Na YouTube lądują wreszcie filmy z wizualizacjami do utworów z nowego albumu. Najnowsze dzieło Metalliki przedpremierowo promowały cztery teledyski, które już bardzo dobrze znamy: Lux Æterna, Screaming Suicide, If Darkness Had a Son i tytułowy 72 Seasons.






Na ich temat zdążyli się wypowiedzieć na łamach magazynu Total Guitar zarówno Kirk Hammett, jak i Rob Trujillo.

6. Lux Æterna Słyszeliście ten numer mnóstwo razy, ale w strukturze albumu brzmi on jeszcze bardziej szaleńczo po ciężkawym, mozolnym You Must Burn! Nadużywanie przez Kirka efektu wah-wah jeszcze bardziej rozwścieczyły jego hejterów, ale do nas to przemawia – to solo pełne zgiełku działa!

Rob: Uwielbiam wstęp tego numeru. Werbel synchronizuje się z naszymi jadącymi w dół gitarami. To brzmi jak druzgocący rozpad. Rozwala cię na kawałki i nie masz czasu się pozbierać – a to dopiero intro! Dla mnie to jeden z tych utworów, który powoduje nadwyrężanie ramienia. To tylko pulsowanie na jednym progu, ale to jest wyzwanie, człowieku! Zaczyna ci brakować pary. Kiedy ćwiczyliśmy to pierwszy raz, nie miałem czasu się rozgrzać, więc postanowiłem, że zagram kostką, myśląc, że nasz producent, Greg Fidelman, tego nie zauważy. Natychmiast włączył mikrofon i zapytał: Rob, czy ty to kostką grasz?!

Kirk: Kiedy jest czas na solówkę, słucham piosenki i mówię: To potrzebuje totalnie zgiełkowego solo, albo: Tu potrzeba czegoś melodyjnego. Lux AEterna to pedał gazu wciśnięty w podłogę, adrenalina totalna! Bo próba zagrania trudnej melodii, gdy kapela daje z siebie maksa… – czy to właściwe podejście? Jeśli zagram totalnie hałaśliwe solo, będzie onoi pięknie pasować do, co się dzieje z utworem, ponieważ to co się już w nim dzieje, jest chaotyczne. Wpadłem tam po prostu z zadaniem odtworzenia czegoś w stylu Judas Priest i KK Downinga. Uwielbiam tę barwną część z jechaniem w dół po gryfie, bo nikt by tego tak nie zrobił!



3. Screaming Suicide Metallica postanawia zwolnić tempo w intro do tego zastrzyku z adrenaliny, który rozpędza się do dwustu uderzeń na minutę. Riff jest zagrany tak, że brzmi jak turbodoładowany Deep Purple. Jest to pierwszy z wielu utworów na tej płycie, który ma pod koniec zapadającą w pamięć gitarową linię oktawy w unisono.

Kirk: Po prostu uwielbiam ten numer, bo od samego początku mogę wyrzygiwać zwariowane melodie wah-wah. Tak kaczka niemal podskakuje i chwyta cię za gardło! Utwór jest hołdem dla Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu, której bijemy pokłony nawet dziś.

Rob: W tym numerze jest taki diabelski poślizg. Uwielbiam takie hulanki i ich akcentowanie. To klasyczne thrashowanie strun Hetfielda i jest w tym coś, co naprawdę czujesz. Obaj z Jamesem podwajamy te dźwięki; obaj uderzamy w struny tak mocno, jak tylko potrafimy, ale z przytłumianiem, żeby uzyskać taki perkusyjny efekt. Bardzo energiczny utwór.



9. If Darkness Had A Son Utwór ma natarczywy i groźny charakter; ewidentne przeciwieństwo galopującego rytmu. Kirkowe solo zawiera w sobie wpływy Ritchiego Blackmore’a. Są patenty z podciąganiem na coraz niższych dźwiękach i kilka przejazdów po otwartych strunach w takim neo-klasycznym stylu.

Kirk: Muszę powiedzieć, że ten riff jest dla mnie czymś wyjątkowo dziwnym, stary. Brzmi jak zagrywka solowa, ale kiedy zagrasz go niżej, nagle przechodzi z solówki do naprawdę fajnego riffu. Utwór oparty na technice, którą stosowaliśmy na kilku naszych ostatnich albumach: bierzemy melodie i zmieniamy je w progresje akordów. Kiedy James śpiewa tytuł, riff jest tak naprawdę melodią z tymi poślizgami, ale gramy to akordami. Zaczeliśmy tak komponować na Death Magnetic i jest naprawdę fajnie. Jamesowi się to podoba, ponieważ potrafi stworzyć do tego wokalną kontrmelodię, a takie zabiegi sprawiają, że numery są jeszcze bardziej melodyjne.

Rob: Możesz śpiewać ten riff w stylu komików Cheecha i Chonga! Ma w sobie pewien rodzaj złośliwości. Naprawdę wierzę, że kiedy zagramy ten numer na koncercie, sprawimy, że publika zaśpiewa ten riff – co się czasami zdarza – zwłaszcza w Ameryce Południowej.



