Część z Was jest już pewnie znudzona wałkowaniem na wszystkie strony filmu „Metallica Through the Never”, ale dla części to wciąż powód do ciekawej dyskusji. Dziś prezentujemy recenzję, ale nie filmu, a ścieżki dźwiękowej, pochodzącą ze strony audaud.com. Zapraszamy do lektury i wyrażania własnych opinii, dotyczących soundtracka.



Metallica to jeden z największych zespołów rockowych, ale również jeden z najbardziej popularnych w każdym gatunku. Koncerty Metalliki są ogromnym wydarzeniem, a sprzedaż płyt także jest dość znaczna. W 2013 roku członkowie zespołu przełożyli swoją kreatywność na język filmu i wypuścili pełnometrażowy film w technice IMAX. „Metallica Through the Never” to film, w którym koncert idzie w parze z narracją, pełną przemocy surrealistyczną poboczną historią, dziejącą się w fikcyjnym świecie. Mimo to najważniejszym elementem jest Metallica, występująca na stworzonej przez siebie scenie, wypełnionej rekwizytami do spółki z ogromną liczbą efektów specjalnych. Dla zainteresowanych filmem, w Internecie można znaleźć filmiki promujące, które objaśniają ideę tego projektu, a sam film będzie dostępny na Blu-ray/DVD do obejrzenia w domu. Ta recenzja, jednakże, odnosi się do dwupłytowej ścieżki dźwiękowej.

Wraz z filmowym przedsięwzięciem, fani Metalliki otrzymali dwupłytowe wydawnictwo z utworami nagranymi na żywo. Znajduje się na nich 16 utworów, wybranych z historii grupy, która trwa już kilka dekad. Ta prawie dwugodzinna eksplozja dźwięków to klasyczne utwory zespołu, jak i ulubione kawałki fanów. Słuchacze już od otwierającego utworu łapią o co chodzi. „The Ecstasy of Gold”, zaczerpnięte z muzyki Ennio Morricone do jednego z westernów, zapewnia filmowe wprowadzenie.

Metallica przechodzi od starszych kawałków do nowszego materiału. Pierwszej płyta zawiera „Creeping Death”, który przypomina biblijną historię Mojżesza i egipskiego faraona: tytuł utworu oznacza „pełzającą śmierć”, która zabija wszystkie pierworodne dzieci w każdym domu, a których drzwi nie są oznaczone krwią baranka. Wykonanie tego utworu na żywo w typowo metallikowym stylu łączy w sobie dramatyczną muzykę metalową, która narasta, by podkreślić makabryczne akcenty opowieści. Na pierwszej płycie znajdziemy też „Hit the Lights” (z debiutanckiej płyty „Kill’em All” z 1983), „For Whom the Bell Tolls” (pochodzący z „Ride the Lightning” z 1984) oraz pierwszy triumf zespołu na liście top 40, literacko skropiony i zaskakujący lirycznie, „One”, na podstawie historii głównego bohatera z antywojennej powieści Daltona Trumbo pt. „Johnny Got His Gun”. Teledysk do tej piosenki z 1989 roku również był zaskakujący. Podczas gdy przedstawienie tego utworu na żywo jest pozbawione niektórych efektów dźwiękowych, użytych w wersji studyjnej, przekaz muzyczny jest mocniejszy i bardziej widoczny w scenografii. Pierwsza płyta to również nowszy materiał, utwory takie jak „The Memory Remains” i „Fuel”, oba z płyty „Reload” z 1997.

Druga płyta podąża podobną ścieżką: starsze utwory mieszają się z bardziej aktualnymi. Metallica zaczyna od „Cyanide”, który jest wyróżniającą się ścieżką z albumu „Death Magnetic” z 2008 roku, a który okazał się ich powrotem do korzeni. Gitarzysta Kirk Hammett odgrywa salwy gitarowe, wypełnione euforyczną zaciekłością, podczas gdy grzmiąca podwójna stopa Larsa Ulricha stanowi mocny szkielet utworu. Pozostałe kawałki zostały zaczerpnięte z przeszłości zespołu. Złożony „… And Justice For All” (tytułowy utwór z płyty wydanej w 1988) oraz thrashowy „Master of Puppets” (z płyty o tym samym tytule z 1986) pozostały podstawowym i ostatecznym oświadczeniem lat młodości zespołu, kiedy każda nowa płyta na nowo określała, czym jest ciężkie granie.

Starzy wyjadacze powinni zauważyć fakt, iż niektóre utwory zostały lepiej odegrane na „Live Shit: Binge and Purge” z 1993 roku i że pojawiają się pewne problemy, nad którymi należy ubolewać, kiedy muzyka zderza się z filmem, tak jak „fałszowanie” podczas „Enter Sandman” czy „Ride the Lightning”. Pomimo tego, ogólnie rzecz biorąc, jakość dźwięku jest znakomita, a poziom energii i gitarowa pirotechnika spodoba się każdemu wielbicielowi zespołu. Większość tych 100 minut to czysta, nierozcieńczona Metallica, prawdziwa uczta dźwiękowa dla jej miłośników, od samego początku do zamykającego wyrazistego, zawierającego prog-rockowe naleciałości, wykonania „Oriona”.

DanielZywy

overkill.pl