Kilka dni temu mieliśmy mały jubileusz - 31 lat temu Metallica weszła do studia, aby nagrać swój debiutancki album. Wydarzenie to przypomina magazyn Metal Hammer. Tłumaczenie artykułu poniżej.

Metallica: Tworząc Kill ‘Em All

W dniu 10 maja 1983 roku Metallica zaczęła nagrywać swój przełomowy debiutancki album. Ten materiał, pierwotnie opublikowany w numerze 179. Metal Hammera, opisuje historię powstawania tego albumu.

Metallica akurat nie miała pomyślnego przylotu. Duński emigrant Lars Ulrich - wielbiciel Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu - zamieścił pod koniec 1980 roku ogłoszenie w południowo kalifornijskim czasopiśmie The Recycler, poszukując metalowców o podobnych upodobaniach do założenia zespołu z wpływami Iron Maiden, Diamond Head czy Tygers Of Pan Tang. Hetfield odpowiedział na ogłoszenie, i po falstarcie perkusista Lars i gitarzysta/wokalista James wykuwali to, co miało stać się ich legendarnym współudziałem.



Po wielu zmianach, do pary dołączyli gitarzysta/wokalista Dave Mustaine i basista Cliff Burton, a szumem na undergroundowej scenie zwrócili swoją uwagę przedsiębiorcy z Wschodniego Wybrzeża, o nazwisku John Zazula vel Johnny Z.

„Wysłaliśmy im 1500$, aby przyjechali”, wspomina John. „Wynajęli na podróż w jedną stronę: vana U-Haul i ciężarówkę. Dosłownie, mieli dwóch kierowców i spali z tyłu z całym ich sprzętem, i dotarli do moich drzwi. W zasadzie to było: ‘Jesteśmy. Co robimy dalej?’”.



Był kwiecień 1983 roku. Pod koniec miesiąca zespół podpisał umowę z raczkującą wytwórnią Johnniego Z, Megaforce, gdzie spali w sali prób o nazwie Music Buliding, i podjęli brzemienną w skutkach decyzję, na miejsce nieprzewidywalnego Dave’a Mustaine’a zatrudnili Kirka Hammetta z Exodus. 10 maja zespół udał się do Rochester, w stanie Nowy Jork, aby pracować z producentem Paulem Curcio w Music America Studios nad tym, co miało być ich debiutanckim albumem.

„Faktyczne studio było w piwnicy tego ogromnego, [wybudowanego] w starym kolonialnym stylu klubu”, wspomina Lars. „Na drugim piętrze była ogromna sala balowa; idealna dla uzyskania dobrego dźwięku bębna. Problemem było to, że to miejsce było cholernie nawiedzone - musiałem tam mieć kogoś przez cały czas, jak nagrywałem. Moje talerze zaczynały wirować bez powodu, i inne tego typu gówna. To było przerażające”.

Podczas gdy Lars rozprawiał się w duchami, James i Kirk byli zajęci uzyskiwaniem rodzaju dźwięku gitar, który miał pomóc Metallice wyróżnić się z rosnącego młodego thrashowego tłumu.

„Cały materiał gitarowy został nagrany przez magicznego, mitycznego Marshalla Jamesa”, wyjaśnia Kirk. „To był jego pierwszy wzmacniacz Marshalla. Myślę, że musiał go zmodyfikować i po prostu miał naprawdę, naprawdę świetny dźwięk. I mówię ‘magiczny, mityczny Marshall’, ponieważ nie ma nigdzie drugiego takiego. Krótko po zrobieniu Kill ‘Em All mieliśmy zagrać kilka koncertów w Bostonie, a ktoś włamał do samochodu i ukradł tego Marshalla”.

Ani gitarzysta, ani żaden muzyk nie został obdarzony bogactwem modeli, z których mógł wybierać. W rzeczywistości każdy miał dostępną tylko jedną gitarę. W przypadku Jamesa to był biały Flying V, podczas gdy Kirk dzierżył czarnego Gibsona Flying V. Ale to im wystarczyło.



