Annie Clark zrezygnowała z gry na skrzypcach, by mogła nauczyć się utworów Metalliki na gitarze. Teraz na potrzeby Rolling Stone miała okazję zapytać głównego gitarzystę o riffy, politykę zespołu oraz zamianę gniewu w muzykę.







Choć może to nie być sprawą zbyt oczywistą, gdy wgłębimy się w zawiłą art-rockową twórczość Annie Clark znaną jako St. Vincent, to artystka jest wielką fanką Metalliki. To oni zainspirowali ją do sięgnięcia po gitarę. Clark była dziesięcioletnią skrzypaczką z Dallas, gdy po raz pierwszy usłyszała Metallicę. Od razu próbowała wydobywać ciężkie dźwięki ze swojego instrumentu. Pomyślałam, że jebane skrzypce śmierdzą trampkiem – mówi. Annie szybko zmieniła instrumenty. Nawet grała na basie w coverbandzie Metalliki jako nastolatka. Była podekscytowana, gdy siadała do rozmowy z gitarzystą zespołu, Kirkiem Hammettem, który jak się okazało, jest wielkim fanem Annie Clark. Gdy spotkali się po południu w ulubionej restauracji Hammetta – Sonoma w Kalifornii po ogromnych orkiestrowych koncertach S&M2, Kirk miał mnóstwo pytań na temat krążka Masseduction, wydanego przez St Vincent w 2017 roku, z którym Clark koncertuje, odkąd się ukazał. Siedzę w pokoju hotelowym, słucham tego albumu i po prostu myślę o emocjonalnej głębi tego wszystkiego, o warstwach produkcji, dźwiękach gitary, fajnej dynamice – mówi jej Kirk. Wszyscy jesteśmy tylko bandą jaskiniowców. Naprawdę… Próbujemy znaleźć pierdolone jaskinie riffów, ale w twojej grze na gitarze słychać wyrafinowanie, które po prostu uwielbiam.


Wczoraj wieczorem poszłam was zobaczyć, co było cholernie niesamowite. Myślałam o tej elementarnej układance, którą jest Metallica. Wydaje mi się, że ty jesteś częścią wody lub powietrza w kapeli. To wspaniała nieugiętość, pewna sztywność, a ty wchodzisz z tą swoją płynną energią, która jest naprawdę piękna. To trudna, groźna i niesamowita sprawa, ale ty musisz być ponad tym.

Dziękuję ci. Próbuję wprowadzić element improwizacji w zespole, a to po to, żebyśmy nie brzmieli tak samo każdego pieprzonego wieczoru. Nie lubię sztywności. Pochodzę z pokolenia muzyków, których mantrą było to, by nie odtwarzać ciągle tego samego numeru. Gram tylko część partii tak, jak na albumach, bo wiem, że tego właśnie oczekuje publiczność. Ale są też solówki, o których nie mam pojęcia, gdy je gram. Uwielbiam stawiać się w takiej przerażającej sytuacji.

Uczucie przede wszystkim. To ekscytujące. Wiesz, na pęczki jest kapel, które albo zawalają się materiałem, albo przepadają w nostalgię. A wy, kurwa, wciąż jesteście bardzo ważni i za każdym razem popychacie to do przodu. Nigdy nie korzystacie z żadnych skrótów.

Za karę jesteśmy obżartuchami (śmiech). Za każdym razem wybieramy najtrudniejszą trasę, bo na nieutwardzonej drodze zawsze trafiają się te wszystkie ukryte nierówności, które mogą stworzyć naprawdę dobre wibracje. Mam do ciebie kilka pytań. Jakich gitarzystów słuchasz?

Wiesz, zawsze pamiętasz swój pierwszy raz, gdy usłyszałeś Jimiego Hendrixa.

Tak, zawsze. Nigdy nie zapomnę tego, gdy pierwszy raz usłyszałem Purple Haze. Przestraszyłem się.

To dobry znak, gdy muzyka cię przeraża. Jeśli chodzi o gitarzystów, to oczywiście studiowałam twoje zagrywki, ale są też tacy, jak mój awangardowy gitarowy bohater - Marc Ribot.

Kocham Marca Ribota. Powiedział mi, że jest niespełnionym gitarzystą heavy metalowym. Lubię też całą plejadę progresywnych gości: Robert Fripp, Adrian Belew, Steve Howe, Steve Hackett i Martin Barre. Adam Jones z Tool często spotyka się Robertem Frippem i Fripp pokazał mu, co gra na gitarze. Jest to bardzo nudne i powolne, ale dla odmiany robi cuda z moimi partiami. Mam do ciebie następne pytanie. Czy uważasz, że twoje nagrania są właściwym odzwierciedleniem twoich gitarowych umiejętności? Zawsze mam wrażenie, że mam do powiedzenia na albumie zdecydowanie więcej, ale nie mogę tego wyrazić.

Tak, zawsze się to kończy czymś w stylu „wylewania dziecka z kąpielą”. Na przykład: ten numer przetrwał tylko dlatego, że kilka osób odpuściło i zeszło z pokładu. Musisz poświęcić kilka pomysłów, żeby stworzyć coś spójnego. Mam z tym problem.

To szalone, bo ogólnie jestem bardzo ciekawy muzyki. Mogę grać mnóstwo różnych rzeczy. Będę grał jazz, bossa novę, bluesa, cygański jazz albo pieprzone ballady z Europy Wschodniej. Gram wszystkie te rzeczy, a niewiele osób wie, że mogę grać coś takiego. To naprawdę szalone.





Czuję, że przemycasz te elementy.

