W numerze 22.1 magazynu "So What!" Steffan Chirazi przeprowadził obszerną rozmowę z Jamesem Hetfieldem. W części pierwszej James opowiedział o porażce filmu Through The Never, tę część publikowaliśmy na naszej stronie tutaj. Część drugą o porażce festiwalu Orion znajdziecie tutaj. Część trzecią na temat występu Metalliki na festiwalu Glastonbury - tutaj. Część czwarta - tutaj. Poniżej natomiast ostatni fragment rozmowy, który tak samo jak dwie poprzednie części przygotował dla nas Marios - pozdrowienia!


Rozmówcy nieco odbiegli od poruszanego wcześniej tematu pierwszych wydawnictw Metalliki. Po chwili wrócili na właściwe tory.

Ja miałem pomarańczową C60 Agfa, tyle ci powiem (mowa o kasecie magnetofonowej – przyp. Marios). To jedna z tych, które zdobyłem w Subiton. Noel Jones, londyński entuzjasta heavy metalu, był tym, który zwrócił naszą uwagę, i zamęczał nas nowymi muzycznymi rzeczami.

Więc tak. „Power Metal”, „No Life ‘Til Leather” i jeszcze jedna rzecz na żywo (pewnie chodzi o „Live Metal Up Your Ass” – przyp. Marios). To były trzy nasze kasety, które krążyły w świecie handlu taśmami. Zawsze marzyłem o wypuszczeniu czegoś w tym rodzaju pewnego dnia. Kiedy zobaczyłem „Soundhouse Tapes” Iron Maiden, pomyślałem: „Jak miło”. Czułem jakby to była jakaś kapsuła czasu. Ktoś coś znalazł i to wypuścił. Po prostu super! „No Life ‘Til Leather” był początkiem tego wszystkiego. Dlaczego teraz mielibyśmy tego nie wydać? Wypuśćmy to. Widzę to w formie albumu. Widzę w tym coś oldschoolowego. Jestem podekscytowany ponownym wydaniem tych wszystkich nagrań. Zależy mi, żeby zrobić to tak, jak najlepiej to tylko możliwe. Okazało się, że mamy w oryginale te wszystkie półcalowe i dwucalowe taśmy. To będzie świetne. Najbardziej martwię się o to, że możemy przesadzić.



Pozwól, że zadam ci ezoteryczne pytanie. Jeśli mógłbyś wrócić i porozmawiać z Jamesem Hetfieldem z czasów „No Life ‘Til Leather”, a następnie z Jamesem z „Czarnego albumu”, co byś mu powiedział?

Cóż. James z czasów „No Life ‘Til Leather” i tak by mnie nie słuchał. Powiedziałbym: „Hej, to ja z przyszłości”. Usłyszałbym : „Spierdalaj”. Odpowiedziałbym: „O.K.”.

Czekasz 10 lat, i co mówisz?

Przy „Czarnym albumie” powiedziałbym: „Wszystko idzie w dobrym kierunku”. Ale jeśli bym tak powiedział, to czy lęk, strach i gniew nagle by zniknęły? Nie wiem.

Czyli w 1992 roku czułeś, że nie wszystko idzie w dobrą stronę?

Nie. Zawsze było O.K., ale oczywiście żyjąc wtedy, nie wiedziałem co się zbliża. Cholera. Po „Czarnym albumie” wydarzyło się wiele. Co chciałbym wtedy powiedzieć, by nie zdradzać przyszłości? Hmmm... „Hej, Czarny album was zmieni, chłopaki. Będziecie mieć domową firmę. Będziecie musieli ogarnąć mnóstwo obowiązków. Będziecie musieli przejść przez kilka kryzysów tożsamości. Przygniecie was sława. Przeżyjecie kilka fajnych chwil. Będziecie podróżować po świecie bez końca. Będziecie walczyć. To będzie wielki czas dla was”. A na koniec dnia chciałbym powiedzieć: „Staraj się wydłużyć tę chwilę. Ciesz się nią. Nie martw się na zapas”. A przy „No Life ‘Til Leather” powiedziałbym: “Pożegnaj się z życiem, które znasz. Z anonimowością. Sława będzie większą częścią twojego życia. I będziesz się musiał do tego przystosować, albo takie życie cię zabije”.



