Kolejny artykuł nadesłany przez Piotra - pozdrowienia!

To o czym chcę napisać, pewnie dla znaczącej liczby osób będzie się wydawać, że działo się tak dawno, że nie warto do tego wracać – a może jednak? Cały czas ukazują się kolejne wydawnictwa na temat zespołu i w większości wszystko zaczyna się historią powstania itd. Tak więc jest to powrót do przeszłości. Ja proponuję powrót do przeszłości, ale widziany dokładnie z drugiej strony.


Aby móc zrozumieć dokładniej to, co chcę przekazać należałoby wyobrazić sobie coś co w obecnych czasach raczej ciężko jest sobie wyobrazić, a przynajmniej ciężko by było moim dzieciakom. Nie ma internetu – po prostu nie ma. Teraz jak go nie ma operatorzy, dostawcy dostają popalić i w końcu się znajduje. A tu nie ma go w ogóle, nie istnieje. Wchodzisz do domu, nie odpalasz kompa, nie przeglądasz netu – jak to możliwe a jednak. Wszystko co będę tu pisał, piszę z głowy, tak więc wszelkie poprawki jak najbardziej są na miejscu.

Na początku lat osiemdziesiątych Polska była takim miejscem, gdzie jeśli chodzi o zespoły metalowe mało kto tu zaglądał. Koncerty znanych zespołu odbywały się raz, góra dwa na rok. Wishbone Ash, Budgie, chyba UFO, może Iron Maiden i bodajże Accept. Tyle pamiętam z tamtych czasów. Znikome informację, które można było przeczytać na przykład w czasopiśmie „Razem”. Dodatkowo w tymże czasopiśmie od czasu do czasu można było trafić na plakat jakiegoś metalowego zespołu, ale graniczyło to z cudem jak również to, żeby te czasopismo w ogóle dostać. Magazyn Muzyczny, Na Przełaj, Non Stop, Zarzewie, Dziennik Ludowy – wydanie weekendowe, to był internet tamtych czasów. Tak jak pisałem wcześniej byłem już wiernym fanem metalu a Metallica ukierunkowała jeszcze bardziej mój gust muzyczny.

Wymienione powyżej zespoły grały heavy metal, tak przynajmniej się to wtedy określało. Ja jednak wolałem coś mocniejszego, coś co zostało określone mianem thrash metalu. Jak grom spadła na mnie informacja że do Polski przyjedzie Metallica, której to słuchałem już od dwóch lat. Nie mogłem pojechać, ale to już opisywałem. Pozostało śledzenie mojego internetu z tamtych czasów.

„Magazyn Muzyczny”:



Magazyn Muzyczny poświęcił wizycie zespołu okładkę, dodatkowo też na ostatniej stronie można było przeczytać o przebiegu wizyty zespołu w Polsce jak i o samym koncercie. Kolejne czasopismo które pisało o zespole to „Na Przełaj”.



I na koniec jeśli dobrze pamiętam mała fotka z informacją w „Razem”.



To zdjęcie chyba nawet nie pochodziło z koncertu w Polsce, ale mniejsza o to. Zdobycie powyższych materiałów tak jak pisałem wcześniej graniczyło z cudem i jak widać cud się zdarzył. Oto zdobycze prawdziwego fana w Polsce AD. 1987 – 3 przegrane płyty na kasetach odtwarzane na magnetofonie marki Kasprzak i powyższe materiały prasowe – Panie Premierze jak żyć?

Ławka pod blokiem, to było nasze forum gdzie wymienialiśmy się wiedzą, płytami, plakatami „kapselkami” (znaczki przypinane do bluzy) itd. Wielu słuchało Metallicy, inni Slayera, Kreatora czy tez Venom. Każdy miał różne poglądy ale uzupełnialiśmy swoją wiedzę, bez kłótni i przekonywania do swoich racji. Jeśli nawet zdarzył się ktoś naprawdę nachalny co twierdził, że ma rację i jego racja jest najważniejsza do zazwyczaj dostawał po mordzie i więcej się na naszym osiedlowym forum nie pokazywał. Z uwagi na czasy, na brak informacji i brak miejsc do zdobycia nagrań, czuło się że ta muza nas łączy. Każde w ciężki sposób zdobyte nagranie było zaraz rozpowszechniane metodą „start – zapis” na magnetofonie i słuchane do zdarcia taśmy.

