Zapraszam na część drugą bardzo szczerego wywiadu przy okrągłym stole z Metallicą. Co ważniejsze wypowiedzi zakreśliłem na kolorowo, bo dzieje się naprawdę dużo. Widać, że chłopaki są bardzo zgodne co do swoich wyborów i tego, co robią - ciekawie wypowiada się cały zespół, każdy wnosi coś nowego. Tłumaczenie wewnątrz newsa, zapraszam.




SC: Cóż, pozwólcie mi być bardziej precyzyjnym. Następny album. Wiem, że było sporo gadaliście o tym w 2012, potem była mała rzecz która wskoczyła do środka, to znaczy film, który nieco to spowolnił...

LU: Nie sądzę, aby go spowolnił.

SC: Cóż, nie wiem. Nikt nie wie, więc pytam. A dokładnie chodzi mi o pisanie następnego albumu - jak patrzycie na to 21 stycznia, jak tu siedzimy? Co będzie inne? Czy weźmiecie jakieś lekcje od, powiedzmy, Lou Reed'a i jego projektu "boom, zróbmy to, pojammujmy to, zróbmy to tak szybko, jak to możliwe"? Czy będziecie sięgać do inspiracji hołdu dla Deep Purple? Co się stanie, jak wybierzecie riffy i zaczniecie wszystko łączyć? Dyskutowaliście o tym? Jest jakieś drżenie, czy strach w łączeniu tych rzeczy? Myślę, że to słuszne pytania.

LU: Jedyną rzeczą, która z nami walczy jest czas. Jeśli chciałbyś znaleźć jedną rzecz, która jest dla nas wszystkich wspólna, to byłby to również czas. Myślę, że powodem dla którego funkcjonujemy tak dobrze jako kapela jest to, że funkcjonujemy też nie jak kapela. Wiesz, o co mi chodzi? Więc fakt, że każdy z nas ma swoje życie -

SC: Interesujące spojrzenie.

LU: - wszyscy mamy wzloty i upadki w tych naszych życiach, które nas utrzymują przy życiu. Możemy znaleźć balans będąc w kapeli i będąc poza nią, w niej, poza nią, zawsze czuć dużo swobody w przyjściu i odejściu. Nigdy nie czuliśmy jakiegoś amoku, a to z powodu równowagi, którą stworzyliśmy dla siebie. Nie byliśmy po uszy w filmie, Rob, James i ja spędziliśmy prawdopodobnie sześć tygodni na pracy? I poza nią!
RT: To był super czas. To było jak przełączenie się na kreatywność. Nie uważam, że to dla nas trudne. Jak raz wkroczysz do rzeki, to później jest łatwiej. Myślę, że najtrudniej się przełączyć z powrotem. Więc to błogosławieństwo, aby ciągle być zdolnym do posiadania entuzjazmu który tworzy nową muzykę. Jest tam. Myślę, że jeśli weszlibyśmy na parkiet raz jeszcze, to stworzylibyśmy coś dobrego. To naprawdę super rzecz.
JH: Zgadzam się z Larsem na temat równowagi czasu. To prawda, że my wszyscy przez ostatnie, szczególnie ostatnie, pięć lat doświadczyliśmy o wiele więcej niż to, że nasze rodziny są dla nas ważne, a dzieci idą przed siebie. To nie jest tak, że możesz powiedzieć "Ok, zamykam rodzinę teraz, idę do pracy". Mamy wyjątkową karierę, w której trudno zrównoważyć te dwie rzeczy, widzisz podobnych ludzi, jak Garth Brooks czy ktoś inny, którzy powiedzieli "ok, moja kariera zostaje zawieszona, dopóki dzieci nie dorosną". Potem wszystko znowu odwracają. Ma szczęście, aby to robić, ale myślę, że gdybym to rzucił, oszalałbym w moim rodzinnym życiu. One wzajemnie się uzupełniają. Więc znalezienie czasu na robienie dwóch rzeczy naraz jest trudne. Kiedy masz czterech gości, i management upychający Ci festiwale czy inne rzeczy, to ok, to jest kalendarz dzieci, to mój, jakoś da się to zgrać. I nagle kiedy mamy nagrać album? Tu cały problem. Życie,
rodzina, bierze górę nad większością rzeczy. Więc jest trudno to wszystko połączyć. Jest jednak jedna dobra rzecz - jest HQ. To super mieć coś, czego inni nie mają, co możemy...Ok. To może głupio zabrzmi, "to jest moja aktówka riffów, spadam, do zobaczenia wieczorem" i wracasz do domu prawie jak normalny tata. Kiedy jesteś tutaj i piszesz, to później musisz odebrać dzieci ze szkoły, potem zrobić tamto. Więc wszyscy to musimy ogarniać i wszyscy naprawdę kochamy ten fakt bycia zarówno z naszymi dziećmi, jak i kreatywnymi artystami.

