Najnowszy numer So What w całości poświęcony jest koncertom na największej scenie Metalliki – 8 występom w Meksyku w ramach The Full Arsenal 2012. Kto ma magazyn tego zachęcamy do przeczytanie od deski do deski, zarówno wywiadów z zespołem, jak i ludźmi, dzięki którym ta scena powstała i którzy dbali, aby wszystko jak najlepiej grało. Kilka faktów, które rzucą światło na to jak wygląda organizacja koncertów przez Metallikę: pierwsza wzmianka o wielkiej scenie miała miejsce ponad dwa lata wcześniej – w maju 2012 roku podczas koncertu w Belfaście pomysł zaprezentował Peter Mensch. W lipcu 2011 scena zaczęła powstawać, w specjalnie do tego wynajętej hali na Treasure Island w San Francisco. We wrześniu 2011 po raz pierwszy zobaczył ją zespół. Następnie scenę rozebrano i postanowiono na nowo we Fresno, w czerwcu 2012 roku, a potem jeszcze raz w lipcu, tym razem w Oakland. Na przełomie lipca i sierpnia scena zagościła już na dłużej w Mexico City, gdzie Metallica zagrała 8 koncertów, a następnie poleciała do Kanady, na kręcenie filmu 3D… o filmie będzie w kolejnym numerze So What!, w 19.4 znajdziecie wszystko o scenie (nie zapominajcie o niespodziance zapowiedzianej na 20.1). Poniżej najciekawsze fragmenty wywiadu z całym zespołem przy okrągłym stole:



Steffan: W ostatnim roku wrzuciliście się w najbardziej twórczą i nie do końca komfortową pozycję od jakiś 15 lat. Zagraliście koncerty w Fillmore, które jak wiem były naprawdę wyczerpujące, nagraliście Lulu z Lou Reedem, zorganizowaliście Orion festiwal. W którymś momencie zdecydowaliście dodatkowo, że nagracie film. Zanim do niego przejdziemy, chciałbym dowiedzieć się co stoi za tym ciągłym szukaniem najbardziej ostrych wyzwań, jakie tylko możecie znaleźć. Uważacie, że tak trzeba? Dlaczego?
Lars: Nie wiem, czy słowo „szukanie” jest tutaj odpowiednie. Nie wydaje mi się, aby ktokolwiek z nas siedział i myślał: ‘spróbujmy zamieszać tu jak tylko się da’. To dosłownie bardzo naturalne, to jak wszystko się dzieje. Mówiłem o tym już tysiąc razy. Lou Reed: chcecie nagrać płytę z Lou Reedem? OK! Zróbmy to. Wydaje mi się, że ludzie mają wizję Metalliki siedzącej i poprzez burzę mózgów wyszukujących różnych ciekawostek. Ale tak nie jest, weźmy film: Peter Mensch wymyślił to w środku nocy, mając na celu coś w stylu filmu the best of. Przyszedł do nas, pogadaliśmy o tym jakieś dwa i pół roku temu i wydało nam się to czymś interesującym, brzmiało jak nie lada wyzwanie. Nie było jednak na zasadzie: Zróbmy tak wiele jak tylko się da, aby nagrywanie nowej płyty odsunąć jak najdalej w czasie.

Steffan: W porządku, ujmę to inaczej. Czy jako zespół albo pojedynczy ludzie , nie pracujecie najlepiej, gdy jesteście tak blisko krawędzi jak to tylko możliwe? Nie ma tak, że pracujecie ciężej i prawdziwiej, gdy za plecami stoi ściana z wyzwaniem?
Lars: Wydaje mi się, że wchodzi w grę czynnik ciekawości. Uważam, że cała nasza czwórka ma charaktery ludzi ciekawych wszystkiego, że jesteśmy otwarci na wszystko co inne. Rzecz jasna sukces, jaki już osiągnęliśmy, pozwala nam na luksus brania się za tego typu rzeczy. I zamiast patrzeć na Orion jak na coś, przez co stracimy kupę kasy, patrzymy na całość. Jak już powiedziałeś, wszystko co robi Metallica, od Orion, przez koncerty do filmu, do Lou Reeda, czy cokolwiek innego, koniec końców okazują się balansowaniem na krawędzi.

