Poniżej pierwsza relacja z dzisiejszego koncertu Metalliki w Auckland, zamieszczona na witrynie stuff.co.nz:

Widziałeś już moshowanie, ale nie widziałeś moshowanie takiego jak to. Słyszałeś riffy, ale nie słyszałeś riffów wyrzucanych tak gęsto i szybko jak te tutaj. Miałeś też pewnie włosy nie raz opalone przez pirotechnikę w Vector Arena, ale nigdy nie byłeś na tyle blisko, aby podgrzać sobie pianki w ogromnych ogniach, wystrzeliwujących ze sceny. Za to wszystko, ale i za dużo, dużo więcej, możesz podziękować Metallice. Pierwszy z dwóch wyprzedanych koncertów w Auckland dowiódł, że metalowa legenda jest w mieście, aby zrobić coś większego i lepszego, niż jakiekolwiek inne miasto doświadczyło dzięki takiej supergrupie. Christchurch być może i miał ich wcześniej, ale Auckland dostał od Metalliki to co najlepsze, z pełną sceną i promieniami lasera skanującymi obiekt, ogromnymi trumienkami unoszącymi się niczym UFO i czarnymi piłkami, rozrzuconymi w czasie granych na bis Breadfana zespołu Budgie, Motorbreath i szalonego wykonania jednego z pierwszych utworów - Seek and Destroy.

Ale tylko połowa koncertu wykorzystywała przygotowaną scenę na metalowy zamęt, jak zaanonsował James Hetfield: "Metallica jest w świetnej formie i mamy zamiar dobrze się bawić". Tak jak i publiczność. Chcesz zobaczyć roszowanie? To zobacz reakcję na zagrane w połowie Whevever I May Roam i Sad But True z Black Albumu, w czasie których zagrane zostały świdrujące riffy, w sam raz do headbangingu, machania rękami i tańca w młynie, jaki został wykonany przez spoconych, ubranych na czarno fanów na całym obiekcie. Być może Hetfielda będziemy mogli po raz pierwszy zobaczyć w programie Wendy Petrie [nowozelandzka prezenterka telewizyjna] po tym porażającym wybuchu.

Chcecie coś o riffach? Kirk Hammett udowodnił, że jest urodzonym drwalem, gdy przechadzając się po położonej w środku scenie - dzięki czemu nie było złych miejsc siedzących na obiekcie - niczym na leniwym spacerze, rąbał wszystko najszybszymi i najbardziej rozpoznawalnymi cięciami, znanymi wszystkim fanom metalu. Podczas niesamowitej interpretacji For Whom the Bell Tolls, basista Robert Trujillo skradał się na scenie niczym lew w klatce, Lars Ulrich walił w perkusję stojąc, a Hatfield uklęknął, a wszyscy starali się dotrzymać kroku wściekłym riffom Hammetta. Kończący główny set Enter Sandman został wykonany przez tak wielu air gitarzystów, że pobiliśmy chyba światowy rekord Guinnessa.

Chcecie coś o pirotechnice? Pojawiły się po raz pierwszy przy czwartym kawałku, błyskotliwym Creeping Death. Rozpoczęły się od okręgu ognia wokół Jamesa, aby później wybuchnąć na całej scenie i pozostać tam przez większą część utworu, doprowadzając obiekt do temperatury wrzenia. "To było 'Z' jak zajebiście ['o' for awesome]" wybełkotał jeden ze szczęśliwych fanów. David Tua [samoański bokser wagi ciężkiej] nie wyraziłby tego lepiej. Oby królowie metalu panowali nam długo.












Obok zdjęcie pierwszego oficera Matta Coxa i pilota Michael Tomoana, którzy pilotowali lot Mission to Metallica, o którym więcej pisaliśmy tutaj. Film, będący zapisem lotu oraz imprezy na lotnisku, znajdziecie tutaj.




Tutaj znajdziecie relację New Zeland Herald, tutaj TVNZ.

ToMek 'Cause We're Metallica
AeroMet