„Kiedy nagrywaliśmy, wiele czasu spędzaliśmy na strojeniu tych gitar, ponieważ nie mieliśmy żadnych zapasowych gitar, czy czegokolwiek innego”, wyjaśnia Kirk. „Nie mieliśmy żadnych techników czy pracowników technicznych w studio, więc wiele razy musieliśmy sami zmieniać swoje struny, dostrajać się do siebie. To było dobre dla nas, bo to było to, co zwykliśmy robić w tym momencie. Nie mieliśmy wokół nas techników przez 24 godziny na dobę, jak to zdaje się jest teraz, gdy jesteśmy w studio”.

Ale podczas, gdy Metallica poświęciła się zapewniając, że mogą zrobić możliwie najlepszą pracę na albumie, dzikie dzieciaki od czasu do czasu każdemu dawali się we znaki. Teraz, gdy po raz pierwszy przybyli do Nowego Jorku, zespół przebywał w imponującej rezydencji Zazuli. Wszystko się zmieniło, kiedy włamali się do rodzinnego barku i wypili całego szampana - butelki z wesela Johna i Marshy, które zachowane były na później.

„Zachowali je na zawsze”, powiedział wyraźnie niewzruszony James kilka lat później. „Wznieśliśmy toast i wypiliśmy je. To było to”.

Teraz w Music America, wrócili do swoich starych nawyków - tylko jeszcze bardziej!

„Całkowicie wywróciliśmy to miejsce”, przyznaje Kirk. „Po chwili źle się czułem. Nie chciałem, żeby było tego za dużo, ale my prawie nigdy nie myliśmy naczyń. To było czterech facetów, wiesz? W każdym pokoju był dywan, w tym w kuchni i łazienkach, a my piliśmy prawie 24 godziny na dobę wtedy. Więc możesz sobie wyobrazić jak to się skończyło. Wilgotne miejsca nie powinny mieć dywanów, ale tam były dywany, i ludzie pijący dużo. To był bałagan. Ale tak czy inaczej, powyżej było poddasze, na drugim piętrze studia, i czasem kładliśmy tam wzmacniacze gitarowe żeby się przewietrzyły, i pamiętam Cliffa w tym pokoju ze wszystkimi jego wzmacniaczami, ze słuchawkami na uszach, kiedy nagrywał ‘(Anesthesia) Pulling Teeth’, jego solo basowe. Dosłownie po prostu stał naprzeciw swoich wzmacniaczy”.



To był kawałek partii Cliffa, zdumiewający kawałek, niemalże improwizacja, który natychmiast umieścił Metallikę w innej lidze, niż ich rówieśnicy. Po tym wszystkim, jak wiele młodych zespołów rozważałoby nawet wprowadzenie solo basowego na album? Ale dla Kirka, było to świadomą logiką.

„Cóż, po pierwsze to był świetny utwór”, wyjaśnia. „To był wyróżniający się kawałek. Cliff właśnie taki był, i był takim oryginalnym myślicielem, że po prostu pomyśleliśmy: ‘Wow, co za fajny pomysł!’. Wiesz, zamiast solówki gitarowej, jak ‘Eruption’ Eddiego Van Halena, mieliśmy to fantastyczne solo basowe, które Cliff napisał, dlaczego nie umieścić go na albumie? Zaczęło się jako część koncertu. On grał to na żywo, dawał każdemu przerwę, a następnie wchodziły bębny i jakby grał coś w rodzaju solo przeciwko perkusji”.

Na płycie był jeden szczególnie kontrowersyjny utwór: ‘The Four Horsemen’. Zaczęło się jako ‘The Mechanix’, napisane przez Dave’a Mustaine’a i umieszczone na przełomowym demo No Life ‘Til Leather. Kiedy Dave został wyrzucony, zespół całkowicie przerobił tekst, przekształcając z piosenki z jawnymi insynuacjami seksualnymi w bardziej apokaliptyczną wizję. Pieniądze, jak można sobie wyobrazić, były bardzo skąpe w tym czasie, a budżet studia pozwalał im na nagranie i zmiksowanie wszystkiego tylko w czasie od 10 do 27 maja.

Ale w zwykłym porządku rzeczy, plan okazał się niemal zbyt mocno napięty, jak wspomina Kirk: „Mieliśmy pracować od 11-tej rano do 12-tej w nocy, czy coś koło tego. I wtedy po pewnym czasie zaczęliśmy dość dużo pić. I pamiętam, że w ciągu tygodnia napisałem wszystkie moje solówki gitarowe. Ale to nie znaczy, że przez cały dzień tworzyłem solówki gitarowe. To było pięć czy sześć godzin pisania solówek gitarowych, a potem jeszcze robiliśmy coś innego.”

