Przyjęta powszechnie mądrość mówi, że „…And Justice For All” jest trochę słaby jak na standardy pierwszych pięciu albumów Metalliki. Niektórzy twierdzą, że jest źle wyprodukowany i muzycznie zbyt skomplikowany. Spróbujmy to wszystko obalić i skłonić naszych czytelników do ponownego rozważenia tego wspaniałego i zamaszystego albumu. Przed Wami recenzja albumu napisana przez witrynę goldenplec.com, którą przetłumaczył Paddy - wielkie podziękowania!


Po pierwsze, jedyna krytyka, która przeszła próbę czasu, to to, że bas jest trochę za niski. Właściwie, to nie jest za niski, jest więcej dźwięku buczącego basu, trochę jakby partia keyboardu w tle, którą producent Flemming Rasmussen preferował zamiast więcej przedniego i centralnego metalowego basu, którego fani się spodziewali. Ale nieważne, w tym albumie są wszędzie piosenki, gitary i śpiew.

Jeśli The Kinks pomogli wynaleźć nowoczesny rockowy riff gitarowy w latach 60-tych, jestem pewien, że wszyscy się zgodzą, że tacy [muzycy] jak Ritchie Blackmore czy Jimmy Page czy inni blues-rockowi artyści pomogli go opanować w latach 70-tych, dopiero później został dopracowany przez takich [artystów] jak Iron Maiden w latach 80-tych, kiedy heavy metal usamodzielnił się.



Riff gitarowy został przeniesiony do następnego poziomu w tamtych czasach, szczególnie przez Metallikę. Zapomnijmy o ich napadach wściekłości, o ich czasem byle jakich koncertach (zwłaszcza wokalnie) i ich słabszych późniejszych albumach. Metallica wzięła to, co było i ustawiła szablon dla speed/thrash metalu, szczególnie w brzmieniu na swoich czterech albumach, od „Ride The Lightning” (1984) przez „Czarny Album” (1991).

Niektórzy twierdzą, że „Master Of Puppets” (1986) jest ich najlepszym albumem dzięki takim utworom jak „Battery” czy „Welcome Home (Sanitarium)”. „Master…” był także ostatnim albumem Metalliki, na którym grał basista Cliff Burton, który zginął w wypadku autobusu podczas trasy promującej album. Brak Burtona jest dotkliwie odczuwalny na „…And Justice For All”. Wspomniany wyżej niski poziom basu w miksie oznaczał, że basista Jason Newsted nigdy nie dał odczuć swojej obecności, a utrata Burtona jako autora utworów skierowała Metallikę z bardziej zróżnicowanych, niemetalowych muzycznych wpływów do twardszego, cięższego brzmienia.



Utwór otwierający „Blackened” jest tego dowodem. Każdy, kto widział ich na tej wielkiej trasie z Anthrax w 1988 roku przyzna, że to bezwstydny, brutalny otwieracz, tak szybki, że trudno za nim nadążyć.

Następnie mamy długi, potężny utwór tytułowy, dobry przykład mistrzowskich umiejętności Metalliki zmiany tempa i dynamiki, prawie dających nam dwa albo trzy utwory w cenie jednego. I to ma miejsce na całym albumie – każdy utwór jest inny i pełen różnorodności. Niewiele zespołów thrash metalowych osiągnęło ten poziom zaawansowania.

Wspomnieliśmy o gitarach. To są przede wszystkim pożerające się riffy Jamesa Hetfielda, podczas gdy Kirk Hammett gra solo. Niektórzy mogą zobaczyć metalowe solo na czele, ale Hammett także przyniósł nieco szatkującego struny talentu, a zwłaszcza na tym albumie. Na dobry przykład, sprawdźcie jego możliwości na prawie instrumentalnym „The Frayed Ends Of Sanity”.



Więc, co jeszcze mamy? Tak wiele się tu dzieje, jeszcze wiele z tych utworów nie jest dobrze znanych. „Harvester Of Sorrow”, miażdżąco wlekący się z trudem (w sensie pozytywnym), uwydatniający liryczne tematy Hetfielda o rozłące i chorobach psychicznych „The Shortest Straw” (krótki utwór jak na standardy tego albumu) jest prawdopodobnie jednym z najlepszych utworów metalowych lat 80-tych. Wokal Hetfielda szybuje pośród szybkości gry zespołu. Perkusja Larsa Ulricha w tym utworze sama uzasadnia swoją renomę w metalowej sferze.

I oczywiście nie mogliśmy napisać recenzji tej płyty bez mocnej pochwały jej najbardziej znanego utworu, „One”. Metalowy zespół pisze o rozczarowaniu wielu pokoleń Amerykanów, którzy znosili bezsensowne wojny, potencjał sloganu był ogromny, ale Metallica uniknęła tego pisząc z perspektywy ciężko rannego żołnierza. Pierwsza część utworu jest w formie ballady, z głośnymi wybuchami na początku i szybko poruszającą się drugą częścią. Udane połączenie stylów muzycznych dodatkowo podkreśla znaczenie Metalliki, ale często pomijane są zdolności twórcze, poruszający teledysk do „One” (pierwszy teledysk zespołu) otrzymał wysokie rotacje w MTV, mimo że trwa ponad 7 minut.



Album kończy się z wściekłym podmuchem „Dyers Eve”, nieco zapomniany metalowy klasyk. Stąd zespół przeszedł do mocniejszego, bardziej komercyjnego i czystszego dźwięku Boba Rocka, który wyprodukował „Czarny Album”, album nie był tak ekspansywny i odważny jak „…And Justice For All”.

Wróćmy do teraźniejszości (2015 rok), co Metallica teraz wymyśli? Jeden nowy utwór, który grali na żywo w 2014 roku, może być wskazówką, że mogą odgrzewać swoje kompozycyjne i muzyczne kotlety, z powrotem ostre, jak to było w 1988. Miejmy nadzieję, że tak będzie.

Paddy
Overkill.pl