Nie wiedziałem nic o Metallice. Nic. Nie przepadam za tego typu muzyką. Kiedy ktoś wspomniał mi o tym, że taki zespół nagrał "Whiskey In the Jar" pomyślałem "Kim oni są?". Potem poprosili mnie, abym zagrał z nimi koncert, co było chaosem. Nie wiem, dlaczego do mnie zadzwonili. Myślę, że odnieśli wrażenie, że wiedziałem, kim oni są. A tak nie było. Myśleli, że jestem pod wrażeniem – a tak nie było. Jeden z techników zawiózł mnie do ich hotelu, a ja stałem w holu i czekałem. I jeden po drugim schodzili, uścisnęli mi rękę i spodziewali się, że zrobią na mnie wrażenie. Ale nie wiedziałem, kim oni byli, nigdy nie słyszałem ich muzyki i nie przeszkadzało mi to.

Nie było przyjemnie. Nie było chemii. Stroili cały ton niżej, co jest dla nich typowe. Dla mnie nie. Zagraliśmy „Whiskey in the Jar” w tonacji F, która brzmiała bardzo dziwne. Od tego momentu nie byłem już tym zainteresowany. Po prostu zagrałem to po swojemu i rozeszliśmy się.