Total Guitar: Część harmonii gitarowych w końcówce Room Of Mirrors mocno kojarzy się z podejściem Metalliki do koweru Whiskey in the Jar, tej tradycyjnej irlandzkiej piosenki, spopularyzowanej przez Thin Lizzy. Kiedy melodia się powtarza, harmoniczne interwały zmieniają się, w ładny sposób rozwijając utwór.






Rob: Jest tu troszkę punkowego klimatu. Kilka elementów stanowi wyzwanie - przynajmniej dla basu - ponieważ przechodzisz do prostego raz-dwa, raz-dwa i nagle podwajasz tempo tej zagrywki. To wyzwanie dla basisty grającego palcami. Zdecydowanie jeden z tych numerów, który buja; niektóre melodyjne i gitarowe warstwy tej kompozycji to taka klasyczna robota od Metalliki. Mam nadzieję, że będziemy ją grać na koncertach.

Kirk: I ponownie numer maksymalnie wyjęty z Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu. Z tą powtarzaną w solówce zagrywką było tak, że pewnego dnia pojawiłem się w studiu i Greg mówi do mnie: Zagrałeś mi coś takiego kiedyś... Zbudujmy na tym solo. No i tak się stało! Było w tym wiele z podejścia Ritchiego Balckmore'a, kiedy on bierze melodię i po prostu ją rozwija.

Room of Mirrors (Hetfield/Ulrich) In a mirrored room All alone I stand Strip away the phantom fame Exposing all sides to see The good and bad in me In a mirrored room All alone I stand Seeing past the flesh and bone The shame and the fear I hide Could I show you what’s inside? Would you Criticize, scrutinize Stigmatize my pain? Would you Summarize, patronize Classify insane? So I stand here Before you You might judge You might just bury me Or you might set me free In a mirrored room Talking to myself And the voices pushing back I’ll let them inside my heart But they’ll tear it all apart In a mirrored room Just a simple man Naked, broken, beat, and scarred What do I really know? That fear of letting go Would you Criticize, scrutinize Analyze my pain? Would you Summarize, patronize Classify insane? So I stand here Before you You might judge You might just bury me Or you might set me Or you might set me free Would you Criticize, scrutinize Ostracize my pain? Would you Summarize, patronize Classify insane? So I stand here Before you You might judge You might just bury me Or you might set me Oh, please won’t you set me free

Gabinet luster (tłumaczenie: Marios) W gabinecie luster stoję całkiem sam Odarty ze złudnej sławy Odsłaniam w całości się, by zobaczyć co dobre we mnie i co złe W gabinecie luster stoję całkiem sam Poza ciałem i kośćmi widzę wstyd i strach, które ukrywam Czy mogę pokazać, jak to wewnątrz wygląda? Czy ty Zganisz mnie, zlustrujesz Napiętnujesz mój ból? Czy ty Zsumujesz, potwierdzisz to sklasyfikujesz: wariat? Więc stoję tu Przed tobą Byś mógł osądzić Byś mógł pochować mnie Albo możesz wyzwolić mnie W gabinecie luster Mówię do siebie I docierają do mnie głosy Wpuściłbym je do mego serca Ale rozerwą wszystko na strzępy W gabinecie luster Po prostu prosty człowiek Nagi, połamany, pobity i okaleczony Czego tak naprawdę jestem pewien? Tego strachu przed opuszczeniem Czy ty Zganisz mnie, zlustrujesz Przebadasz mój ból? Czy ty Zsumujesz, potwierdzisz to sklasyfikujesz: wariat? Więc stoję tu Przed tobą Byś mógł osądzić Byś mógł pochować mnie Albo możesz wyzwolić Możesz wyzwolić mnie Czy ty Zganisz mnie, zlustrujesz Wykluczysz mój ból? Czy ty Zsumujesz, potwierdzisz to sklasyfikujesz: wariat? Więc stoję tu Przed tobą Byś mógł osądzić Byś mógł pochować mnie Albo możesz wyzwolić Och proszę, czy mógłbyś mnie uwolnić?

Witaj w świecie, w którym zderzają się piksele i surrealizm. Wizualizacja przygotowana specjalnie na kinowy pokaz najnowszego albumu Metalliki to hipnotyzująca podróż, która przeczy wszelkiej logice i zdrowemu rozsądkowi. Przygotuj się na błądzenie w świecie skomplikowanych szczegółów i zjawiskowych efektów wizualnych, które przeniosą Cię w krainę tajemnic, muzyki i wyobraźni. Jest to doświadczenie, którego nie zapomnisz, które będzie Cię intrygować, zadziwiać i może trochę zdezorientuje.

Eduardo Politzer: Kiedy rysuję, czuję się, jakbym wszedł w ekran, żeby oglądać dziwne i surrealistyczne rzeczy, które istnieją w naszej zbiorowej nieświadomości. Rysuję demony, szkielety i potwory, które wydają się istnieć w przestrzeni, gdzie rzeczywistość miesza się z wyobraźnią. Być może wszyscy jesteśmy tylko pikselami na starym ekranie, a może same piksele to zwiewne, ulatujące duchy. Być może te piksele również są podróżującymi duchami; może to sny są prawdziwą tkanką rzeczywistości.