Już niedługo na półkach sklepowych pojawi się wersja DVD/Blue-ray filmu Metalliki z zeszłego roku. Póki co, od jakiegoś czasu można zakupić soundtrack do tej produkcji, którego naszą recenzję znajdziecie poniżej – zapraszam.







Trzeba przyznać, że set zagrany na koncercie nie powala. Mamy tu niejako „the best of Metallica”, czyli kawałki grane na większości koncertów od samego początku działalności zespołu. Jednak trzeba przyznać, że samo wydawnictwo jest bardzo interesujące i można na nim poczuć klimat koncertu.

Zaczyna się klasycznie – znany duet z „Ride the Lightning” czyli creep i for whom, wprowadza nas w sposób niezwykle energetyczny do show. Solo Kirka po ostatnich taktach tego drugiego zamienia się donośny ryk Jamesa „Gimmie fiu, gimmi faj, gimmi dajabazajaj”, po którym słychać potężne uderzenie ognia buchającego ze sceny.

Tu warto zaznaczyć, że jakość dźwięku jest rzeczywiście bardzo dobra, gitary i perkusja odpowiednio nagłośnione, wokal dopieszczony. Nie obyło się zapewne bez dogrywek w studiu, jednak to nie jest najważniejsze – ważne jest to, że czuć moc i power porównywalny z tym, jak wypada Metallica na żywo. Chociaż szczerze przyznam, że takie na siłę urzeczywistnianie tego bootlegu, jak np. awaria mikrofonu w Ride the Lightning, nie jest dobrym posunięciem – jak wygładzamy wszystko, to wszystko.

Numer 5. w secie to obowiązkowo ballada – w tym wypadku pada na „One”. Tutaj też słychać świetnie zmiksowany wokal i dobrze słyszalny bas, co w przypadku utworów z ...And Justice jest sporym osiągnięciem. Tak swoją drogą czasem nasuwa mi się myśl, jakby to było fajnie, gdyby Kirk drugie solo grał na kanale czystym, jak w oryginale – z pewnością dodałoby to smaczku tej kompozycji. Trzeba też dodać, że tu akurat świetnie dograno również perkusję – podwójna stopa chodzi, aż miło.

Kolejnego kawałka w secie musimy się z pewnością porządnie wyuczyć – wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że Memory Remains usłyszymy na lipcowym koncercie w Warszawie. Wypada on niezwykle efektownie, zwłaszcza w części „uooooOoooOOOOooo”, którą chyba każdy sobie nie raz i nie dwa nucił pod nosem.

Ostatnim utworem na pierwszym krążku jest kawałek, który kojarzy mi się nie tyle co z Black Albumem, na którym został pierwotnie wydany, co z albumem koncertowym S&M. Wherever I May Roam brzmi tutaj chyba nawet potężniej i lepiej niż na wydawnictwie z 1999. Poddaję to pod dyskusję, czy solo Kirka z tego utworu nie jest najbardziej „feelingowym” w historii tego zespołu – jak uważacie? Chyba najbardziej efektownym podsumowaniem tej części koncertu jest mocne jamesowe „huj” na koniec wherever.

Drugi dysk zaczyna się od utworu, który jako jedyny przetrwał próbę czasu i jest nadal grany od zakończenia trasy promującej Death Magnetic. Cyanide w wydaniu live brzmi ciekawie i energetycznie, chociaż w momencie kiedy James krzyczy „empty the say” w tle słychać, jakże przez nas lubianą i cenioną, ścianę dźwięku – niejako tribute dla albumu z 2008 roku. Na plus wyróżnia się jednak gra gitar w wolniejszej części, oraz podczas solówki.



Gdy cyjanek przestaje działać, najpierw zostajemy poddani wymiarowi sprawiedliwości, a gdy trafiamy do więzienia wpadamy w nałóg narkotykowy. Innymi słowy – po Cyanide słyszymy duet utworów tytułowych dwóch albumów - ...And Justice For All i Master Of Puppets. Tworzy to maszynę niezwykle potężną i dumnie kroczącą, którą chyba każdy fan chciałby usłyszeć live. Ach, te marzenia, żeby to było jeszcze na otwarcie koncertu...chociaż może i lepiej nie, bo chyba po takim początku nikt by żywy nie został. Warto dodać, że master jest niemalże w całości zaśpiewany przez Jamesa, co nie zdarza się często – chociaż taki smaczek, skoro słyszymy same hity.

Nie wiem jak Wy, ale gdy słyszę pierwsze takty Battery to mam przed oczami jedną z najlepszych scen w filmie – kiedy Trip oblewa się benzyną i efektownie zrzuca ją na ziemię podpalając się i atakując jego wrogów. Słowem: ciary.

Nothing Else Matters jest jednym z tych utworów, które w mojej opinii o wiele lepiej brzmią na żywo, aniżeli w wersji studyjnej. Sam dobrze pamiętam mój pierwszy koncert, Bemowo 2010 i ten dreszcz emocji, kiedy James gra pierwszą część utworu, siedząc samotnie na scenie, bez podkładu perkusji. W moim odczuciu taka wersja tego klasyka jest zdecydowanie lepsza, niż ta zagrana na soundtracku do TTN, bliższa oryginałowi. Mam cichą nadzieję, że w tym roku chłopaki powrócą do tamtej wersji live.

Ostatnim kawałkiem w regularnym secie jest jakże przez nas kochany i wielbiony Enter Sandman. Chociaż o wiele ciekawiej brzmi to, co się dzieje po jego zakończeniu – znane z Cunning Stuns wybuchy i ogólny armagedon sceny. To też był jeden z lepszych motywów w filmie – ostateczny pojedynek, który rozwala całe miasto.

Wydawnictwo zamyka Hit the Lights, zagrany w iście oldschoolowych warunkach. Złośliwcy mogą powiedzieć, że Metallica skończyła się w tym wypadku na Kill'em all, bo po pierwszym utworze z debiutu zespołu słychać już tylko Oriona, granego przy pustych trybunach w trakcie końcowych napisów.

Wypada mi jakoś podsumować ten soundtrack. Daję mu notę 5,5/10, ponieważ ma w sobie moc, energię, świetne brzmienie – można się poczuć jak na koncercie. Z minusów można wymienić słabą setlistę, brak trzech utworów (Fade To Black, Welcome Home i Seek And Destroy), które były zagrane na tamtych koncertach i sztuczne urzeczywistnianie, poprzez „awarie” sprzętu. Plusów jest jednak ciut więcej, więc mogę zachęcić do zakupu – przyjemnie się tego słucha.

Overkill.pl