SC: Czy uważacie, że będzie taki czas podczas tego procesu, i pytam wybiegając trochę w przyszłość, kiedy powiecie "hej, to super mieć HQ, ale pewnie będziemy musieli się z niego trochę uwolnić, wyjść ze strefy komfortu, i naprawdę mocno przykur**ć"? Czy to nie będzie już nigdy potrzebne?

KH: Jesteśmy w zbyt wczesnej fazie. Powiedzieliśmy "Oh, zrobimy to w taki a taki sposób", a potem zrobiliśmy zupełnie inaczej.
JH: I jesteśmy tak bardzo "w" procesie, że ta decyzja zapadnie. Nie powiesz "Ok, wiecie co? Od wtedy do wtedy siedzimy w nawiedzonym domu w LA i kończymy album". To nie tak. Kiedy dojdziesz do tego momentu, gdzie "wow, musimy dowieść tą rzecz do domu teraz", i każdy będzie za, to się stanie.

SC: Ale teraz muszę zapytać po...cóż, wszyscy patrzymy jak to wygląda, pięć, sześć lat po ostatnim albumie?

LU: Nie, to tyle czasu minęło?
KH: Siedem lat, bracie.

SC: Czy to nie moment, aby powiedzieć "musimy to zrobić do grudnia, potrzebujemy tego".

JH: Oh, jeśli zabierze nam to kolejne pięć lat, to będzie dobrze. Jeśli zabierze.
LU: Jeśli zabierze mi to 14 miesięcy, to powiem "ku**a, yeah, to było szybkie!".
JH: To nie ma znaczenia. Fakt, że robimy to kiedy chcemy, kiedy nasze rodziny są też z nami, tak jak nasza kapela, nasze zdrowie - to jest ważne. Kiedy skończymy, wtedy skończymy. To proste.



SC: Świetnie. Ok... pogadajmy teraz o tym, jak to było przejść przez to wszystko jako zespół. Myślę, że interesujące jest to, że będąc zespołem, postanowiliście wziąć całe finanse na siebie (co do Through The Never), więc nikt nie mógł Wam powiedzieć, co macie robić - to była odważna decyzja. Myślę, że trzeba też powiedzieć, że fani - i mówię to ja, a nie Wy - nie wsparli tego dążenia tak, jak wszyscy mieli nadzieję. Jeśli choć dziesięć procent z tego, ile ludzi przychodzi na koncerty, poszłoby do kina, siedzielibyście teraz na Profit Street.

JH: To było zaskakujące, powiedziałbym.

SC: Idź dalej, jeśli możesz, cały poprzedni rok był związany z tym filmem. Cała promocja była szalona.

RT: Adam, nasz producent, powiedział "Nie wierzę w to. Nigdy nie doświadczyłem czegoś takiego w projekcie, że film był świetnie wypromowany, miał tyle pozytywnych opinii, ale nikt go nie chciał zobaczyć". Był zdumiony. Kilku innych producentów, z którymi rozmawiałem, a znali się na rzeczy - mówili, że to bardzo trudne dla zespołu, jakiegokolwiek zespołu, aby zrobić rock'n'rollowy film, który zanotuje duże zyski na samym początku. Wiesz, "Ok ,jest czas, to ten tydzień, skopie tyłki, zarobimy". Mówili, że to prawie niemożliwe.
JH: Chyba, że to cena za popularność...
KH: Albo to znana historia sprzed 25 lat, jak ta o "Something" Records.

