27 października 2013 roku w wieku 71 lat umarł Lou Reed – twórca najbardziej wpływowej muzyki XX wieku. W przestrzeni publicznej pojawiło się co prawda niewiele informacji na temat przyczyny śmierci muzyka, jednak na początku 2013 roku Reed przeszedł przeszczep wątroby i raporty szpitalne wykazywały, że przyczyną śmierci były powikłania po operacji.








W 1964 roku Reed wspólnie z Johnem Cale’em założył zespół The Velvet Underground. Połączenie muzyki rockowej z awangardową muzyką klasyczną, jazzem i sztukami wizualnymi (to ostatnie głównie dzięki współpracy z Andym Warholem) wywarło ogromny wpływ na muzykę ostatnich czterech dekad.

Lawis Allan Reed urodził się w Syracuse w Nowym Jorku w 1942 roku. Swoją karierę rozpoczął jako autor piosenek dla wytwórni Pickwick Records. To wówczas dorobił się swojego pierwszego przeboju, nagrywając z The Primitives utwór The Ostrich. Było to satyryczne spojrzenie na trendy taneczne tamtej epoki. Numer powstał przy współudziale imigranta z Walii – Johna Cale’a. Choć Cale nie bardzo był pod wrażeniem tej kompozycji, to spodobała mu się reszta materiału przygotowana przez Reeda. Znaczna część tych kompozycji stała się wczesną twórczością The Velvet Underground.





Velveci szybko przykuli uwagę Andy’ego Warhola, który postanowił przejąć rolę kierownika zespołu. Velvet Underground przygotowali swój debiutancki album w 1967 roku. Krążek zatytułowano The Velvet Undergound i Nico. Christa Paffgen, znana jako Nico, to piosenkarka i była modelka. Dołączyła do zespołu na żądanie Warhola. Krążek przebił się na 171 pozycję list przebojów, ale dużego sukcesu komercyjnego nie odniósł. Jednak przez lata album ten postrzegany był jako jedna z najbardziej wpływowych płyt w historii muzyki rockowej.

Reed odszedł z The Velvet Underground w 1970 roku i rozpoczął karierę solową. Jego drugi solowy krążek okazał się wielkim hitem. Transformer wydano w 1972 roku. Album wyprodukował David Bowie. Na krążku znalazły się dwa nieśmiertelne utwory: Walk On The Wild Side oraz Perfect Day. Lou zawsze starał się przekraczać muzyczne granice po względnym sukcesie swoich dwóch pierwszych solowych albumów. W 1975 roku RCA wydała jego najbardziej kontrowersyjny projekt zatytułowany Metal Machine Music. Po niebywałej krytyce, jaka spadła na ten album i wytwórnię RCA, jej szef– Ken Glancy – chciał od Reeda obietnicy: mógł nagrywać kolejne płyty pod szyldem RCA, tak długo, aż nie będzie Metal Machine Music II. Pojawiały się nawet zarzuty, że Reed tym krążkiem lekceważy słuchaczy. Lou czuł od początku, że krążek przejawia walory artystyczne. Po Metal Machine Music Lou nagrał niesamowicie piękny muzyczny pamiętnik Coney Island Baby – czym zamknął usta branżowym krytykom.

Przez drugą połowę lat 70, oraz przez całe lata 80. I 90 Reed kontynuował wydawanie solowej twórczości. Ponownie spotkał się artystycznie z Johnem Cale’em, nagrywając album po śmierci Warhola zatytułowany Songs for Drella (pseudonim Andy’ego). W składzie The Velvet Underground pojawił się na koncercie w Paryżu roku 1990. Przez kilka ostatnich lat przed śmiercią Reed współpracował z wieloma artystami: dograł śpiew na album grupy Gorillaz pt. Plastic Beach w 2010r.; wykonał cover Peggy Sue w hołdzie Buddy’emu Holl’emu oraz zaprosił Metallicę na swój solowy album Lulu.

Lou Reed – artysta, który nigdy nie szedł na kompromisy. Zapamiętany został jako jeden z najbardziej wyjątkowych głosów muzyki rockowej, który był gotów poświęcić uznanie i popularność dla uwolnienia własnej wizji sztuki, co kończyło się tym, że często bardzo wyprzedzał słuchaczy, krytyków i całą branżę muzyczną. Jeśli chcecie bardziej zgłębić tajemnice twórczości Lou Reeda, polecam książkę autorstwa Howarda Sounesa – Zapiski z podziemia. Na polskim rynku książka pojawiła się w listopadzie 2016 roku za sprawą wydawnictwa Kosmos Kosmos.