„Ale kiedy wszystko było zarejestrowane, realizator nagrań [Chris Bubacz] i producent zdecydowali, że chcą sami zmiksować album, i praktycznie zamknęli się w studio przed nami podczas miksowania, i dodali wszystkie te dziwne opóźnienia i pogłosy i wszystkie te rzeczy, których my byśmy nie zrobili. Dlatego jest taka drastyczna różnica dźwiękowa między Kill ‘Em All a Ride The Lightning. Jest wiele rzeczy na Kill ‘Em All, których po prostu nie zrobiliśmy. I są też rzeczy, które mieliśmy nagrane i które chcieliśmy, żeby może były niezmienione albo ponownie nagrane, ale nie mogły być z powodu przydziału czasu. Po prostu skończył nam się czas”.



Ale kiedy wyścig nagrywania albumu już dobiegł końca, miała się rozegrać kolejna batalia. Nad konkretnym tytułem. Zespół zawsze chciał nazwać album Metal Up Your Ass, był to tytuł taśmy koncertowej, nagranej w 1982 roku w Old Waldorf w San Francisco. Mieli nawet szydzącą okładkę - ręka trzymająca maczetę wychodząca z muszli klozetowej. Nie do końca główny nurt, co? A kiedy dystrybutorzy płyty odmówili wykorzystania takiej okładki, zespół musiał na nowo przemyśleć swój chytry plan. Był to Cliff, który wpadł na alternatywny tytuł, jak James przyznał w 1986 roku:

„Cliff powiedział: ‘Ci skurwiele z firm fonograficznych. Zabić ich wszystkich! [ang. Kill ‘em all]’”

Tytuł został, wraz z nową okładką, przedstawiającą młot kowalski, leżący w kałuży krwi - być może mniej graficzna niż pierwotny pomysł, ale równie brutalna. „Bardzo podoba mi się okładka”, powiedział Lars w 1984 roku.

„Pomysł z młotem leżącym w kałuży krwi może wydawać się trochę prosty, ale wygląda naprawdę gustownie”. Album został wydany w lipcu 1983 roku, w Wielkiej Brytanii i Europie przez wytwórnię Music For Nations. Według doniesień wstępnie wytłoczono tylko 1 500 egzemplarzy, ale Kirk szacuje, że dostępne było 15 000 kopii. Po pierwszym wydaniu, album znalazł się na 120. miejscu na listach w USA, a w ciągu ostatnich 25 lat rozszedł się w ponad trzech milionach egzemplarzy w USA i ponad 100 000 w Wielkiej Brytanii. Co ważniejsze, to był album, który naprawdę zapalił ogień thrashu, i dzięki temu pozostaje wydarzeniem epokowym.



„Wtedy okazało się, że to osiągnięcie naszego życia”, stwierdza Kirk. „Wiesz, nasz pierwszy album. Był w końcu na winylu. Mogliśmy go trzymać i pokazać ludziom ten album: ‘Hej, zobaczcie, zrobiliśmy album. Jesteśmy na winylu!’”.

„Wiedzieliśmy, że Metallica jako zespół była jak żaden inny zespół. I po prostu czuliśmy, że bardzo pragniemy wejść do studia i nagrać tę partię piosenek, i mieć je po prostu wyryte na winylu, wiesz, na resztę naszego życia, i upamiętnione na winylu. I wiedzieliśmy, że byliśmy czymś innym, ale ja osobiście nie sądzę, że trafiliśmy na szczyty, że chcieliśmy uderzyć. Ale byliśmy na misji - i to było dominacją świata”.

Kill ‘Em All był kluczowym, pierwszym ciosem w tym dążeniu.

Inne debiutanckie albumy metalowe, wydane w 1983 roku:

Dio - Holy Diver
Exciter - Heavy Metal Maniac
Mercyful Fate - Melissa
Slayer - Show No Mercy
Suicidal Tendencies - Suicidal Tendencies

Paddy

overkill.pl