SC: Czy był taki moment, może w Toronto (na festiwalu filmowym), kiedy pomyśleliście, że ta cała sprawa jest o wiele bardziej szalona, niż kiedykolwiek byście pomyśleli? Czego oczekiwaliście, a co naprawdę zrobiliście, w tych wszystkich aspektach kompletowania i promocji?

LU: Jeśli chodzi o mnie, myślę, że promocja była sukcesem. W warunkach mojego zdrowia psychicznego, niektóre z tych rzeczy były bardziej wyczerpujące, bo jesteśmy coraz lepsi w stawianiu granic wokół siebie. Coraz bardziej jesteśmy w kontakcie z tym, czym są nasze ograniczenia. Różnica jest taka, że teraz siedzimy i mówimy menegerom "nie możemy przejść obok tego, musimy mieć przerwę tutaj, to nie może się stać, jeśli to się stanie to się stanie w ten sposób, poza praktycznymi warunkami" i bla bla bla. Więc powiedzmy, że od czterech lub sześciu tygodni promocji, od połowy września, kiedy wróciliśmy z Dalekiego Wschodu, do momentu kiedy to wyszło, było spoko. Nie było chwili, kiedy mnie to zabiło. Było kilka razy (poczas promocji niektórych albumów), kiedy to się stawało głupie. Ale mówię za siebie (a raczej paplasz, Lars - Leper).

SC: Może te dzieciaki od nie-muzycznych obowiązków chciały czegoś oczekiwać, kiedy brały projekt niecodziennej natury i ogromnej skali.

LU: O tym mówię. Jest kreatywny proces w następswie tego, co trzyma nas przy życiu. Jeśli jest jedna rzecz, której jestem cholernie pewien, to to, że DNA tych czterech gości, którzy siedzą przy tym stole, ma zaszczepioną jedną rzecz: dużą dozę ciekawości. Myślę, że wszyscy podzielamy lęk przed stagnacją, powtarzalnością, utknięcia w jednym miejscu i przekształcenia się w jeden z tych zespołów metalowych, który wypuszcza ten sam album co kilka lat.

SC: Więc jest trochę strachu, który Was wciąż prowadzi...

LU: Oczywiście, że jest. Wciąż jest małe "o mój Boże, to jest twoje dzieło! Nie możemy na tym poprzestać". Myślę, że jeśli stajesz się troszkę starszy, budzisz się i masz takie momenty, jak "o mój Boże, to takie cool!". Mam 50 lat. Chcę tego. Robię muzykę dla życia. To daje dużo, daje nam ten luksus i niesamowite życie i zdolność do tylu kreatywnych dążeń i tak dalej. I oczywiście, jako człowiek, chcesz, aby się to działo. Chcesz, aby artykuł który piszesz, był świetny, kiedy on (patrząc na Jeffa Yeagera) łączy te wszystkie rzeczy, aby wyszedł dobrze zedytowany i dobrze wyglądał. Chcemy robić wszystko najlepiej cały czas, i oczywiście aby ludzie wkopali się w to jak chcesz się tym podzielić. Świetną rzeczą jeśli chodzi o filmy była każda ta osoba, która go obejrzała i pokochała. Nie było wielu, którzy zobaczyli film taki, jakiego oczekiwali.

SC: Ktoś chce to skomentować?