Steffan: Dla jasności, to nie kasa stoi za tym wszystkim?
Lars: Oczywiście, że nie.

Steffan: Chodzi mi o to, że tylko idiota mógłby pomyśleć inaczej. Wydaje mi się, że przez te rzeczy tracicie teraz masę kasy.
Lars: To co chcę podkreślić to to, że przychód generujemy w innym miejscu i mamy za co wykarmić rodziny. Nie musimy grać 200 koncertów rocznie, aby wszystko grało. Mamy ten luksus, że nie musimy się tym przejmować i możemy kierować się w stronę Orion czy Lou Reeda czy czegokolwiek innego, nie musimy grać w przyszłym tygodniu 7 koncertów w Iowa aby zrównoważyć wydatki.

Robert: Wiesz, jesteśmy w miejscu, w którym liczy się głównie miłość do muzyki i, tak jak już mówiłeś, do wyzwań. A jeśli chodzi o wrzucanie samych siebie w wyzwania… to co zauważyłem to to, że nie wielu indywidualistów, a szczególnie muzyków, jest w stanie temu podołać. Weźmy na przykład Fillmore, tak wiele kawałków jak zagraliśmy i tak wiele jak zrobiliśmy przy tak małej ilości snu… wiesz, graliśmy koncerty, potem nagle okazywało się, że spać możemy się położyć o 3 czy 4 nad ranem, a potem szybkie wstawania i zrobienie czego tylko się da do, w moim przypadku, 10 rano. Wiesz, wielu muzyków nie lubi pracować w ten sposób, lubią się wysypiać! Jest jednak wiele do zrobienia, dlatego wydaje mi się, że wiele kapel, jak już stają się coraz bardziej znane, nie trwa zbyt długo, bo być może nie mają już takiego głodu wyzwań. Uważam, że my staramy się, aby wyzwania były, otwieramy się na nie i są to nasze kolejne przystanki w podróży. I to jest następna rzecz, nigdy nie wiemy gdzie jest nasz kolejny przystanek. Wiemy, że coś czai się za rogiem, a jeśli jest interesujące, to zabieramy się za to. Wracając do Lou Reeda: kiedy to w ogóle było? Jakiś rok temu czy jakoś tak? Naprawdę nagraliśmy płytę z Lou Reedem i pojechaliśmy z nim do Europy?

James: Yeah, chcemy mieć jak najwięcej historii do opowiadania naszym wnukom, tak po prostu. Dlatego to wszystko robimy, bo co innego można robić? Wiemy, że muzycy nie przechodzą na emeryturę, ale chciałbyś robić to samo w kółko? W końcu stanie się to powszechne, nudne. Wyzwania pojawiają się w nas, a nasz management ma za zadanie sprawić, byśmy byli zajęci, abyśmy byli młodzi i żywi poprzez wrzucanie nas w nowe rzeczy.

Kirk: Yeah, dla mnie wyzwania są po prostu zabawą. Bierzemy je, do pewnego stopnia, aby udowodnić sobie, że możemy to zrobić, a gdy coś się udaje, to mamy niesamowitą radochę. Tak jak powiedział James, co innego mamy robić, grać po prostu koncerty? Świetnie jest móc to miksować i doświadczać nowych rzeczy. Jak całe Fillmore, gdy już było za nami, nie mogliśmy uwierzyć, że udało się przez to przejść, ale czuliśmy niesamowitą radochę i mamy niesamowite wspomnienia. Nagranie albumu z Lou Reedem dla mnie osobiście było niesamowitą radochą, niesamowicie emocjonującą podróżą. Wspaniale, że te rzeczy pojawiły się na naszej drodze, wspaniale, że byliśmy w stanie rozpoznać, jak doskonałe będą to szanse i jak możemy je jeszcze powiększyć.