Dobra. Wiem już co powiedziałby starszy James. Młody James pewnie spojrzałby na ciebie i co by odpowiedział?

„Spierdalaj!”.

Otóż to. Idźmy dalej. Czego najbardziej się boisz jako osoba prywatna i jako artysta? To jest to samo, czy są to dwa oddzielne światy?

Jako artysta? Braku natchnienia. Robienia czegoś, co przestałoby mi imponować. Niezadowolenia z siebie. Braku chęci, by poszukiwać najlepszego riffu, najlepszego tekstu, najlepszej oprawy graficznej. Bo jest konkurencyjność, która - może się wydawać - nie ma znaczenia w moim wieku. [Brak konkurencyjności] trochę mnie przeraża, ale nie znaczy, że nie chcę dawać z siebie wszystkiego. Działam najlepiej jak tylko potrafię, ponieważ to lubię, a nie dlatego, że mam przeczucie, że lubię to coraz mniej. Moje działanie nie jest oparte o strach.

To bardzo przemyślane działanie.

Moje obawy w życiu prywatnym? To naprawdę przejmujące. Być samotnym? To chyba najstraszniejsza rzecz dla mnie. Tak. Być samotnym. Ale nie – żyć samotnie. Mówię o odejściu od kogoś.



O.K. A czym jesteś najbardziej podekscytowany jako osoba i artysta w jednym?

Cóż. Rozmawialiśmy o dzisiejszych przemianach w przemyśle muzycznym. Nie jest taki, jaki był kiedyś. Jestem podekscytowany tym, że się zmienił. Różnica w sposobie wydawania i słuchania muzyki mocno mnie przeraziła, bo to wszystko zmienia się bardzo szybko. Poczułem się staro, bo nie nadążam za tempem tych zmian. I złapałem się na tym, że brzmię jak dziadziuś! „Te dzieciaki dzisiaj...”, wiesz. Ale, że co? Mój sposób jest lepszy? Nie. To jest po prostu inny sposób. Dostosowuję się do tych części, z którymi czuję się komfortowo. Nie chcę w całości akceptować tylko dawnych sposobów, choć i z nimi czuję się dobrze. Uwielbiam słuchać rocka lat 70. i metalu początku lat 80. To wcale nie oznacza, że nie znajduję nic w nowej muzyce. Chciałbym tak samo reagować na nowoczesną muzykę, ale to niemożliwe. Te wczesne rzeczy, to była moja młodość.

Powiedziałbym, że muzyka z lat młodości jest najważniejsza dla każdego. Wspomnienia, które kształtują twoje życie między 13. a 28. rokiem życia, gdzie mówi się, że to jest czas dorastania, wtedy najbardziej jesteś pod wpływem wszelkich przeżyć. To wtedy muzyka bardzo cię pochłania. Więc muzyka mojej młodości sprawia, że czuję się dobrze. Ale to ekscytujące, że nadal możemy robić to, co robimy w tym nowym muzycznym środowisku. Możemy udostępniać jeden utwór co tydzień. Możemy wypuścić cały album. Możemy wziąć udział w pięciu festiwalach na pięciu różnych kontynentach. Jest wiele okazji i tyle świeżych pomysłów motywujących do pracy.

A w życiu prywatnym co cię najbardziej ekscytuje?

Cóż. Mam teraz troje nastoletnich dzieci. I każde z nich jest na innym etapie bycia nastolatkiem. Widzę, że dużo sobie pomagają. To naprawdę wspaniałe. Uczą się od siebie. Dowiaduję się o nich wielu rzeczy. Są bardzo świadomi. To wspaniałe, że mam taką rodzinę. Jedna za chwilę idzie do liceum. (Cali – przyp. Marios).



