Kontynuując wywiady z ostatniego numeru MetClubowego So What! prezentujemy wywiad z Kirkiem, najkrótszy z tam zamieszczonych wywiadów.


Steffan: Miałeś nerwy? Obawy w związku ze starymi relacjami?
Kirk: Nie, nie, bo te sprawy nigdy mnie nie niepokoiły. Podchodzę do każdego koncertu Metalliki z najwyższą uwagą, kto by na nim nie był i jakie kamery by tego nie kręciły. Największe nerwy jakie mam teraz to te, gdy potykam się w czasie koncertu o ludzi z kamerami.


Steffan: Porozmawiajmy o mieszance tych zespołów, o tym, jak są one różne.


Kirk: Wiesz, to piękno tego wszystkiego. Wszyscy wywodzimy się z tych samych wpływów, ale istniejemy już 27 czy ileś tam więcej lat i wszyscy kończymy w dość innym kreatywnie miejscu. Podobieństwo było może między '83 a '85 rokiem, gdy siedzieliśmy na dość podobnych drzewach, ale każdy z nas okazał się być misiem łakomym na dość odmienne owoce. I naprawdę, przyjście na te koncerty jest jak smakowanie najlepsze heavy metalowej, owocowej sałatki.
Steffan: Nie zapytam kto jest jakim owocem!
Kirk: Dziękuję.
Steffan: A co powiesz o kolacji?
Kirk: Oh, mieliśmy kupę dobrej zabawy. Cały czas powtarzam, że ta trasa to jak spotkanie się heavy metalowej rodziny po latach. Nie rozmawialiśmy o takich rzeczach jak muzyka czy biznes, ale o naszym życiu, rodzinach, sytuacjach życiowych , o tym jak dorośliśmy i tego typu sprawach. I wszyscy byliśmy niezmiernie zainteresowani życiem innych, co dla mnie jest doskonałym dowodem dojrzałości.
Steffan: Ale czy nie łapiesz się na tym, że podnosisz sobie poprzeczkę grając na żywo, bo są tutaj ci wszyscy inni kolesie z pozostałych zespołów?
Kirk: Może jako entuzjazm i przyjacielskie współzawodnictwo, ale nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek z nas bał się, że inni wysadzą go ze sceny. I jest tak dlatego, że jesteśmy zupełnie inni w naszych podejściach, graniu i brzmieniu, to jak jabłka i pomarańcze. To jak oglądanie czterech różnych programów TV z tej samej ery. Bezcelowe jest mówienie, że ktoś jest lepszy niż ktoś inny, bo każdy oferuje coś swojego. Jestem totalnie zrelaksowany i wyluzowany, i poddaję się tylko tej presji, o której mówiłem na początku.
Steffan: Czy według Ciebie jednym z powodów, dla którego taki skład nie zagrał razem wcześniej, jest to, że media interesował raczej konflikt, który podtrzymywały?
Kirk: Media na pewno pomogły naszym zespołom w zrobieniu schizmy, ale większość z tego rozegrała się w latach 80-tych. A wtedy byliśmy bardzo młodzi. Byliśmy pewnie jeszcze zbyt młodzi w 1998. W 1988 nikt się nie pierdolił (śmiech -ED) i oto jesteśmy. Każdy jest otwarty na to i w pełni zdaliśmy sobie sprawę z historycznego aspektu, jaki za tym stoi. Jestem naprawdę zadowolony, że ma to miejsce, ponieważ te koncerty musiały mieć miejsce, nawet choćby jeden raz.

ToMek 'Cause We're Metallica
AeroMet