"W ciągu 30 lat naszej kariery odwołaliśmy koncerty tylko 10 razy. Metallica jednak zawsze wraca, przepraszamy za to, co się stało" - tymi słowami, nawiązując do anulowanych koncertów w Ameryce Południowej w czasie trasy St. Anger, Lars rozpoczął wywiad dla argentyńskiej witryny Clarin.com, poniżej reszta najnowszego wywiadu z Larsem:




O koncercie halowym w Cordobie:

"Uwielbiamy kontakt z publicznością i chcemy grać na niewielkich przestrzeniach. W Zeszłym roku graliśmy w Tennessee dla 200 osób. Gramy w małych halach tak często jak tylko możemy. Ostatnio Metallica zabrzmiała na podwórku domu Roberta, na przyjęciu urodzinowym dla jego dzieci."



O St. Anger:

"Gdyby nie było naszej złości podczas St. Anger, to nasz ostatni album pewnie by nie był taki sam. Większość utworów na Death Magnetic dotyczy symbolicznej walki, a samo brzmienie utworów jest czymś niezwykłym. Ciekawą sprawą dla nas był wybór tytułu, a ten który jest chyba oddaje sens albumu. Na St. Anger chcieliśmy udowodnić, że każdy jest częścią tego zespołu. Pokazaliśmy, że nie musimy być skupieni na własnym poletku i nie musimy walczyć o swoje miejsce w zespole. Dzięki temu teraz jesteśmy dużo bardziej otwarci na wspólne tworzenie i mamy świetne pomysły."



O swojej roli w zespole:

"To nie tak, że ja pociągam za wszystkie sznurki. W zespole jesteśmy równi, ale oczywiście są osoby bardziej aktywne od innych. Metallica to czterech facetów i tym piątym jest sama Metallica, zespół. Między nami czterema panują bardzo dobre stosunki, co pozytywnie wpływa na tego piątego - Metallikę."




Clarin.com: Dlaczego tak zmieniliście styl na płytach Load i Reload?

Lars: Po pierwsze dlatego, że pierwszych czterech, pięciu płyt nie byliśmy już w stanie przebić pod względem muzycznym. Po drugie łatwo zaczynamy się nudzić, więc chcieliśmy spróbować czegoś innego, a znaczna część Metalliki zawsze siedziała w bluesie. Eksperymentujemy, co uważam za coś wspaniałego.


Clarin.com: Death Magnetic był jednak już dużo cięższą płytą niż St. Anger. Czy wciąż czujecie tę złość w sobie?
Lars: Tak, wciąż wzbiera we mnie gniew, gdy myślę o niesprawiedliwości na świecie, wiele rzeczy, np. polityka, mnie denerwuje. Dzieje się tak, pomimo tego, że wychowałem się w komfortowych warunkach w Danii, nigdy nie byłem biednym czy pokrzywdzonym w swoim życiu. Wydaje mi się, że można tworzyć taką muzykę bez doświadczenia cierpienia na sobie.
Kiedy byliśmy młodzi chcieliśmy czegoś wyrazistego, obarczaliśmy system. Nie sądzę, aby dziś dużo się w tej kwestii zmieniło - nasze płyty wciąż się sprzedają a ludzie chcą zobaczyć nasze koncerty.



Clarin.com: Jesteś w Metallice od początku, czy kiedykolwiek myślałeś o odejściu?
Lars: Kiedy opuścił nas James w 2002 roku, aby zająć się swoimi sprawami, nie byłem pewny czy wróci do zespołu. Pod koniec jego terapii po-odwykowej nie wiedziałem jak sobie z tym radzić, nie szukał kompromisu i integracji z zespołem. Czułem, że jeśli ma tak być dalej to trzeba będzie powiedzieć: "dziękuję za wspólnie spędzone lata, ale...". Nie mam ambicji muzycznych poza Metalliką, to jedyny zespół w jakim byłem, nigdy nie grałem z innymi i nie czuję do tego chęci. Jeśli zespół kiedyś się rozpadnie zacznę nagrywać filmy.

Clarin.com: Jaki jest teraz James, po terapii jaką przeszła grupa?
Lars: Jest braterski i solidarny. Nagraliśmy płytę z Rickiem Rubinem, na której gramy jeden obok drugiego. Na Death Magnetic dużo bardziej się uspokoiliśmy, złagodnieliśmy, postarzeliśmy się. Doceniamy to, co mamy.

Clarin.com: Co byś robił, bez muzyki?
Lars: Nie poszedłem na studia... nigdy się nie zastanawiałem, nie znam odpowiedzi. Prawdopodobnie straciłbym zdrowie psychiczne.

Clarin.com: Czy po śmierci Cliffa Burtona, gdy rosnący w siłę zespół załamał się, sądziłeś, że wydostaniecie się na powierzchnię?
Lars: Oczywiście, musieliśmy skupić się na tym, co pozostało. Zrozumieliśmy prawdziwe znaczenie śmierci, na którą nikt z nas nigdy wcześniej nie był narażony. Nie zdawałem sobie wtedy z tego sprawy, ale to miało wielki wpływ na nasze następne albumy.

ToMek 'Cause We're Metallica
AeroMet