JH: Słyszałem, jak ludzie mówią "oh, wypuszczasz film?", a ja na to "yeah, powinieneś iść go zobaczyć, jest świetny. Możesz pójść do kina? to znaczy, musisz to zobaczyć w 3D! Jeśli nie zobaczysz tego w IMAXie, możesz to też oglądnąć w 3D". I najczęściej słyszałem "W ciągu najbliższych tygodni przejdę się". "Zrobię to do wtedy". Przeszliśmy przez to dążenie, to była swego rodzaju kosztowna szkoła filmowa do której poszliśmy, ale poczuliśmy tylko jakby podmuch. Myślę, że cokolwiek robimy to inwestycja w nas. Tak jak Lars mówi, nie wiesz jak się to wszystko skończy. Nie wiesz gdzie to, co tętniło i pulsowało wpłynęło na kogoś innego, kto coś zmienia, co wpływa na następną rzecz, która do ciebie dociera. Więc im dłużej robisz coś z dobrą intencją, to to wróci do ciebie w inny sposób z taką samą intencją, mam nadzieję.

SC: Jeszcze jakieś inne przemyślenia?

KH: To było interesujące przez ilość presji, jaką czuliśmy. Wciąż biegłem do ludzi, którzy byli naszymi fanami, ale nie wiedzieli, że zrobiliśmy film.

SC: Żartujesz?

KH: Tak, to było szalone.

SC: Nie do wiary.

KH: I wtedy zawsze powinienem wystrzegać się tych samych rzeczy. "Cóż, gdzie to możemy obejrzeć? Czy mogę na to pójść do kina?". I musiałem za każdym razem odpowiadać: nie, w kinach już tego nie ma, sorry.

SC: To szalone, nie łapię tego.

KH: Ja tego też nie łapię.
LU: Jednej rzeczy się nauczyłem... Filmy, jakiekolwiek by nie były, jakieś Batmany, Super Iron Many, albo inne duże filmy, jak Grawitacja czy American Hustle, ilość pieniędzy, jakie potrzebowali na promocję, aby dotrzeć do ludzi... jeśli film warty jest 100 milionów dolców, możesz powiedzieć, że 10 milionów ludzi go zobaczyło w Ameryce. Aby 10 milionów ludzi go zobaczyło, to musisz chcieć, aby zobaczyło go 50 milionów. Siedzimy tutaj. Ja oglądałem Wilka z Wall Street, Ty też (do Steffana - Leper), ale oni (reszta stołu), nie widzieli go. Więc budżety promocyjne wynoszą 50 milionów, 100 milionów na poważne filmy. Oczywiście, nie możemy grać w tej lidze. I muzyka, którą gramy stanowi pewną niszę, coś w tym stylu. To tak, jakbyś chciałz agrać w NFL (narodowa liga futbolu amerykańskiego - Leper), ale budżetu by ci wystarczało tylko na zakup sprzętu, a był go za mało na właściwy kask.

SC: To trochę jak bycie politycznym przeciwnikiem. Potrzebujesz trochę kasy, aby być w głównej strefie.

JH: Więc, jak mówisz, gramy bez kasków.
RT: Gramy w tych starych, skórzanych retro kaskach z 1932!
LU: Popatrz na filmy, które były przeciwko (naszemu). Był grany przez tydzień we wszystkich IMAXach, tak?? I w następnym tygodniu weszła Grawitacja. Miała ona budżet na promocję 75 milionów dolarów, a nasz miał na promocję 3 miliony dolarów.

SC: Naprawdę to wszystko?

RT: Mieliśmy całkiem spoko promocję.
LU: Tak, nie mieliśmy poobklejanych autobusów. Nie mieliśmy billboardów. Jeśli się rozejrzysz, ważne filmy są wszędzie reklamowane, widzisz je na przystankach autobusowych. Widzisz na pokazach przed seansami. My mieliśmy małą reklamę w sieci He-Man, czy czymś takim.
RT: Była na ESPN. Widziałem ją na ESPN.
LU: Trochę zrobiliśmy, ale to nie był poziom starych wyjadaczy. Był ok. Ale jest trudno.
JH: Teraz ludzie mogą to obejrzeć na DVD. Z naprawdę fajnym stuffem wewnątrz.

Leper Messiah
Overkill.pl