1. 72 Seasons Podwojone basowe blasty w intro tytułowego utworu udowadniają, że Metallica nadal zdolna jest do imponującej zaciekłości. Te podwójne dźwięki dają wrażenie trzystu dwudziestu uderzeń na minutę, a Kirk sprytnie podkreśla je akcentując główny riff podbity podwójną stopą. Przesiąknięta wah-wah solówka wypełniona jest firmowymi znakami Hammetta i przechodzi w melodyjny zadzior gitary prowadzącej.

Kirk: Ma w sobie wszystkie te elementy – szybkość, bujanie i super mocną melodię. Numer napisany w ten sposób, by po prostu wciągnąć słuchacza w ten album. Wszyscy zgodzimy się z tym, że środokowy riff 72 Seasons to jeden z najtrudniejszych riffów Metalliki, jakie kiedykolwiek graliśmy. Nie chodzi o dobór dźwięków ani o sposób ich grania; wszystko rozbija się o timing i frazowanie. Musisz myśleć, nie możesz tego tak po prostu jechać. Riff ma dziwny podział i musisz liczyć.

Rob: Tytułowy numer ma wszystkie doskonałe składniki otwieracza albumów Metalliki. Uwielbiam moment, kiedy robi się duszno i następuje ta środkowa zmiana; kiedy całość sprowadza się tylko do gitary i talerzy. Energia wciąż pulsuje dzięki podwójnym dźwiękom gitary. Później wszyscy wracamy na miejsce i zaczyna się jazda, coś w stylu: Hej, Kirk, dawaj – zabawmy się!






Shadows Follow: To zdecydowanie klimat Metalliki z czasów starej szkoły. Podkreślają to typowe metalowe interwały pomniejszone o kwintę. Podwójne zagrywki Hammetta w solówce dużo mówią o wpływie Angusa Younga, który przywoływany jest też w kilku klasycznych przejazdach po otwartych strunach, co jest klasyczną zagrywką z wczesnych lat AC/DC. Słychać tu także echa Battery z Master Of Puppets.

Kirk: Shadows Follow świetnie pasuje na drugi numer każdego albumu Metalliki: zwykle jest to w średnim tempie, jest superrytmiczny i jest to naprawdę jakościowa jazda. Ktoś rzucił: Hej, a może dodamy przed solówką coś rytmicznego w stylu Battery? I to coś właśnie słyszysz tuż przed solo…

Rob: Przemawia złem! Ten numer ma dużo wszystkiego, ale zdecydowanie słychać ten kwintowy „diabelski ton”; po prostu sporo charakterystycznych elementów tego diabelskiego zakresu. Akcenty tu grają znaczącą rolę; wiele ich rodzajów. Podoba mi się ta schodząca sekwencja.

Shadows Follow (Hetfield/Ulrich) Hanging by a thread as I play dead Hanging by a thread and my mind is code red Cut and run, try to hide, get away, Shut my eyes, just to hide from the fate Cut and run, try to hide, get away, Cover up, get shelter from the hate Demonized, liquified, tranquilized, Prophesied, just to hide from life Night and day, led astray, in decay, Come what may, not to face that fight Seething Breathing Nightmares grow On I run Still my shadows follow Never can I stop cause they hunt me Never can I stop cause the beast is hungry Like a wolf on the hunt stalking prey Closing in, no it won’t let me be Like a wolf on the hunt stalks a prey Any cost, fulfill a destiny Seething Fast breathing Nightmares grow On I run Still my shadows follow On I run But still my shadows follow Cut and run, hide away from fate Cover up, try to hide the hate Like a wolf, it won’t let me be Closing in, wish away, shut my eyes Wish it away Seething Fast breathing Nightmares grow On I run Still my shadows follow Facing My demons Now I know If I run Still my shadows follow I say NO! Still my shadows follow

Podążają cienie (tłumaczenie: Marios) Wisząc na włosku gram martwego Wiszę na włosku, umysł – czerwony alert Przetnę to, zwieję tam, skryję się Zamknę oczy, przed losem schowam się Przetnę to, zwieję tam, spróbuję ukryć się Przed wzgardą schronię się Przesadny, przyćmiony, uśpiony, Czułem, by przed życiem ukryć się Noc i dzień zbłąkany, w rozkładzie Cokolwiek stanie się, nie walczę Kipię Dyszę Zmory mnożą się Gdy biegnę Za mną moje cienie Nie mogę przestać, bo mnie tropią Nie mogę przestać, bo bestia jest głodna Tak jak wilk poluję na zdobycz Domyka się, nie pozwoli mi być Tak jak wilk, co tropi zdobycz swą Bezwzględnie spełnię przeznaczenie Kipię Szybszy wdech Zmory mnożą się Gdy biegnę Podążają cienie Biegnę wciąż Lecz za mną biegną cienie Przeciąć, zwiać, przed losem ukryć się Schować się, by nienawiść skryć Wilkiem to nie pozwoli być Domknąć to, odejść chcę, zamknę oczy więc Idź sobie precz Kipię Szybszy wdech Zmory mnożą się Gdy biegnę Za mną biegną cienie Oblicze mych strachów Teraz wiem Gdy biegnę Cienie za mną gonią Mówię NIE! Wciąż są za mną, gonią

Marios
Overkill.pl