Steffan: To interesujące, że ludzie z managementu, z którymi pracujecie nie siedzą i nic nie robią, ale popychają was w kierunku nowych wyzwań. To ważne.
James: Tak, to prawda, bo jest wielu agentów czy managerów, którzy po prostu czekają na twój telefon. Nasi są z nami cały czas i to my mówimy: „Potrzebujemy przerwy”. Bardzo dbamy o nasz czas wolny i o nasze rodziny. Wiedzą o tym, ale i tak wciąż naciskają, co jest w porządku. I robią tak z wszystkimi kapelami, jakie prowadzą. Jesteśmy super szczęściarzami, że mamy takich ludzi wokół siebie, ludzi, którzy chcą brać wyzwania. Nasza załoga jest niesamowita, a to co robią dla rodziny Metalliki i samego naszego zespołu jest niewiarygodne. A tych trzech gości tutaj… wiesz, nie jestem najbardziej zmotywowanym człowiekiem na ziemi, ale gdy jestem obok nich, to jest coś niesamowitego. Patrz na to co robimy, bo koniec końców tworzymy historię.

Steffan: jesteście niesamowicie zmotywowaną kapelą, nigdy nie widziałem podobnej. Wiecie, macie zadanie to nie odpuścicie, póki nie będzie zrobione.
James: Każdy dzięki temu zyskuje dla siebie jakiś prezent.

Steffan: Pamiętam jak siedzieliście w Belfaście w 2010 roku i patrzyliście na prezentację w komputerze, gdzie były te wszystkie krzesła elektryczne, krzyże, toalety i ktoś wtedy powiedział, ile to będzie kosztować. Jaka była wasza pierwsza reakcja po tej prezentacji?
Kirk: Na papierze to wyglądało wspaniale.
James: Dlaczego mielibyśmy robić film 3D czy koncert w czymś takim, kiedy wszystko w tej technologii co oglądam jest takie sobie i nie wyjdzie nam to dobrze? Dlaczego to robimy?
Lars: Moja pierwsza reakcja była podobna. Wydawało mi się, że będzie to krok, wiele kroków, wstecz. Nigdy nie gloryfikowaliśmy tego, co było kiedyś, w stylu” to co wtedy zrobiliśmy…” czy nie nagrywaliśmy naszego „the best of”. Zawsze patrzę raczej do przodu, niż oglądam się za siebie. Byłem tym wszystkim oszołomiony.
Robert: Tak, wydaje mi się, że byliśmy zaskoczeni. Coś zostało w połowie zrobione, coś było na rzeczy. Wydaje mi się, że to miało być takim wielkim zaskoczeniem.
Kirk: Zaskoczenie!
James: Oto rachunek za to!
Robert: Ale znowu, wiesz, zacząłem o tym myśleć, o tym jak to miałoby być i wydało mi się to interesujące, jeśli kreatywnie do tego podejdziemy.
Kirk: Od początku byłem za tym pomysłem. Miałem jednak wątpliwości co do tego, jak to zorganizować, mniejsze już co do tego jak za to zapłacić.
James: Zacząłem myśleć o tym, aby to był film, nie tylko zwykły koncert. Musimy coś w niego wtrącić. Ile kapel nagrało kultowy film, który być może nie wydawał się być wspaniałym, ale ostatecznie był tym, o którym mówiono: „dzięki Bogu, że go nagrali, cieszę się, że to zrobili”? Rzecz jasna film nagrali The Beatles, The Monkees, Sonny Bono i inni i cieszę się, że to zrobili. To mogło ich złamać, albo zakończyć ich kariery, ale mimo to zrobili to, rozumiesz?

Steffan: To co przychodzi mi do głowy to film Zeppelinów [The Song Remains the Same]. Choć chyba jest nieco inny…
James: Bardzo się różni.
Steffan: Ok, poczekajmy z tym do kolejnego roku, kiedy wyjdzie numer poświęcony tylko filmowi, aby wejść w detale.
Lars: Wydaje mi się, że będzie trudno to rozdzielić, ale…

Cdn…

ToMek 'Cause We're Metallica
AeroMet