Zawsze próbuję przemycić jazzowe wstawki i akordy. Takie małe co nieco tu i tam w Metallice.

Czy kiedykolwiek twoje pomysły zostały storpedowane?

To się dzieje cały czas. To brzmi zbyt bluesowo. A ja na to: Kurwa, do cholery! To tylko slide. Dobra, nieważne, jeszcze zadzwoń po gliny. Ale tu potrzeba policji. Brzmienie jest bardzo istotne.

Metallica stała się częścią mojego DNA w latach, gdy zaczęłam słuchać muzyki. Ta muzyka jest w pewien sposób we mnie odciśnięta. Czuję się winna, gdy mówię, że muzyka, której słuchałam na początku znaczy dla mnie o wiele więcej, niż rzeczy, które usłyszałam później, ale tak właśnie jest. Wtedy po raz pierwszy odkrywasz te uczucia… Wolność i bunt.

To naprawdę coś niesamowitego, że nasz czwórka trafiła na siebie. Udało nam się posiadać pewne wspólne cechy. Z każdego z nas wyszło nasze wychowanie i wiele głęboko zakorzenionego gniewu, ale też prawdziwa determinacja, aby przekształcić ów gniew w coś muzycznego, ekscytującego i zabawnego. To była nasza wspólna cecha. Zawsze było nas czterech i jeśli ktokolwiek chciał dołączyć do tej imprezy, to zajebiście.

Myślę, że to jeden z powodów, dla których Metallica przemawia do mnie od tylu lat. Jestem cholernie buntowniczą osobą i połączyła się z gniewem Metalliki. Dorastałam na przedmieściach Dallas. Nie wiem, czy przedstawiałam sobą oblicze outsidera, ale zawsze czułam się jak outsider. To zabawne, bo tego rodzaju wściekłość musisz zamienić w coś innego, zamiast krzyczeć i robić okropne rzeczy.

Możesz czerpać z tego gniewu i wynikają z tego pozytywne rzeczy. Byłem dzieciakiem z miasta, który przeprowadził się na przedmieścia. Szok kulturowy sprawił, że stałem się jeszcze bardziej introwertyczny, więc to dobrze, że miałem gitarę. Odkryłem, że granie było świetnym sposobem na uspokojenie się i relaks. Dosłownie siedziałem w sypialni trzy lub cztery lata i grałem na gitarze, powtarzając sobie: pieprzyć te podmiejskie dzieciaki. Tak naprawdę nie to miałem na myśli, ale byłem zły z powodu mojego otoczenia. Napisałem wtedy Die!, Die!, Die! – riff do Creeping Death, gdy miałem jakieś 16, 17 lat. Pamiętam, jak grałem go w łazience i mówiłem: To różni się od wielu rzeczy, których słuchałem. Łał. Możesz się dzielić swoją muzyką ze światem, ale w głębi duszy wiesz, że jest ona naprawdę tylko twoja. Rozumiem to pojęcie bardzo dobrze, bo wciąż jestem introwertykiem. Pewnego dnia zagraliśmy Creeping Death, a ludzie śpiewali: Giń! Giń! Giń! A ja myślałem: Kurwa, dalej jestem w swojej sypialni!





Miałam takie momenty bycia na scenie gdzieś w Brazylii, gdzie angielski nie jest pierwszym językiem publiczności i widziałam, jak tłum zna każde słowo moich piosenek. Nie mogłam w to uwierzyć. To mnie poruszyło tak bardzo, że zaczęłam płakać w połowie mojego utworu New York.

Muzyka ma taką moc, aby ludzie poczuli to, co chcesz, żeby poczuli. Muzyka może być manipulacyjna, wzbogacająca, uciążliwa… To wspaniałe. Dzięki muzyce masz te wszystkie moce i pełen zakres emocji. Dobrze, że ludzie używają muzyki z najlepszych pobudek, ale były czasy, gdy muzykę wykorzystywano w nie najlepszych celach. Wspaniałe jest to, że muzyką zyskuje się skłonność do czynienia dobra.

Bycie wśród publiczności wczorajszego wieczoru i odczuwanie tej energii było zabawne, ponieważ niektóre z koncertowych gestów zależą od kontekstu. Jeśli widzisz grupę Niemców na defiladzie wymachujących pięściami w 1943 roku, to jest to pieprzony faszyzm. Ale na koncercie Metalliki pięści w górze to jest, kurwa, wolność.

To jest oczyszczające. Różnica może polegać na sposobie uderzania pięściami i podejściu do tego wszystkiego. To szalone. Czasami nie wiem, skąd pochodzi inspiracja do tworzenia muzyki. Wspólnie z żoną komponujemy muzykę instrumentalną, którą później można odtwarzać w czasie moich muzealnych wystaw z plakatami z horrorów. Pisaliśmy utwór, wszystko szło dobrze, ale potrzebowaliśmy całej środkowej części. Byłem w Amsterdamie i zatrzymałem się w hotelu, który był dawnym konserwatorium muzycznym. Siedziałem tam pewnej nocy totalnie zdesperowany. Oczyściłem myśli. Po medytacji stwierdziłem: Dobra, wiem, że była tu szkoła muzyczna. Jeśli są tu jakieś duchy, jakakolwiek inspiracja, lub wpływ jakiejkolwiek cząsteczki lub atomu, które mogłyby pomóc poprowadzić moją rękę w odpowiednim kierunku, byłoby świetnie. Po kwadransie muzyka po prostu wypłynęła ze mnie. Zachwyciłem się tym. Natychmiast przesłałem żonie to, co napisałem.

Jeśli jesteś muzykiem, to masz w sobie cząstkę, która musi wierzyć w magię.