Szaleństwo!

W ciągu dwóch lat wszyscy będą już w liceum. A za jakieś pięć lat założą własne rodziny i zostaniemy z Francescą sami. Trochę mnie to przeraża. Byliśmy z Francescą spokojni, to był wspaniały czas, bo dzieci były z nami tak długo. Obawiamy się: „O rany. Mamy teraz więcej czasu dla siebie? Musimy znaleźć nowe sposoby na spędzanie wolnego czasu?”. Brzmi banalnie, ale musimy szukać nowej motywacji. Na razie to ekscytujące, a nie straszne. Co będziemy robić we dwójkę? Gdzie chcemy zamieszkać? Spuścimy z tonu z pracą? Wskoczymy na motocykl i będziemy podróżować po świecie? To pasjonujące, że będziemy w stanie robić to, co tylko będziemy chcieli. Może jeszcze nie czas. Jeśli chodzi o Metallicę i moje życie, to czuję ochotę na nadciągającą wolność.

Wspaniałe plany. Mam jeszcze jedno pytanie techniczne na temat przebudowy waszego studia. Zasadniczo chodzi o to, by dostosować je do nagrania nowego albumu. Dobrze myślę? Opowiedz o tych przeróbkach. Co zmieniliście?

Greg Fidelman - facet, który zrobił ścieżkę dźwiękową do „Through the Never”, a która moim zdaniem brzmi fenomenalnie – pracuje z nami przy nowej płycie. Mamy nową konsolę dowodzenia. Wypatrzyłem ją w Abbey Road. Jest to idealny sprzęt dla gitar i perkusji. Zaczynamy z nowym sprzętem. Miejsce, gdzie do tej pory nagrywaliśmy, zamieniliśmy w magazyn koszulek MetClubu. Do uporządkowania zostało jeszcze miejsce nagrywania wokali. Teraz wszystko naprawdę przypomina studio. Oczywiście jest tam nasz pokój prób, gdzie tworzymy nasz nowy materiał i ćwiczymy do koncertów. Tak wygląda nasz sposób na nagrywanie. To proste. Wszędzie jest blisko. To tu, to tam, to do domu. Jesteśmy szczęśliwi.



Wspaniale. I jak to mówią: „ciąg dalszy nastąpi”. Pozwól, że zakończymy rozmowę szybką rundą pytań z talk-show „Za drzwiami Actors Studio” Jamesa Liptona. To pytania, które wymagają błyskawicznych odpowiedzi. Najmniej ulubione słowo?

Nie rób tego. Nie.

Co cię kręci?

Głośna muzyka.

Co cię nie kręci?

Rap.

Jakie dźwięki lubisz?

Pierdzenie.

Jakich dźwięków nienawidzisz?

Gdy ktoś inny pierdzi.

Twoje ulubione brzydkie słowo?

Fuckface.

Jakiej profesji innej niż twoja, chciałbyś spróbować?

O cholera. Niech to. Nie wiem. Lubię to co robię, stary. To dobre pytanie.

Gdzie nigdy nie chciałbyś pracować?

W DMV (Department of Motor Vehicles - Kalifornijski Departament Pojazdów Kołowych. Urząd rejestracji pojazdów – przyp. Marios). O nie, DMV – najgorsze zajęcie na świecie.

Jeśli niebo istnieje, co chciałbyś, żeby Bóg powiedział ci, gdy przekroczysz bramy Raju?

Witaj z powrotem.



Szybki rzut oka na zegarek potwierdza, że rozmowa trwała dłużej niż początkowo zakładaliśmy (trudno się temu dziwić, gdy rozmówcą jest James). Patrzę jak Hetfield wraca do serca studia HQ. Widzę człowieka zdeterminowanego, który ma misję do spełnienia.