Swego rodzaju sensacją stały się czarno-białe wkładki do kaset, nie wiem – produkowane?, wydawane? przez firmę „DECK”. Słuchając taśmy nie mieliśmy pojęcia kogo/czego (w sensie wizualnym) słuchamy ani jak wygląda okładka tej płyty. A tu taka sensacja, nie dość że okładka (co prawda czarno-biała) to jeszcze wypisane utwory. Był cały katalog, gdzie można było wybrać sobie kapele, płytę i zamówić ale to kosztowało bardzo dużo. A że Polak potrafi……………. Kładło się taką wkładkę na papier fotograficzny w ciemni i robiony był z tego negatyw. Następnie negatyw przykładało się ponownie na papier, naświetlało (wszystko w ciemni w warunkach domowych) i był już pozytyw. Da się? – pewnie że się da. Zajmowało to cały dzień, a teraz dwa kliknięcia w necie i jest pełna i w kolorze.

Tak to wyglądało:



Te okładki poniżej to już dużo dużo późniejszy wypust:



Chociaż pisałem powyżej że wkładki te były drogie, to jednak nie w pieniądzach tkwił problem. Główny problem to dostępność czegokolwiek – było naprawdę trudno. W 1987 roku odbyła się w Polsce druga Metalmania. Oczywiście dowiedziałem się o tym parę miesięcy po. Nie wiem jak, ale w moje ręce wpadła gazetka wydana chyba przez organizatorów tego koncertu. Pierwszy raz zobaczyłem na fotce Running Wild czy też Over Kill. Wtedy najważniejsze dla mnie było to, że wspomnieli również o Metallice która grała wcześniej w Spodku.

Poniżej oryginalna fotka z tejże gazetki/broszury – jak zwał tak zwał.



W miarę upływu czasu i ku uciesze fanów nie tylko Metallicy, ale metalu w ogóle, dostęp do materiałów prasowych, plakatów, muzy stawał się coraz większy. Wymieniałem na przykład z kumplem zdjęcia AC/DC na fotki moich idoli. Poniższa okładka niemieckiego Metal Hammera wraz ze zdjęciami z niego pochodzącymi, kosztowała mnie fortunę, trochę wyrzeczeń i miałem co chciałem.



A wszystko tylko po to, aby móc popatrzeć na powyższą mordę Mr. Bubble hehehehe. Fajne/śmieszne sam nie wiem jak to nazwać, ale trzymam wszystko do dziś. Może to sentyment a może dlatego, że bardzo dużo mnie to kosztowało, aby to zdobyć. Mam jeszcze całą masę różnych zdjęć, plakatów z różnych okresów i od czasu do czasu coś tu wrzucam. Większość z nich jednak jest ogólnodostępna w internecie i to w lepszej jakości niż ja mam, ale dla mnie najważniejsze jest to, że ja je zdobywałem osobiście i w zasadzie pamiętam w jakich okolicznościach każde z nich.



Wracając do głównego wątku. Na podstawie jedynie zdjęć próbowaliśmy naśladować wygląd naszych idoli, co by w pełni utożsamiać się z subkulturą metalową. Popularne były bluzy jeansowe, bez rękawów z obowiązkową „tapetą” na plecach. Farby do tkanin poza zasięgiem, zostają plakatówki i flamastry i tak do pierwszego deszczu. Dodatkowo w klapie pełno kapselków ulubionych kapel. Obowiązkiem było znać skład każdego zespołu, bo inaczej można było je stracić na rzecz starszych kolegów.

W sumie to nie łatwo było być metalowcem w tamtych czasach. Brak informacji, znikoma ilość nagrań, wyśmiewanie i wytykanie palcami przez ludzi itd. a pomimo to wracam do tego z sentymentem i chyba już zostanę tym metalowcem wewnątrz do końca mego życia. Przeszedłem przez ten bardzo szybki rozwój metalu, jego rozkwit aż do czasów obecnych. Nie woził mnie tata na koncert, jechała cała ekipa pociągiem, po mordzie się też dostało nie raz, ale to była ta cała otoczka, która też tworzyła jedność grupy. Bardzo łatwo teraz w zaciszu domowego środowiska jest sobie posłuchać jednej czy dwóch płyt ściągniętych z internetu, stanąć na koncercie w loży dla Vip, a następnie zasiadając do kompa siać nienawiść na każdego kto śmie powiedzieć inaczej niż ja myślę. Przecież mnie nie widać. Tak jak pisałem powyżej, na osiedlowym forum lano za to po mordzie. Śmieszy mnie jak ktoś zupełnie młody próbuje wkładać mi swoje mądrości. To tak jakbym mojej babci co przeżyła wojnę, zaczął opowiadać jak to na tej wojnie było, mając wiedzę jedynie teoretyczną.

Wszyscy co tu wchodzą uwielbiają ten sam zespół, tyle że z różnych okresów – więc skąd tyle nienawiści? Ja nie przekonuje nikogo że mam rację, po prostu wyrażam swoją opinię na temat tego co teraz dzieje się z zespołem patrząc przez pryzmat tego co przeszedłem. Inaczej wyglądał świat „metalowców” i muza w latach 80/90tych, a inaczej wygląda to teraz. Więc - „dlaczego twoja racja musi być najważniejsza”?


Piotr.