Między koncertami w Argentynie Lars udzielił krótkiego wywiadu tamtejszej witrynie La Nacion, poniżej szczegóły:




Lars: Zawsze byłem wielkim pasjonatem muzyki, głównie heavy metalu, ale i innych odmian hard rocka. Były czasy kiedy kochałem heavy metal i tylko jego się trzymałem, ale był i czas, gdy uciekałem w przeciwne kierunki. Są dni, kiedy to wszystko wydaje mi się banalne i dziecinne, czuję się głupio i zastanawiam się nad tym co robię. Prawda jest jednak taka, że uwielbiam grać ciężką muzykę, uwielbiam grac szybko, energicznie i dzielić te grę z ludźmi.

La Nacion: Death Magnetic brzmi jak klasyczna Metallica... to było planowane czy po prostu tak wyszło?
Lars: Wszystkiego po trochę. Chcieliśmy napisać najlepsze kawałki, na jakie nas stać. Duży udział w tym miał Rick Rubin, który próbował na nowo odnaleźć to stare brzmienie Metalliki. Mówił nam, że nigdy nie udało się na żadną płytę przenieść energię, jaką mamy grając na żywo. W świecie rocka i popu mówi się często, że 'nagraliśmy album', 'wyprodukowaliśmy album'. Z Rickiem Rubinem najpierw stworzyliśmy utwory, a dopiero potem zaczęliśmy je nagrywać w studio. Chcieliśmy najpierw być pewni, że doskonale znamy materiał, a on był nieoceniony w potwierdzeniu, że nam się to już udało.

Mówiąc prosto - w świecie Metalliki nie ma chwili do stracenia. Nasza muzyka jest bardzo intensywna, energetyczna, co niekoniecznie dziś musi mieć odzwierciedlenie w naszej złości. Może to zabrzmi banalnie, ale nic przeszkadza mi to w dostrzeganiu złych rzeczy na tym świecie: niesprawiedliwości, korupcji, wojny i wszelkiego rodzaju rzeczy, które sprawiają, że czujesz gniew. Mam 46 lat, piękne dzieci, zespół, w którym każdy chciałby być, i wiesz co? Nie wiem, czy w naszych piosenkach wciąż jest ten sam gniew. Czy teraz, będąc bogatym, podróżując samolotami, sypiając w drogich hotelach wciąż możemy czuć tę samą złość? Powiem tak: gniew bardzo łatwo można znaleźć, zaufaj mi, wystarczy, że otworzysz gazetę.

La Nacion: O czym myślałeś, gdy pierwszy raz oglądałeś Some Kind...?
Lars: Ehhh... Myślę, że byłem dumny, że nie baliśmy się pokazać czegoś tak osobistego. Czułem... było to trudne, ponieważ przeżyć to, to jedno, a patrzeć na to rok później to coś innego. Nie mam jednak nic przeciw całemu temu procesowi, przeciw dokumentowi czy terapii. Cieszę się, że to miało miejsce i myślę, dzięki temu jesteśmy tutaj dzisiaj.

ToMek 'Cause We're Metallica
AeroMet