płycie „Reload” znalazł się materiał zarejestrowany podczas prac nad poprzednim albumem grupy. O ile „Load” była płytą muzyków szukających nowej drogi, „RL” pokazywała ich artystyczną bezradność. Tym większą, że każdy poprzedni album, z debiutanckim „Kill 'em All” włącznie, odkrywał nowe kierunki ciężkiego grania. Na „Ride The Lightning” odchodzili od punkowo metalowego szaleństwa w kierunku bardziej przemyślanych, mroczniejszych kompozycji. „Master Of Puppets” (1986) do dziś pozostaje jedną z najważniejszych płyt w historii ciężkiego rocka. Wydana dwa lata później „...And Justice For All” była odważnym brzmieniowym i kompozycyjnym eksperymentem zespołu wyrastającego na megagwiazdę. To pierwszy longplay z udziałem Newsteda, basisty i wokalisty Flotsam and Jetsam, którzy dołączył do Metalliki po tragicznej śmierci Cliffa Burtona. - To było jak wejście do pędzącego pociągu – wspomina, choć prawdziwy sukces komercyjny był jeszcze przed nimi.

Tym sukcesem, ostatecznie zacierającym granicę między, zarezerwowaną dotąd dla metalowych zespołów niszą, a mainstreamem był słynny „black album” (1991). Płyta była jednocześnie poważnym osiągnięciem artystycznym czwórki nieokrzesanych metalowców i wielką komercyjną produkcją. Metallica znalazła się w tej samej lidze co gwiazdy popu, choć wbrew narzekaniom części fanów, nagrała materiał bezkompromisowy. Tylko w pierwszym tygodniu w USA sprzedano ponad 600 tysięcy egzemplarzy płyty. Od tej pory zespół już nigdy nie zszedł ze stadionów.



- No tak – Newsted zamyśla się kiedy rozmawiamy o dawnych czasach. - To było szaleństwo, wiesz? Dobiegasz trzydziestki, wciąż jesteś gówniarzem, ale nie ma takich rzeczy na świecie, których nie mógłbyś mieć. Nie ma takich marzeń, których nie mógłbyś spełnić. Wszystko, kurwa, wszystko jest na wyciągnięcie ręki. Jesteś pieprzonym królem świata.

- Nie brakuje ci tego? - pytam. - Kilkanaście lat temu grałeś w zespole, który zapełniał stadiony, teraz grasz w klubach.
- Szczerze? Ostatnie dwa tygodnie dały mi do myślenia. Myślałem o tym znacznie więcej niż przez te dwanaście lat. Znów jestem w trasie, ale tym razem nie ma obok mnie setki ludzi, którzy podcierają mi tyłek, których jedynym zadaniem jest zaspokojenie każdej mojej zachcianki. Wtedy zarabialiśmy milion za godzinę grania, teraz muszę dokładać do tego biznesu. Ale będę to robił dopóki zespół się nie rozkręci. Całe szczęście, że zainwestowałem te wszystkie pieniądze, które zarobiłem z Metalliką. Teraz mam co wydawać.

Okoliczności odejścia Newsteda z Metalliki fani grupy mogli zobaczyć w filmie „Some Kind Of Monster”. Czterech zmęczonych czterdziestolatków walczących z rutyną, wzajemnymi pretensjami, bez pomysłu na dalszą karierę, z wynajętym psychoterapeutą.

- Chciałem znów mieć normalne życie – mówi Newsted. - Spędzać czas z moim ojcem i dziadkami w ostatnich latach ich życia. W tym wielkim biznesie jakim jest Metallika nie masz czasu na nic. Nie wiesz w jakim mieście jesteś, bo widzisz tylko wnętrza limuzyn i pokoje hotelowe. Na głowie masz bandę facetów, którzy mówią ci, co i kiedy musisz robić, ciągła adrenalina i stres, który odreagowujesz prochami i wódą. Zapomnij o kontakcie z rodziną, jedyne, o czym marzysz, to chwila przerwy. Gdybym wtedy nie odszedł, wszyscy bylibyśmy dziś martwi. Na pewno ja i na pewno James. Jego wykańczał alkohol, mnie leki przeciwbólowe. Żaden z tych kolesi, którzy zarobili na nas pierdyliard dolarów nawet przez sekundę nie pomyślał, co też może dziać się w naszych głowach. Nikomu nie przyszło do głowy, żeby pomyśleć: „Hm, ten dzieciak wyrósł na farmie, a przez ostatnie 15 lat zajmował się tylko tym, żeby ten interes był większy i większy”. Nikt nie zapytał „jak się czujesz? Jak twoja rodzina, jak twój kręgosłup, co się dzieje w twoim mózgu?”. Dopóki nie było za późno. A kiedy zrobiło się za późno, przysłali kolesia w kolorowym sweterku, który zapytał, jak się czuję z tym jak się czuję.



- I to był koniec? Nie rozmawialiście o tym wcześniej
- Rozmawiałem z chłopakami od października 2000 roku. Najpierw z Larsem, potem z Kirkiem. Jamesowi powiedziałem na końcu. Nie chciałem nikomu spieprzyć świąt, nie chciałem rozbijać zespołu. Ostatni koncert zagraliśmy 18 listopada 2000 roku, w urodziny Kirka. Zakończyliśmy „Fade To Black”. Wtedy mogliśmy jeszcze o tym porozmawiać, ale nikt się do tego nie palił. Więc w styczniu 2001 roku zwołałem spotkanie. Menedżerowie byli na dole w hotelu. W pokoju oprócz nas był ten psychiatra. Facet w sweterku. Mówi: pracowałem z tym, z tamtym, z tego zrobiłem mistrza olimpijskiego. Mówię: OK, to miłe, nie znam cię, ty mnie nie znasz, nie znasz nas, nie pasujesz tu, wypierdalaj. Rozumiesz? Płakałem całą drogę do hotelu, płakałem w czasie rozmowy i potem przez cały wieczór, byłem emocjonalnym wrakiem. Marzenie życia, wszystko, na co pracowałem, wyrzuciłem za okno. Dla dobra nas wszystkich, żeby każdy mógł żyć.

- Żałujesz?
- Nie. To była właściwa decyzja. Dla wszystkich. Dziś mam 50 lat i jestem zdrowszy niż kiedy miałem 40. James jest zdrowszy niż kiedykolwiek w swoim dorosłym życiu. Po odejściu miałem okazję grać z paroma niezłymi sukinsynami. Ozzy, Zakk Wylde, Igor Cavalera. Całe życie grałem tylko z gigantami. A teraz znów czuję jakbym miał 19 lat. Znów pełen marzeń, nadziei i energii. No i wreszcie robię wszystko na swoich zasadach. Kiedy jestem w hotelu, mam czas żeby wyjrzeć za okno. To może brzmieć zabawnie, ale właśnie teraz jestem szczęśliwy. Kiedyś nawet nie miałem czasu żeby się nad tym zastanowić.




Źródło: muzyka.newsweek.pl

Overkill.pl